Na de hiphop met DJ Shadow en de dance met Richard File, ontdekt James Lavelle de gitaren op de derde UNKLE-plaat. “Maar er zijn al zoveel gitaargroepjes, meneer!”: War Stories is bijgevolg behoorlijk doorsnee. Het huidige UNKLE heeft dan ook niets meer te maken met de groep die ooit zo sterk debuteerde.
Bijna tien jaar geleden deed Mo’Wax-labelbaas James Lavelle samen met DJ Shadow een meesterzet door hiphop, triphop, elektronica en bekende rocknamen in de blender te mixen. Het resultaat was het ietwat langdradige maar alles in acht genomen toch hooglijk briljante Psyence Fiction. Lavelle maakte één fout: hoewel Shadow de boot verliet, ging hij toch door met het project. War Stories, uitgebracht op een nieuw label, is zijn tweede poging om daar toch gelijk voor te krijgen, maar opnieuw gaat hij onder de lat die hij met het debuut zelf zo hoog heeft gelegd.
Nadat hij op Never Never Land met producer Richard File als vervang-Shadow de dance-toer opging hijst Lavelle deze keer ook Chris Goss aan boord. Goss, woestijnveteraan van Masters Of Reality en producer van Kyuss en Queens Of The Stone Age, transformeerde UNKLE van dansproject tot regelrechte rockband. Onder alle gitaren en stampende drums loopt nog wel regelmatig een sample mee, maar echt opvallen doet dat niet. Het spannende is meteen weg: War Stories klinkt nogal gewoon.
Was het gastenlijstje op Psyence Fiction nog behoorlijk imposant (Richard Ashcroft! Thom Yorke! Kool G. Rap! Mike D. van Beastie Boys!) dan blijkt het adresboekje van Lavelle dezer dagen een stuk leger. Gingen wel op zijn invitatie in: de alomtegenwoordige Josh Homme, parttime Jim Morrison Ian Astbury (van The Cult), 3D en Duke Special. De wat onbekendere Gavin Clark en het groepje Autolux mogen de lijst vervolledigen, maar niettemin zag Lavelle zich genoodzaakt om zelf ook af en toe achter de microfoon plaats te nemen. De man is nochtans geen zanger.
Af en toe slaat de machine toch stevig aan. “Hold My Hand” is shoegaze met stampende Queens-gitaren en heeft iets van Primal Scream-anno-XTRMNTR met een slaapwandelende Lavelle op zang. Homme mag daarna meteen laten horen hoe het zingen wel moet: zijn hoogst herkenbare falset is een mooie tegenspeler voor de stomende, hoekige, metalen funk van “Restless”. Ook “Burn My Shadow” met Astbury is behoorlijk fijn voer, net als “Broken”, een stampende rocker.
Hoewel het net daar is dat de beats en klankjes van het eerdere werk wat meer terugkeren, smelt War Stories tussen die twee laatste tracks — het volledige midden van de plaat — toch weg tot een vormeloze, slaapverwekkende brij. Conform de laatste Massive Attack, maakt 3D ook bij UNKLE een weinig sterke beurt met “Twilight”, dat bijna onopgemerkt voorbijgaat. “Persons & Machinery” met Autolux onderging even daarvoor net hetzelfde lot. “Morning Rage” is opnieuw een onversneden rocker, maar Lavelle loopt er maar wat verloren in zodat ook de gitaren naderhand de weg kwijt raken.
“Eindelijk hou ik van rock”, juicht Lavelle in de boekjes. En ook in de credits bedankt hij nog eens Goss “for opening my eyes and waking me the fuck up!”. We zijn geen elitaire mensen en kunnen het alleen maar toejuichen als mensen vooroordelen begraven en omarmen wat ze ooit vervloekten. Maar het hart van de muziekliefhebber in ons bloedt: we vonden Lavelle duizend keer interessanter toen hij nog oogkleppen droeg.
UNKLE omgordt live de gitaren in de Dance Hall op Pukkelpop op vrijdag 17 augustus.
