De wereld heeft er al slechter uitgezien voor Jim White. Na een
aantal releases over de dagelijkse en grotere miserie van onze
samenleving en die van hem in het bijzonder, komt de Amerikaan via
‘Transnormal Skiperoo’ met een eerder positief geluid op de
proppen. Het is een spiegel van zijn eigen leven, waarin hij na een
lange, weinig pijnloze zoektocht dan toch een plaats heeft
gevonden. We hebben het hier niet over zijn boerderij in Georgia
maar over twee dochters, een vrouw en een recent gevoel van
aanvaarding. Een mens zou voor minder halleluja roepen.
Jim White is niet zomaar een doorsneeburger. De man blijkt meer
levens te hebben dan de gemiddelde lapjeskat kan voorleggen, want
was naast model, bokser en stand-up comedian ook nog professioneel
surfer, taxibestuurder in de Big Apple en – jawel – predikant.
Laten we niet vergeten dat hij daarnaast muziek maakt en ermee
toert, hoewel hij liever professor zou zijn. We horen het u al
denken: binnen twintig jaar ziet u dit nog eens in uw betere
filmzaal. Na een ongeluk aan zijn hand, nog voor er van releases
sprake was, dacht White nooit meer muziek te zullen maken. De
Amerikaan hield echter vol en zag in 1997 ‘Wrong Eyed Jesus’
verschijnen, een compilatie van verschillende opnamen. Luaka Bop,
het label van David Byrne, nam Jim White aan boord en brengt
vandaag zijn derde studioalbum uit. Zoals gezegd, de thematische
duisternis vinden we aanzienlijk minder dan in voorgaand werk. Het
muzikale niveau jammer genoeg ook, al is het verschil hierin bijna
verwaarloosbaar. Een fijn plaatje, heet zoiets.
Aan ‘Transnormal Skiperoo’ werkten maar liefst 25 muzikanten mee.
Het gros van de nummers bulkt dan ook van de rijk gedetailleerde
arrangementen. Een van de bij ons meest bekende hulpjes heet
Laura Veirs
en ziet haar rol behoorlijk beperkt tot wat vocale
achtergrondgeluidjes in ‘Crash Into The Sun’ waaraan ze helemaal
niet te herkennen valt. Het is de song met het hoogste tempo en is
door zijn uitbundigheid een buitenbeentje tussen al de southern
country die hier verzameld is. Aanzwellende koperblazers, White die
hoog gaat in de refreinen, een dansbare vibe die aan Fun Lovin’
Criminals doet denken, dit is heus geen typenummer. Opener ‘A Town
Called Amen’ is dat veel meer. “Sit at the window sill / See
the children coming by” is wat White doet in zijn stad die hij
‘einde’ noemt, en waar hij eindelijk wat innerlijke rust heeft
gevonden.
Voor het fijnere werk spoelen we even door naar de onderste
regionen van de tracklist. Wat voor ons als de twee beste nummers
geldt, heeft White gemakkelijkheidshalve naast elkaar gezet.
‘Plywood Superman’ heeft als uitgangspunt een superman in triplex
die in een hoekje van een apotheek maar wat triest staat te wezen
en in de verste verte niet aan mensen redden denkt. “Sometimes
I feel like that plywood superman,” mijmert White. Het is dan
toch niet al positief wat de klok slaat. De eenvoudige, akoestische
begeleiding sluit perfect aan bij het algemene melancholische
gevoel dat de song uitademt. ‘Pieces Of Heaven’ gaat op kruiptempo
vooruit en is door laagzwevende strijkers en feeërieke bellen
vooral muzikaal erg aantrekkelijk. Het lijkt alsof White op het
ritme van de drums traag maar zeker door zijn leven stapt.
‘Fruit Of The Vine’ mag dan wel een leuk deuntje bezitten, het
duurt te lang. ‘Take Me Away’ kreeg een traditioneel aanvoelende
country-aanpak en hoort beslist tot de betere helft van deze
release. ‘Turquoise House’ heeft de vertellende vrolijkheid van
Herman Dune
en ‘Counting Numbers In The Air’ creëert een ingetogen karakter met
een veelvoud aan instrumenten die warmte en vluchtigheid
oproepen.
Jim White neemt zijn tijd voor zijn platen en heeft nog nooit iets
half afgewerkts op de wereld losgelaten. ‘Transnormal Skiperoo’
vormt hierop geen uitzondering. De ietwat vreemde titel staat voor
het gevoel dat White ervaart wanneer hij nu eindelijk het leven met
een glimlach tegemoet kan zien. Wie hem liever hoort sakkeren,
begin al maar te snotteren. Anderen, lach gerust met hem mee.
http://www.jimwhite.net
http://www.myspace.com/officialjimwhite
