Van sommige groepen voel je gewoon dat ze voorbestemd zijn voor een grotere status. Zo ook Editors voor wie een uitverkocht Hallen van Schaarbeek zondagavond te klein bleek voor het charisma en de drive van frontman Tom Smith. De wei van Werchter wenkt nu wel heel hard.
Ze wilden geen hype aan het lijf, dus tekenden ze bij een klein labeltje. Je hoorde ze aanvankelijk niet op de radio, want geen promoboy vroeg met aandrang om aandacht voor het groepje. En dus zat er voor Editors maar één ding op om zich een publiek te verwerven: optreden tot ze er bij neervielen. Met het tweede album An End Has A Start onder de arm, nam de groep deze zomer stormenderhand de Pukkelpopwei in, in de Hallen van Schaarbeek bewees de groep klaar te zijn voor de sterrenstatus.
Editors maakte naam tijdens de hausse van gitaarbandjes die de mosterd bij groepen uit het begin jaren van de tachtig haalden. Samen met Franz Ferdinand en Maxïmo Park blies de groep postpunk nieuw leven in door hun liedjes op te bouwen rond hoekige gitaarstoten en dansante discoritmes. Waar veel andere bands op hun tweede album echter in cirkels bleven lopen, verbreedde Editors zijn sound tot een kamerbreed, stadionvast geluid. An End Has A Start katapulteerde de groep dan ook terecht enkele klassen hoger.
Veel heeft natuurlijk veel te maken met zanger-gitarist Tom Smith, een rijzige en knappe verschijning, die zich op het forum van de Hallen toont als een frontman van formaat: van bij de aanvang van het concert paradeert hij gretig, beklimt hij piano’s,… En dan is er natuurlijk die warme, imponerende bariton, een zeldzaam geluid in de popmuziek waar de tenor het hogere woord voert. Smith ontbolsterde ondertussen tot één van de sterkste zangers van zijn generatie.
Van bij opener "Lights" en eerste knaller "Bones" lost de groep zondagavond alle verwachtingen in. Uit elke gitaaraanslag, elke drumbeat, spreekt een geweldige beheersing en Smith domineert met een imponerende présence alsof hij dit al jaren doet. De einde-van-de-wereld-beat die "An End Has A Start" inluidt, geeft de groep drie nummers ver volledig gewonnen spel. Dit is één van de concerten van het jaar.
Hoogtepunt is ongetwijfeld het epische "Weight Of The World". Net als U2 op zijn best, weet de groep hier troost te bieden in de meest trieste momenten. "Every little piece of your heart/Will add up to one" croont Smith. "Love replaces fear" gaat het in de mantra die het nummer naar zijn grootse finale stuwt, maar de groep laat het publiek nauwelijks de tijd om naar adem te happen. Ondertussen jakkert "Blood" immers al over de massa die zich de pletwals juichend laat welgevallen.
Een nieuw nummer wordt zonder verpinken opgediept en Smith zet op zijn Bonos een "oh-oh-ooh"-break in. "When Anger Shows" en "Spiders" volgen. Uit elk nummer spreekt een urgentie, een "moeten" dat de nummers telkens een trapje hoger tilt. Hier zijn mensen aan het werk die bezeten zijn van hun muziek, zoals Smith ten overvloede bewijst wanneer hij tijdens "Racing Rats" op de piano op zijn knieën zijgt. Met doorbraaksingle "Munich" laat de groep de zaal platgespeeld achter.
De bissen begint de groep met alweer een nieuw nummer. Het getuigt van een grenzeloos vertrouwen in eigen kunnen, maar Editors raakt er mee weg. Het bewijst alleen maar dat de groep op een creatieve piek zit, en nauwelijks vijf maand na de release van An End Has A Start alweer hongerig is naar nieuw materiaal om te spelen. Afsluiten doet de groep nog met de dubbele kopstoot "Smokers Outside The Hospital Doors" en "Fingers In The Factory". "Keep with me", smeekt Smith dringend in dat laatste, en dat zullen we. Schrijf het maar op: Editors wordt groot.
