Thurston Moore mag dan een reputatie hebben als goeroe van de noiserock, de man is niet te beroerd om andere en minder luidruchtige wegen te verkennen. Op zijn nieuwe soloplaat weerklinken akoestische gitaren en strijkers. En het moet gezegd: ze zijn net zo overdonderend als een aloude golf feedback.
De kans dat u Thurston Moore niet kent, is zo goed als onbestaande. Met zijn Protest Records was hij een van de eersten die tegen de oorlog in Irak van leer trok. Zijn label Ecstatic Peace brengt muziek uit die tot de spannendste soort behoort, de man zelf schrijft al eens een lofzang op de cassettecultuur en in 1995 bracht hij de prima plaat Psychic Hearts uit. En uiteraard is hij al meer dan een kwarteeuw een van de stuwende krachten van Sonic Youth.
Als Moore opnieuw een soloplaat uitbrengt, wordt algemeen een aan Sonic Youth verwant album verwacht, zoals ook Psychic Hearts dat was. Grote opschudding echter bij het verschijnen van Trees Outside The Academy: Moore had een ingetogen, akoestische plaat gemaakt. Was het album niet op J Mascis’ zolder opgenomen, wat af en toe resulteerde in een luidruchtige interventie van de man, dan had Thurston Moore zowaar het etiket folkie verdiend.
Trees … begint nochtans zeer vertrouwd: de eerste seconden van opener “Frozen Gtr” doen oorschelpen trillen en oogleden knipperen, maar dan duikt plots een akoestische gitaar op, geruggensteund door — zowaar — een vioolpartij van Samara Lubelski en daarmee is de toon gezet. Waar “Frozen Gtr”, net als het titelnummer, “Wonderful Witches + Language Meanies” en het naar Sonic Youths laatste plaat neigende “Off Work”, nog een stevige portie elektrische gitaar bevat, dan is zowat al het andere materiaal afkomstig uit een andere wereld.
Hoe bevreemdend het de eerste luisterbeurten ook mag overkomen, het rustige werk gaat Thurston Moore zeer goed af. Soms zijn het verliefde luisterliedjes die smeken om uren aan een stuk in de beslotenheid van een slaapkamer gespeeld te worden, zoals het pareltje “Never Day” of het melancholische, maar door Steve Shelley hier en daar van solide drumwerk voorziene “Fri/End”. Evenzeer tot de verbeelding sprekend, is “Silver > Blue” waarin de vreemde gitaarstemmingen en de opbouwende songstructuur van Sonic Youth terug te vinden is, maar dan uitgevoerd op akoestische gitaar. En zulks blijkt zowaar te werken!
Met “American Coffin” wordt teruggegrepen naar “Providence” van Sonic Youths Daydream Nation: Moore speelt een eenvoudige, maar wondermooie pianomelodie terwijl op de achtergrond een gitaarversterker zachtjes ligt te smeulen. Het vreemdste wordt echter tot op het einde bewaard: “Thurston@13” is immers een cassette-opname van een hoorspel dat de jonge Thurston Moore maakte en dat de kiem laat horen van de geluidskunstenaar die jaren later met conventionele instrumenten een heel nieuw muzikaal landschap zal weten te schetsen.
Enig minpunt aan Trees … is het gitaarriffje van “Honest James”. De gelijkenissen met “Burning Man” van Josh Ritter zijn te frappant om toeval te zijn. Maar los van het eventuele plagiëren van de jonge singer-songwriter, is “Honest James”, in duet gezongen met chanteuse Christina Carter, veruit het ontroerendste nummer op het album en behoort het probleemloos tot het mooiste dat Thurston Moore ooit op plaat zette.
Trees Outside The Academy mag dan een behoorlijke verrassing zijn, het album is een van de betere van dit jaar en opent perspectieven voor Sonic Youth, een band die nog lang niet uitgezongen is, maar die onder impuls van Thurston Moore misschien na meer dan 25 jaar zichzelf opnieuw zal weten te overtreffen, net zoals zijn frontman met dit album — op zijn 49ste! — gedaan heeft.
