"De Vlaamse Gaai heeft geen eigen lied, krijst er maar wat op los en imiteert ook andere vogels. Maar er is een moment in het jaar, tijdens de paartijd, waarop hij wel een lied zingt. Dan zet hij zijn kuif rechtop, en staat iedereen versteld dat zo’n mooi lied van die vogel komt."
Deze gevleugelde woorden komen uit de mond van Jason Dousselaere, behalve notoir vogelspotter ook frontman van The Violent Husbands, en ze moeten verklaren waarom er op de hoes van zijn debuutalbum een Vlaamse Gaai prijkt. Maar ze hadden even goed uit onze strot kunnen komen om het debuut van dit zootje ongeregeld te omschrijven.
Gedurende meer dan de helft van de plaat krijsen The Violent Husbands — om het even cru te stellen — er namelijk ook maar wat op los, zonder echt te bekoren. Enkele voltreffers tussendoor zorgen er echter voor dat de balans niet volledig naar de verkeerde kant overslaat.
Achter The Violent Husbands gaat een triumviraat van naar Gent uitgeweken Bruggelingen schuil, met name de gebroeders Jason en Benjamin Dousselaere en elektrojazzmuzikant Dave ’Dijf’ Sanders). De Husbands bonkten in 2004 voor het eerst op de achterdeur van het Vlaamse rockbastion met hun gouden plak in het Gentse rockconcours De Beloften en pleegden de daaropvolgende maanden en jaren een ware putsch op de Gentse en Vlaamse concertpodia. Met hun aanstekelijke, dartele gitaardeuntjes trokken ze bij steeds meer liefhebbers de mondhoeken recht, en nu is er dus hun titelloze debuutplaat.
Zelf omschrijven ze hun muziek als "mariachi bluespop", en ze worden in zowat elke recensie of elk interview bejubeld om hun hilarische en originele teksten, afwisselend in het Engels en in het Brugs. Het recept van The Violent Husbands is eenvoudig: men neme drie mannen die ritmisch op hun akoestische gitaar rammen, voege er hier en daar een scheutje contrabas of sax aan toe, alvorens het geheel te larderen met triviale teksten over dikke meiden ("Bad Love"), timmermannen ("The Carpenter"), necrofilie ("Grandmother") of het wilde boerenleven ("De boeren van vroeger"). Resultaat: zonovergoten americana in de eigenzinnige versie van deze drie schalkse kornuiten.
Dat klinkt allemaal erg aanlokkelijk, horen we u denken? Welja, "Shooting At The Natives" is een knappe ballade over een poor and lonesome cowboy die zijn zoon sneller leert schieten dan zijn schaduw, "Bad Love" smeekt om een heupwiegend en meezingend publiek, het voor hun doen buitengewoon verstilde "Liefdesliedje #1" start met een "Cortez The Killer"-intro en verklaart verder waarom de Husbands vaak door Flip Kowlier als voorprogramma worden meegenomen, en afsluiter "Hoogweg" klinkt net dat tikkeltje gemener dan de rest en kan dus wel boeien.
Het grote probleem waarmee de Husbands op hun debuut te kampen hebben is een gebrek aan variatie. Het merendeel van de songs is behoorlijk inwisselbaar en na een tijdje steekt de verveling steeds meer de kop op. "Not Satisfied", "De boeren van vroeger", "The Carpenter" en "Big Love"zijn eigenlijk halve of hele klonen van elkaar, en onze kop eraf als ene Ivan Heylen ergens onderweg niet met het gen heeft zitten klooien.
Goedbedoeld is het allemaal wel, maar de humor is te braaf (flarden als "I don’t want to talk about the latest disco/ I just wanna have a waffle and a nice cup of coffee/and then I wanna talk with your grandmother/ about that German invasion" roepen bij ons niet direct een homerische lach op) en de vingervlugge gitaardeunen blijken op plaat minder aanstekelijk te zijn dan wanneer ze van op één of ander podium op het publiek worden losgelaten.
Live krijgen de Husbands het luistervee meestal spoorslags mee, maar op plaat slaat de vonk slechts sporadisch over. Daarvoor klinkt het geheel toch een beetje te veel als het huidige spel van gewezen voetbalgrootheid Anderlecht: te weinig variatie om tot aan het gaatje te blijven boeien.
U moet al goed uw best doen om The Violent Husbands de komende maanden niet aan het werk te zien. Voor een volledige concertlijst verwijzen we u graag door naar hun voortreffelijke webstek www.theviolenthusbands.be
