Met Autumn Of The Seraphs maakte Pinback eind september een comeback, en het Belgische publiek vond opnieuw in dichte drommen de weg naar de uitverkochte concerten in TRIX (foto) en STUK. Helaas was het vooral om uit te vinden dat de groep er nog steeds niet in slaagt om haar prachtige gitaartapijtjes naar het podium te vertalen.
Zelfs al torsen ze al jaren een rot- en rotslechte livereputatie met zich mee, toch blijft Pinback iets bijzonders. Het was één van die groepen die eind jaren negentig de weg vrijmaakten voor een hele generatie ingetogen groepen die in het radioprogramma Duyster hun veilige haven vonden. De kleine complexe gitaarminiaturen met prachtige harmoniezang van kernleden Rob Crow en Zach Smith raakten liefhebbers van indiepop midscheeps.
Hun unieke stijl documenteerden de heren op debuut This Is A Pinback CD en opvolger Blue Screen Life. Het werd even stil, maar in 2004 kwam er dan Summer In Abaddon. En toen leek het voorbij. Crow en Smith kregen nog maar eens ruzie, en Pinback verdween in de koelkast. Uiteindelijk vonden de twee muzikanten elkaar toch weer terug voor het veel meer poppy en wat stevigere Autumn Of The Seraphs. Pinback was terug en verkocht meteen twee Belgische zalen uit.
Mooi, maar had Pinback dan niet al jaren geleden bewezen live niet bijster goed te zijn? Ook vanavond in STUK blijkt dat de groep het er in een zoveelste nieuwe bezetting rond Smith en Crow niet sterk van af brengt. "En dan is dit nog het sterkste concert dat we hen ooit zagen geven", horen we niettemin naast ons brommen. Het geluid zit dan ook goed, maar de band zelf gooit rücksichtsloss al zijn troeven overboord en gaat voor de frontale aanval.
Voelt Pinback op plaat warm en gemoedelijk aan, dan doet luisteren vanavond pijn. Het geluid is hard en agressief en de band rammelt zijn songs aan Ramonestempo af. Voelt Autumn Of The Seraphs al erg uptempo aan, dan schiet de band zich hier nu helemaal voorbij, en nieuwe songs als "From Nothing To Nowhere" hameren met een neiging naar irritante emocore. Vooral Smith slaagt er in zijn kant van de harmonieën helemaal de nek om te wringen met een onnodige agressie.
Wraakroepend wordt het wanneer ook halve hit "Tripoli" dat lot moet ondergaan. Niets van de prachtig in elkaar geweven gitaarlijntjes en stemmen, maar een opgefokte mutatie die pijnlijk om naar te luisteren is. Het al even klassieke en dromerige "Loro" krijgt daarna gelukkig een betere behandeling. Even herkennen we de groep waarvoor we kwamen en er lijkt beterschap op komst.
Vergeet het: "Penelope" klinkt opnieuw als werd het onder handen genomen door dronken samoerai in de karaokebar. Beteren doet het dan ook niet meer. Ergens vergaten een paar Amerikanen het woord "subtiliteit" in hun valies te proppen toen ze op tour vertrokken om hun fijne muziekjes aan de man te brengen. Het resultaat was een publieke slachtpartij, die lachwekkend geweest zou zijn als het niet zo’n pijn deed. Pinback is geen livegroep.
Meer foto's van het TRIX-concert op wannabes.be
