LOD :: Boreas

Wind is iets merkwaardigs. Eigenlijk is het onzichtbaar: dat het waait, zie je alleen als er iets wordt weggeblazen. Of je voelt de luchtverplaatsing rondom je. Maar de natuurkracht zelf zie je niet. Voor LOD een uitdaging om hem toch op scène te brengen.

Boreas is een wervelwind aan grote namen. Het is niet de eerste keer dat LOD met diverse artiesten samenwerkt om opmerkelijke muziektheatervoorstellingen te creëren, maar deze keer houdt de lijst interessante figuren niet op. Temidden van een prachtige installatie van Lawrence Malstaf wordt een choreografie gebracht van Karine Ponties, op muziek van Dominique Pauwels. Die muziek op haar beurt is dan weer gecomponeerd op gedichten van Stefan Hertmans. En dat allemaal behandelt de wind in al zijn vormen: van lichte briesjes tot de aan alle deuren rammelende Boreas, de mythologische naam van de strenge Noordenwind. Maar van een klassiek verhaal is hier geen sprake, de voorstelling is in de eerste plaats een poëtische evocatie van de wind. De verschillende kunstvormen die daarvoor worden aangewend, hadden echter iets meer mogen schuren. Nu staan ze nog te mooi naast elkaar.

Het openingsbeeld van de voorstelling is prachtig. De scène wordt volledig in beslag genomen door in verschillende rijen en kolommen geordende lange, smalle buizen. Doorheen de voorstelling zullen zij meer of minder doorbuigen en zo een beeld geven van de kracht waarmee de wind over de scène raast. Achter deze buizen bevindt zich op een verhoogd platform het Ensemble Impetuo, een kwartet van blazers, die voor de livemuziek zullen zorgen. In het openingsbeeld wordt de aandacht echter vooral getrokken door een figuur die zich achteraan het desolate landschap bevindt. Slechts enkele spots zorgen voor een intrigerend spel van de buizen en hun schaduwen, gecombineerd met de eerste aanzwellende muziek. Wanneer de figuur, sopraan Claron McFadden, vervolgens haar eerste lied aanheft, heeft Boreas een schitterende entree gemaakt.

Tijdens de hele voorstelling blijft McFadden zich tussen de wuivende halmen bewegen, maar zij wordt al snel bijgestaan door de vier dansers van Karine Ponties. Zij maken soepele sprongen, laten zich vallen, komen weer recht. Hun bewegingen lijken evenveel spontane en willekeurige vormen aan te nemen als de wind. Soms raken ze de buizen aan, soms blijven ze er ver van. Maar heel spannend wordt het allemaal niet.

Die spanning is wat Boreas mist. De poëtische weergave van de wind is in elke kunstvorm afzonderlijk geslaagd, maar de manier waarop zij samen zijn gebracht, is te uitgebalanceerd. De dans bijvoorbeeld past perfect in het decor en bij de muziek. Er is echter te weinig interactie. Zo is McFadden wel continu op de scène aanwezig, maar daar wordt vrij weinig mee gedaan. Slechts een enkele keer zien we een danser haar aanraken of rondom haar bewegen. Het knettert niet echt tussen de dansers en McFadden, en ook niet tussen de dansers onderling. Het wordt pas boeiend wanneer zij elkaar gaan aanraken of de sopraan in hun spel betrekken.

In haar verschillende onderdelen is de voorstelling Boreas zeer geslaagd. De installatie van Malstaf zorgt voor een bevreemdend doch spectaculair decor, en de belichting zorgt ervoor dat dit vele verrassende vormen kan aannemen. De gevarieerde muziek van Pauwels overtuigt, mede dankzij de prachtige stem van McFadden. En ook de energieke choreografie van Ponties krioelt lekker. Maar het geheel is net niet overtuigend genoeg. Nu lijkt het nog alsof muziek, dans en techniek allemaal apart zijn ingeoefend en pas tijdens de première zijn samengevoegd tot één geheel. Elk staat afzonderlijk zijn mannetje, maar ze moeten bij elkaar komen en elkaar uitdagen. Knarsen mag, dat doet de wind immers ook.

Boreas is nog tot 20 december op tournee. Voor data, zie de speellijst op de site.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in