Namedropping. Was het een Olympische discipline, dan had België in de persoon van Serge Simonart hoogstwaarschijnlijk dé topfavoriet in huis om met de oppergaai te gaan lopen. Vooralsnog is het gewoon een veelvoorkomend en bijgevolg omstreden fenomeen in muziekrecensies. Welgekomen ofte noodzakelijke hulp bij het bespreken van de artiest in kwestie volgens de één, irritante manier van de pedante recensent om zijn kennis van de juiste, obscure groepjes tentoon te spreiden, volgens de ander.
Het nieuwste schijfje van de Canadese groep Patrick Watson, Close To Paradise, leent er zich perfect toe om deze discussie te illustreren. Patrick Watson is geen verwaaide singer-songwriter met de obligate folkgitaar rond de hals, maar wel een veelbelovende band uit Montreal, bestaande uit vier evenwaardige leden, die eerder toevallig nog steeds de naam van de flegmatieke frontman draagt. Vier jaar na het experimentele Just Another Ordinary Day, is Watsons nieuwste nu eindelijk ook bij ons te verkrijgen (de plaat dateert eigenlijk van 2006).
De muziek op Close To Paradise laat zich allicht nog het best omschrijven als "Sufjan Stevens en Beirut die een stevig potje armworstelen, met als commentator de aan Nick Drake referende stem van zanger Patrick Watson". Verder wordt de nietsvermoedende lezer in interviews of recensies steevast om de oren geslagen met allesbehalve obscure allusies op Jeff Buckley, Antony, Radiohead anno Ok Computer, Elliott Smith of Rufus Wainwright. Melancholie troef dus.
Terechte vergelijkingen? Wie de plaat hoort of erbij was op Pukkelpop kan alleen maar concluderen dat geen van deze verwijzingen uit de lucht is gegrepen, en dat ze best wel aangehaald kunnen worden om Watsons muziek te situeren, in een muzieklandschap dat steeds moeilijker met twee waakzame ogen en één moeilijk ontroerbaar hart valt te overzien. Gematigdheid is hier echter het aangewezen kernwoord. Alle aanprijzingen ten spijt, kon Close To Paradise namelijk enkel door Patrick Watson worden gemaakt.
Neem nu de werkelijk fe-no-me-na-le tandem "Luscious Life" en "Drifters". Steeds voller aanzwellende pianoklanktapijten die ritmisch op en af golven, met daarboven Watsons ijle stem die merg en been doormidden snijdt. Bombastische pracht van een steeds zeldzamer wordend kaliber. Of de al bij al simpele popsongs "Man Under The Sea", "Slip Into Your Skin" (seks pur sang), en het wervelende "The Storm". Of het hartverscheurende "Giver". Of het zalig zweverige "Daydreamer". Of…
Watsons muziek valt onmogelijk in één muzikaal laatje te stoppen maar is uiterst geschikt voor een avond kippenvel. Close To Paradise heeft bovendien een hoog filmisch gehalte en klinkt alsof er voortdurend zelfverzonnen sepiabeelden het netvlies passeren. Aan u om de mooiste film te maken.
Tussen de stortvloed aan nieuwe releases is Close To Paradise een plaat die gemakkelijk over het hoofd kan worden gezien. Doe uzelf dat niet aan.
