Op het Brugse Music In Mind-festival afgelopen winter heerste de
alliteratie. Max
Richter transformeerde de concertzaal tot een surrealistische
schemerzone met postklassiek escapisme, waarna Motek de kroon op het werk
mocht zetten. Dit Aalsters-Gents collectief speelde én filmde er
ten dans en zorgde voor een ongeziene concertervaring. Achter grote
beeldschermen speelde Motek een complex spel van Brechtiaanse
vervreemding en verraderlijke spiegels. Het publiek zag afwisselend
zichzelf, de band en mijmerende beelden terwijl Motek de
verwondering en dromen van de toeschouwers tot noten omzette.
Cynici die beweren dat bij een beluistering in de woonkamer samen
met het doek ook de maskers van dit audiovisuele gezelschap vallen,
kregen echter ongelijk. Hoewel Motek op plaat niet die
overweldigende transcendentie van hun show kan bewerkstelligen,
bleek hun klassieke postrock bij momenten uiterst meeslepend. Naar
aanleiding van de oprichting van Noisesome Recordings, een
gloednieuw Belgisch indielabel, zijn de drie beste songs van hun
debuut op een ep verschenen. Het resultaat is een muzikale trailer
als perfect voorsmaakje voor een imaginaire langspeelfilm.
De vragen die kunnen rijzen over de relevantie van dit kleinood,
willen we meteen uit de weg ruimen. Met twee versies van ‘Maybe
I’ll Go Home’ en licht gewijzigde exemplaren van ‘De Vlucht’ en ‘I
Am Your Son’, drie songs die al aanwezig waren op Moteks debuut, biedt ‘RE:EP’
niks nieuws. Veel meer dan een volwaardig album is deze plaat
echter een symbolische eerste release van Noisesome Recordings, het
door Christophe Elskens opgerichte indielabel dat nieuw Belgisch
talent gaat spotten en op de hulp van EMI kan rekenen voor promotie
en distributie. De zweverige postrockgeluiden van Motek openen dan
ook de deur van de professionele omkadering waarin getalenteerde
muzikanten van eigen bodem onderdak kunnen vinden.
Het ballet van schimmen, beelden en muziek dat Motek live weet te
scheppen, is een totaalspektakel dat hun muziek alleen niet kan
evenaren. Daarom zijn de albums van de band echter geen overbodige
schijfjes. Hoewel Motek net als Transit iets te slaafs de
procedures uit het postrockhandboek volgt, kunnen hun songs
namelijk ook fungeren als een trigger voor een tochtje
door de eigen verbeelding. Dat geldt zeker voor ‘Maybe I’ll Go
Home’, waarin melodieuze gitaren en pianoklanken als een zwerm
vogels naar de einder vliegen, gestadig van formatie veranderend.
Een stijloefeningetje dat afgekeken is van Explosions In The Sky,
akkoord, maar Motek haalt er toch goede punten mee.
De andere twee composities op deze ep klinken echter ambitieuzer en
graven dieper. ‘De Vlucht’ is een aan Memento refererende
achtervolging door de catacomben van de psyche. In het begin
overheerst zorgeloosheid, maar de sfeer wordt duisterder met de
minuut en de muzikale kogels scheren langs de luisteraar heen. Net
als Red
Sparowes slaagt Motek erin om gedurende zeven minuten een
perfecte spanningsboog te creëren. Hetzelfde geldt voor ‘I Am Your
Son’, oftewel een danse macabre op z’n post-rocks. Gitaren en drums
razen in een ziekelijk ritueel rond de protagonist die om z’n leven
smeekt, maar uit doodsangst geen samenhangende zin meer uit z’n
strot krijgt. Deze song was de meest intense lap postrockwaanzin
van Moteks debuut en het nummer bevestigt hier z’n reputatie.
Wie het debuut van Motek in huis heeft, kan deze kelk gerust aan
zich laten voorbijgaan. Al de rest kan middels ‘RE:EP’ kennismaken
met een beloftevolle Belgische band op een al even beloftevol
Belgisch label. In november brengt Motek een andere ep met nieuw
materiaal uit: hou zowel oren als ogen open!
