We stellen u voor: Pete Doherty. 28 jaar oud, al een leven of drie
ver, ooit zanger van The Libertines, de band die verder leeft in
alles wat nu van over het kanaal komt, en tegenwoordig iemand die
op een ‘songwriter’ moet lijken. Tussen de bedrijven door,
althans.
Om maar te zeggen dat niemand nog echt had verwacht dat
Babyshambles effectief iets zou uitbrengen. Dankzij gecancelde
tours, problemen met de Kate Moss Vrienden en drugs – politie –
rechtbank had the British press Doherty keihard aan de
borst gedrukt, en het net leek zich stilaan rond het eens zo
veelbelovende talent te sluiten. Tot vandaag ‘Shotter’s Nation’
voor ons ligt, en eerlijk, geen zinnig mens had dit voor mogelijk
gehouden.
Het schijfje is, om met de deur in huis te vallen, een van de
betere platen van het jaar geworden. Wij kennen mensen die niet van
Babyshambles houden omdat de muziek nergens naar lijkt en de zanger
hopeloos onverstaanbaar lalt. Als je die vooroordelen opzij zet,
houd je een weliswaar erg rommelige (elke intro lijkt dezelfde)
maar tekstueel en ritmisch zeer hoogstaande band over. Waar op
Down In
Albion, de plaat met de coolste titel uit een kleine eeuw
popmuziek, nog afgewisseld werd tussen absolute hoogtes en
angstaanjagende dieptes, is ‘Shotter’s Nation’ een – echt waar –
homogeen geheel.
Een geheel dat begint met ‘Carry On Up The Morning’, dat meteen
duidelijk maakt dat Babyshambles in tijden van airco nog steeds als
het rammelende radiatortje uit vervlogen tijden klinkt. Geen grote
stijlwijziging voor de band, maar de geschiedenis leert dat dat
meestal een zegen is. Daarna volgt ‘Delivery’, de single waar
hitgevoelige groepen als Snow Patrol en Razorlight een halve
hand voor zouden afstaan. Het zicht alleen al. Doherty’s tekstuele
gave scheert hier de toppen die anderen onaangeroerd laten: “By
and by the way of an explanation//cast a drift of the shores of
Shotter’s Nation//I had a lick, it caved my skull in like a
brick//and then what use am I to anyone//will fade, forlorn, frozen
beneath the Summer//Don’t sing along or you’ll get what I
got.” Brio!
Het moois krijgt navolging met ‘Unstookie Titled’, een van de meest
bevreemdende nummers die Doherty uit zijn pen krulde. De tekst is
zo dwaas dat een nuchter mens zou smeken om ze weg te mogen gooien,
maar de muziek klinkt opvallend zuiver. Voor het eerst sinds ‘The
Libertines’ lijkt het alsof we naar een loepzuivere mp3 in plaats
van een oude plaat luisteren. Het oude geluid komt in al zijn
kracht terug in ‘There She Goes’. Dichter bij Baudelaire zou niet
gezond zijn – het mal du siècle-gevoel is zo intens dat de
pijn tot in al je lichaamsvezels blijft meeknagen. Een ander soort
gevoeligheid is te horen op ‘Lost Art Of Murder’, verkeerdelijk
naar Orwells ‘Decline of the English Murder’ genaamd. Een mens kan
zich al eens vergissen. Samen met gast Bert Jansch zingt Doherty
het meest minimalistische dat we ons van de man kunnen
voorstellen.
In tegenstelling tot ‘Down In Albion’ slaat Babyshambles hier geen
enkele bal echt mis. ‘Crumb Begging’, ‘Deft Left Hand’ en ‘Side Of
The Road’ (ondanks de heerlijke eightiesintro) mogen dan al niet
representatief zijn voor ’s mans talent, Doherty – of
Smithsproducer Stephen Street – heeft geleerd het afval in de
vuilbak dan wel zijn arm te steken, en om zijn platen clean te
houden. Dat alleen is een zegen voor de muziekindustrie an
sich.
Niemand zat tegenwoordig nog te wachten op werk van de man die
constant met de meest groteske vormen van idiotie de media haalde.
Ook wij moeten ootmoedig toegeven dat de release van ‘Shotter’s
Nation’ ons even koud liet als de laatste formatienota. In
tegenstelling tot het politieke leven in België is Pete Doherty
evenwel gerehabiliteerd. Hoeveel levens de man nog over heeft
,blijft ook het verzamelde journaille een raadsel, maar
Babyshambles brengt het punkgevoel – ironisch genoeg volledig
monddood gemaakt door de ‘Punk is not dead’ generatie –
opnieuw tot leven. Prince Charles, José Mourinho, Pete Doherty.
Engeland, koester je erfgoed!
