Wie te veel tijdschriften als NME en Uncut leest, loopt het risico om verkeerd te concluderen dat er in Engeland alleen maar softe shit wordt gemaakt. Dat is namelijk buiten Hipshakes gerekend dat met het flamboyante Shake Their Hips het wildste en bijgevolg beste rock-’n-rollplaatje van het jaar achter zijn naam heeft staan.
Smerig klinken is ongetwijfeld één van de belangrijkste disciplines in het garagewereldje. Dat Hipshakes hierin uitblinkt, lijdt geen twijfel: Shake Their Hips kraakt als een bejaarde, terwijl het album toch één en al ritme en melodie is. Het logische gevolg is dat het plaatje zo tot meeshaken dwingt en dat u het best niet aan mensen boven de vijftig laat horen: u wilt het niet op uw geweten hebben dat er zich iemand een heupbreuk op swingt.
Van bij het begin is het duidelijk dat Hipshakes op losse schroeven draait: de muzikanten lijken er maar wat op los te rammen naar eigen goeddunken, en daarenboven blijkt er geen enkele maat in hun zang te zitten. Het resultaat klinkt echter niet rampzalig, maar gewoon ongelofelijk lekker, waardoor Ramones als kroonreferentie niet kan uitblijven.
Reken daar nog bij dat een gemiddelde song van Hipshakes een stuk onder de twee minuten afklokt en je weet tot wat voor een resultaat een plaat als Shakes Their Hips moet leiden: een album dat zich heel gemakkelijk laat beluisteren en dat als een TGV voorbij raast, waardoor het zeer voor de hand ligt om na afloop instinctief op repeat te drukken. Daarin lijkt het plaatje zelfs op Hot Snakes’ Audit In Progress dat nog altijd tot de top tien van de beste rock-’n-rollplaten van het laatste decennium gerekend mag worden. Niettemin klinkt Hipshakes nog net iets minder afgelikt.
Dat mooie liedjes niet lang duren, is het enige wat er op Shake Their Hips valt aan te merken. Nummers als "Summertime Blues", "In The Summertime" en "Stick Around" zijn nu eenmaal instant meezingbaar en verdienen misschien wel iets langere singleversies. Dat de huidige aanpak de kwaliteit van de plaat als geheel alleen maar ten goede komt, maakt echter alles goed. Geen enkel nummer eist in vergelijking tot de rest van het materiaal te veel aandacht op, waardoor Shake Their Hips constant op snelheid kan blijven. Dat is in het genre natuurlijk ook wel iets waard.
Als er al eens een nummer wat langer duurt, merk je daar overigens bijzonder weinig van. Daarvan getuigt bijvoorbeeld het meer dan drie minuten durende "See Me Coming", dat met zijn chaotische zanglijnen en piepende gitaren af en toe zelfs de indruk schept uit verschillende nummers te bestaan. Dat heeft uiteraard heel veel te maken met het specifieke karakter van Hipshakes waarbij het hoogste doel er gewoon in bestaat om altijd zo spontaan mogelijk te klinken.
Dat Hipshakes zijn plaat in ware punkstijl afsluit met veelzeggende titels als "Born To Lose" en "No Reason Why" kan niet verhullen dat de groep veel meer is dan een zoveelste ordinaire garagepunkgroep. Daarvoor klinkt Shake Their Hips te uniek, te interessant en te entertainend. En dat is dan nog maar het debuut. Wij zijn al voor minder in extase geraakt.
