Wat doe je in een tijd waarin muzikaal alles reeds bereikt is en er veel te veel onoriginele revivalmuziek gemaakt wordt? De klok nog verder terugdraaien natuurlijk. Dat is alvast wat C.W. Stoneking er met zijn stokoude blues van maakt. Met King Hokum maakt hij een terugkeer naar het stoffige bluestijdperk van voor de Tweede Wereldoorlog.
Welke optie blijft er nog over als je op een blauwe maandag tot het besef komt dat zelfs de muziek van de jaren vijftig en zestig je te modern klinkt? Alvorens in het kerkkoor te gaan, blijft er gelukkig nog één optie over. Het is namelijk nog altijd mogelijk om je in de muziek van tachtig jaar geleden te storten, ware het niet dat een hoop muziek uit dat tijdperk helaas hopeloos verloren is gegaan. Het is op een dergelijk moment dat een mens tevreden kan zijn dat C.W. Stoneking bestaat.
De Australische singer-songwriter is een kind van Amerikaanse ouders en vervaardigt white soul vanuit zijn uithoek in The Far East. Bij het beluisteren van zijn album krijg je echter niet de indruk dat je naar een vinylplaat aan het luisteren bent, maar eerder naar een wassen plaat uit het krijttijdperk, die je beter niet te dicht bij de kachel legt. Van de cyther tot de mandoline en de antieke blazers: op King Hokum ruikt alles naar een museum.
Stoneking maakt er zelfs geen punt van om zijn teksten een hedendaags tintje mee te geven. Hij brengt met "On A Christmas Day" een kerstliedje zoals er in de jaren dertig dertien in een dozijn werden gemaakt, terwijl "Dodo Blues" tonnen romantisch liefdesverdriet uitstraalt. Dat hij in zijn opzet niet één keer een cover hoeft te brengen en toch nog een volledige plaat lang blijft boeien, bewijst dat hij goed weet waar hij mee bezig is.
Een nummer als "Don’t Go Dancing Down The Darktown Strutters Hall" laat alvast geen twijfel bestaan over Stonekings romantische bedoelingen: als je King Hokum op een zomeravond draait terwijl je met je lief in een oude zetel op je terras ligt, is vuurwerk een garantie. De gezellige blazers laten een romantische geest zonder veel moeite tot in een ver achterstraatje van Parijs, Granada, Palermo of Venetië afdwalen.
Stoneking houdt zijn plaat verteerbaar door ze van een paar humoristische noten te voorzien. Vooral zijn duetten met Kirsty Fraser — waarin die zelfs een keer zijn moeder mag spelen — blijven hangen en hebben iets van een speels, ouderwets straattheater. Het past in ieder geval heel goed bij het nostalgische karakter van Stonekings muziek.
Dat C.W. Stoneking je uiteindelijk met een goedkeurende lach op je gezicht achterlaat, vat het plaatje perfect samen. King Hokum is een feel good-album maar doet je tegelijkertijd een beetje mijmerend naar het verleden en zijn verliezen terugblikken. Wij troosten ons met de gedachte dat met King Hokum alvast de heropbouw van een vergeten maar geweldig tijdperk uit de muziekgeschiedenis van start kan gaan.
