Het jaar was 1997 en ondergetekende bevond zich temidden van een
hevige opstoot van tienerrebellie. Op de radio passeerde het
gegromde “Hide your face forever, dream and search
forever”, gevolgd door een weinig subtiele gitaarmuur waarover
androgyn gescandeerde lyrics marcheerden. Alle clichés mochten dan
nog verenigd worden in ‘Open Your Eyes’, voor de misnoegde puber
was het een song om dicht tegen de borst te drukken. Kwalitatief
mag het dan allemaal niet veel te betekenen hebben, de Guano
Apes-platen zullen steeds een portie jeugdsentiment blijven. De
terugkeer van zangeres Sandra Nasic na de split van de groep
moesten we dan ook eens checken; dat zijn we die onzekere
adolescent van weleer verschuldigd.
De hardcore fans van toen zullen waarschijnlijk teleurgesteld zijn
dat de kunstmatige agressie van weleer grotendeels plaats heeft
moeten ruimen voor een sympathiekere poprock-sound. Maar nu het
toenmalige publiek ondertussen opgegroeid is en de nu-metalfamilie
de laatste jaren zijn laatste adem aan het uitblazen is, is dit
geen slechte keuze. Toch heeft Nasic er duidelijk last mee om een
passende nieuwe positionering te vinden, wat al duidelijk blijkt
uit de dubbele singlekeuze. ‘Fever’ zweeft in de schemerzone tussen
pop en rock maar kan zonder probleem in de Donna-playlists
opgenomen worden. Clichématig is het zeker, maar toch kunnen we
best sympathie opbrengen voor dit luchtige nummertje. Het hardere
‘The Name Of My Baby’ moet hiervoor als tegengewicht dienen, maar
komt met opgefokte drums en dito zanglijnen eerder over als een
geforceerde poging om alsnog bij het verleden aan te knopen.
Spijtig genoeg gaat bij uitbreiding de hele eerste helft van ‘The
Signal’ gebukt onder dergelijke onevenwichtigheid. ‘Mecasanova (Yam
Yam)’ verdrinkt in een opgezwollen mechanisch geluid dat genadeloos
de paar goede ideeën, zoals de elektronische storm middenin,
opzwelgt. In het refrein van ‘Right Lane’ vervalt Nasic even in
haar oude kwaal: de tekst gewoon wat afblaffen zodat wat overblijft
nagenoeg onverstaanbaar gebral zonder een greintje vrouwelijkheid
is. Naast ‘Fever’ moeten we het aanvankelijk dan ook enkel stellen
met ‘Sorry’, dat goed speelt met het contrast tussen Sandra’s hoge
kopstem en lager buikgeluid.
De ommekeer komt er met ‘Stop The Crying’, de enige ballad van de
plaat die, hoe voorspelbaar ook, op een Knuffelrockmanier uiterst
genietbaar is. Hierbij laat Nasic alle grootdoenerij even los en
zet ze een sterkere tweede helft in die geen verfrissende vondsten,
maar wel gelobotomiseerd, genietbaar entertainment in de aanbieding
heeft. In deze categorie behaalt ‘Old Shack’ onderscheiding: een
pretentieloze flirt met opgefokte old-school American rock
die er zo zwaar over gaat dat het er plak op zit. ‘Big City’ is pop
pur sang; vijf minuten na beluisteren voltooid verleden tijd, maar
a good time zolang het duurt. ‘Perfume’ is dan weer één en al
platgetreden rockclichés en voorgekauwde lyrics, maar
tegelijkertijd ook van genoeg energie voorzien om daar niet bij
stil te staan en achter gesloten deuren met het hoofd lustig mee te
zwieren.
Is er nog plaats voor Sandra Nasic in het huidige muzieklandschap?
Als rockmadam moet ze zich geen illusies meer maken: ‘The Signal’
wordt te zeer overwoekerd door poprockniemendalletjes om nog
serieus genomen te worden. Dankzij een paar instant meezingers
heeft ze vermeden dat dit album een tranendal geworden is, de paar
stinkers in de eerste helft zijn zelfs voor een hersenloos
tussendoortje struikelblokken. De door wereldhaat gevoede tiener
van weleer zal zich in dit behoorlijk jolig klinkende plaatje niet
kunnen vinden, de muziekcriticus in ons kan hier onmogelijk een
positief oordeel over vellen, maar de liefhebber van de sporadische
guilty pleasure vindt hier wel voer voor zijn mp3-speler. Laat
Sandra zich nog eens verder over die herbronning buigen en ze
krijgt gerust nog een nieuwe kans. Voorlopig houden we het bij deze
waarschuwing en hier en daar een bruuske aanraking van de
skip-toets.
http://www.sandranasic.com
http://www.myspace.com/sandranasic
