Simone White is een doorsnee verschijning, die ondanks haar twee albums al dan niet bewust uit de spotlights blijft. Het showelement, dat haar nochtans in de genen moet zitten — moeder en grootmoeder maakten er hun beroep van — verschuilt zich achter zachte en eerlijke liedjes. Wij gaan op die omgekeerde bierbak staan, grijpen haar bij de arm en stellen haar graag aan u voor.
Simone White is een schattig, mager meisje. Het type dat je van straat plukt, een deken omgooit en achter een kom dampende soep met een plak volkoren brood zet. Ze is eerder in de categorie kinderboerderij dan posterster te catalogeren, maar dat verlaagt de drempel natuurlijk. Want in het kamertje waar zij haar liederen zingt, staat maar één toeschouwerstoel, of zo lijkt het toch.
Haar muziek is een melancholisch virus dat zich voedt met intimiteit. Haar songs zijn een gesprek onder vier ogen, en ze lijkt zich het best in haar vel te voelen ver weg van volle zalen en spotlights. Haar eerste album, The Sincere Recording Company Presents Simone White, werd niet meteen onthaald als een hype, en ook deze I Am The Man kan voorlopig niet op indrukwekkende media-aandacht rekenen. Uitzondering is "The Beep Beep Song", dat een Audi-televisiespotje begeleidt.
Nochtans zit het artiestenleven Simone White in het bloed. Ze werd geboren in Hawaï als dochter van een buikdanseres/folkzangeres en een kunstenaar. Zelfs haar grootmoeder baande zich al zingend en dansend een weg door iets wat in die tijd waarschijnlijk nog niet de showbizz heette. Na omzwervingen via New York en Seattle ("I don’t really have a place") settelde Simone zich in Venice (Californië) om zich verder op haar eigen creaties te concentreren.
I Am The Man werd dan weer in Nashville opgenomen, samen met Marky Nevers (o.a. Will Oldham, Lambchop, Tindersticks). Nevers weet perfect de natuurlijke stem van White rond de jazzy kaarslichtklanken van de band achter haar te emballeren. "I Didn’t Have A Summer Love", één van de drie nummers van het eerste album die herwerkt werden, is daar een goed voorbeeld van. De instrumentale invulling is als het ideale dieet: spaarzaam, maar zonder het gevoel dat je iets mist.
Hoewel alle nummers gemeen hebben dat ze het perfecte vervangmiddel zijn voor bloeddrukverlagers, worden toch op een speelse manier verschillende walletjes geraakt. "Worm Was Wood" heeft ondanks de atypische instrumenten een uitgewassen countryballad feel, en net daarna komt het kinderlijk aanstekelijke "The Beep Beep Song". "I Am The Man", het laatste nummer, heeft vocaal de meeste variatie. In vergelijking met de voorafgaande 40 minuten ingetogenheid, durven we bijna het woord uitbundig gebruiken. Bijna!
Die afsluiter zorgt samen met "Great Imperialist State" en "The American War" voor een bitchslap trilogie aan het adres van de Amerikaanse regering. Je zou het dit verlegen meisje niet nageven, maar tussen al die schijnbare onschuldig klinkende deuntjes door, wordt links en rechts een aardige sneer uitgedeeld. Wij citeren: "Did you ever think this was the greatest country in the world? With freedom and democracy and SUV’s called liberty for every boy and girl?"
Simone White zal je nooit in cocktailjurk op de rode loper zien paraderen, of op de cover van FHM zien staan ter ondersteuning van een nieuw album. Ze lijkt een duwtje in de rug nodig te hebben, maar wie haar een kans geeft, ontdekt op I Am The Man een verzameling mooie liedjes met een ingetogen charme. Inclusief de herkenbare en menselijke kantjes.
