Oververtegenwoordigd in de media en op de zomerfestivals: er viel deze zomer niet te ontsnappen aan Kaiser Chiefs en hun hit “Ruby”. Hun meezingbare uptempo poprock zette vorige zomer de grootste weides in vuur en vlam, maar hoe doet de groep het met een kleiner podium, een langere setlist en zowel staan- als zitplaatsen?
Dat de muziek van Kaiser Chiefs — een pittige door Blur en Kinks geïnspireerde mix van pop en rock — een breed, maar vooral divers publiek aanspreekt, blijkt duidelijk wanneer fans van tegengestelde windrichtingen komen aanwaaien: zowel dolenthousiaste kindjes van de Studio Brussel-generatie als stoere dertigers met een liefde voor sport en drank vullen de Lotto Arena.
De meesten delen echter een gemeenschappelijk doel: goedgezind en met een hese stem huiswaarts keren. En met swingende opener “Everything Is Average Nowadays” en het wilde “Everyday I Love You Less And Less” wordt daar meteen het nodige voor aangereikt. Het lijkt voor Kaiser Chiefs meer dan vanzelfsprekend om het publiek te geven wat het verwacht: dans-, klap- en meebrulmogelijkheden in overvloed.
Het is voornamelijk tweede album Yours Truly, Angry Mob dat weergalmt in de Arena. Het heerlijk dampende “Heat Dies Down”, hitje “Ruby” en meezinger “The Angry Mob” worden warm onthaald, maar het zijn toch vooral de paradepaardjes uit “Employment” (“Modern Way”, “Na Na Na Na Naa” en “I Predict A Riot”) die voor mateloos uitzinnige toeschouwers zorgen.
Het is dan ook een zegen dat Kaiser Chiefs beschikken over een bom van een frontman die alles in goede banen leidt: Ricky Wilson spurt en springt als een verbeten topsporter, bespeelt het publiek als een virtuoos en klinkt zelfs met een wat vermoeide stem razend enthousiast. Ricky Wilson ziet ook alle uithoeken van de Lotto Arena: hij gaat een tamboerijn te lijf, laat geen box onbeklommen, begroet crowd surfers en stormt door het publiek in de tribunes.
De vraag is echter: moet het altijd alleen maar schaamteloos vertier zijn? Op plaat lijkt deze groep er belang aan te hechten ook zijn gevoelige en rustige kant te tonen, en songs als “Caroline, Yes”, “Team Mate” en “Try Your Best” zijn dan ook steeds een welkome afwisseling. Dat een concert — ja, zélfs van Kaiser Chiefs — soms ook een rustpunt kan gebruiken, lijkt de groep niet te beseffen: enkel het eerste bisnummer, het aangenaam vage “Love’s Not A Competition (But I’m Winning)”, gunt de concertgangers een moment van kalmte.
Een gemiste kans dus: als zomerfestivals er zijn om het publiek voorspelbaar te plezieren, dan dient een concert om als groep te groeien. Wanneer concertgangers zich op de Werchterweide wanen, is het aan de band om boven die sfeer uit te groeien: de standaard festivalsetlist uitbreiden met onconventionele nummers (bonus track “Boxing Champ” bijvoorbeeld) of enkele rustigere songs zouden dit concert op een hoger niveau hebben getild.
Een spetterend en opwindend feest? Ja. Een verfrissend en verrassend Kaiser Chiefs-concert? Neen. De toekomst zal moeten uitwijzen of de groep het aandurft eens uit de vertrouwde omgeving te stappen: opzwepen en opvrolijken doen ze als de besten, maar wanneer zullen ze ook weten te raken en ontroeren?
