In de foute handen kan lounge verworden tot een kleurloos en onsmakelijk brouwsel dat zelfs na een voettocht door de woestijn niet uitnodigt om de lippen aan te zetten; achtergrondmuziek die haar functie iets te serieus neemt. Laat het echter over aan de juiste mensen en het resultaat is even zinnenstrelend en verslavend als de eerste dubbele espresso van de ochtend.
De periode dat een album op de iPod blijft kamperen is altijd een indicatie over de kwaliteit en de tijdloosheid ervan. Sommige platen wordt slechts een verblijf van een paar weken of zelfs dagen gegund, andere maken dan weer elke jaarwisseling mee. Memory Lane (2004) en Perfect Storm (2005), de eerste albums van het Belgische trio Sweet Coffee, zijn zulke blijvers. Patrick Bruyndonckx, Raffa Brescia en Bibi Diabokua, alledrie al gepokt en gemazeld in de dance nog voor ze Sweet Coffee opstartten, staan erom bekend zowat de meest verfijnde loungepop van de Lage Landen te bieden. Met Naked City worden alle verwachtingen niet alleen bevestigd, maar zelfs ruimschoots overtroffen.
Dat Sweet Coffee anno 2007 ook buiten de vijvers van de loungepop en de deep house vist, valt meteen op bij een eerste beluistering. De groep die aanvankelijk als studioproject begon, heeft duidelijk de vruchten geplukt van zijn live-ervaring, wat zich vertaalt in een nog betere opbouw van de songs en een groter aandeel van organische instrumenten als sax, akoestische gitaar en piano in de Sweet Coffee-sound. Het groovy "Downtown", de eerste single uit het album, sluit nog nauw aan bij de vertrouwde sound: die van nachtelijke onthechtheid, een nummer om mee door een leeggelopen stad te dwalen waarin de straatverlichting niet te hard haar best doet. Ook de deep house en jazzy groove van "Never Better" laat het potentieel horen om een lang leven in de clubs beschoren te zijn.
Gastvocalisten zijn nieuw in het Sweet Coffee-verhaal, en ook wel onverwacht, want alleen al de rijke en satijnen stem van Bibi Diabokua maakt de muziek van de groep zo onweerstaanbaar. De bijdrage van Nelson Moraïs op "Head Over Heels" versterkt dat effect alleen maar en resulteert in het warmbloedigste dat we van de groep al gehoord hebben. Ook het vocale weerwerk van Mista (2 Brothers On The 4th Floor) in "Ghost In Your Head" en "What’s Up With That" maakt het album er alleen maar spannender en gevarieerder om.
Imponeren met zijn kunnen doet de groep haast achteloos en met gemak. De belpopclassic "Zanna" van Luc Van Acker en Anna Domino, een monument dat we in zijn oorspronkelijke uitvoering vrij onovertroffen vinden, krijgt in deze uitgeklede versie het eerbetoon waar het recht op heeft. Bibi verlaat hier haar gewoonlijke soulbenadering en stuwt de song ijle en etherische pophoogtes in, als een ballon die langzaam maar zeker het hoogste punt van de einder opzoekt. De uitgelezen cover glijdt vloeiend over in de schitterende droompop van "Air", dat klinkt alsof vlinders zich laten meedrijven op een warme zuidelijke najaarswind. Die winterdepressie kan nog even wachten, inderdaad.
Temidden van de opzwepende souldance in "Things You Do" en het zelfs tribaal getinte "Say Hey Ya", toont de groep met "Dear God" — geen cover van XTC, maar wel erop voortbordurend — zich van zijn meest contemplatieve kant. De scherpte van Andy Partridge ontbreekt, maar de teneur is dezelfde. Het bruisende "Time For One More" doet het album ten slotte feestelijk uitgeleide. De song (een "valse" live en een hidden track) doet zich voor als de afsluiter van een Sweet Coffee-optreden en wordt op de echte liveoptredens geheid een publieksfavoriet.
Sweet Coffee is vandaag veel stijlen tegelijk: house, pop, soul en jazz, en de aroma’s worden er des te pittiger om. "Een bakje troost" heeft er terecht alweer een betekenislaag en een hoop fans bij.
