Bij de eerste poging The Rakes te interviewen haakte frontman Alan Donohoe af, een tiental vragen ver, met de woorden "verzin zelf maar wat." Een tweede poging om hem wat vragen te laten beantwoorden over zijn postpunkband heeft gelukkig wat meer succes.
enola: Het lijkt me alsof jullie nieuwe plaat heel wat rijper klinkt dan de eerste.
Alan Donohoe: "Dat kan wel kloppen. Ik denk dat je dat vooral merkt aan onze teksten. Toen we onze eerste plaat maakten, werkten we nog op kantoor. We gingen uit, veel meer dan dat deden we niet, luister daarvoor maar naar "Work Work Work (Pub Club Sleep)". Daarover kan je niet meer authentiek vertellen op je tweede album. Je leeft immers niet meer als een kantoorbediende, maar als een rock-’n-rollster."
enola: En het leven als een rock-’n-rollster levert voldoende inspiratie op om een plaat te vullen?
Donohoe: "Een heel album vullen over het nemen van drugs en het slapen met topmodellen zou ook maar saai zijn. Daarom komt onze inspiratie nu uit een breder kader, het nieuws. Het moeten dingen zijn die ons interesseren: terrorisme bijvoorbeeld, zonder dat we daar een of andere politieke boodschap over willen verkondigen."
"Maar we proberen ook niet al te expliciet naar politiek te refereren. Je moet daar voorzichtig mee zijn."
enola: Maar de actualiteit ontwijken lijkt ook niet helemaal te lukken. Op de eerste plaat staat bijvoorbeeld "Terror", een nummer dat gaat over de bomaanslagen in de Londense metro.
Donohoe: "Dat nummer is geschreven en opgenomen vóór die bomaanslagen. Na 9/11 zijn er van de ene dag op de andere veel mensen bang geworden. Er werd plots een klimaat van angst geïnstalleerd. Mensen zaten echt te wachten tot er iets zou gebeuren, tot er weer ergens een bom zou ontploffen. Er leek iets op til te zijn, en vanuit dat gevoel hebben we "Terror" geschreven. Uiteindelijk is het nummer door de waarheid ingehaald."
"Die angst werkt trouwens net verlammend. Aanslagen gebeuren in een fractie van een seconde, maar maanden later kijken mensen nog steeds angstig naar een jonge Aziaat met een rugzak die op de metro springt."
enola: Dat gevoel beschrijf je in "Suspicious Eyes".
Donohoe: "Inderdaad. We hebben dat nummer als een soort toneelstuk proberen op te bouwen, met drie verschillende personages die elk een monoloog afsteken: een xenofoob, een vrouw en een wat exotischer ogende man. De rol van xenofoob heb ik zelf maar voor mijn rekening genomen, Raxstar nam de raps voor zijn rekening."
"Raxstar kwam meteen met de juiste teksten voor de dag om ons gevoel te typeren. Zijn bijdrage paste, maar het had evengoed een zanger kunnen zijn, zolang de boodschap maar overkwam. Het is niet alsof we een rockband zijn die het plots cool zou vinden iets te doen met hiphop, zoals Linkin Park met Jay-Z. Het was echt om de inhoud te doen. (plots) Ken je trouwens de Sugababes?"
enola: Keisha, Heide en Amella?
Donohoe: (lacht) "Ik hoorde een van hun nummers op de radio, en de melodie paste mooi bij "Suspicious Eyes". Daardoor kunnen we dus ook geïnspireerd worden. Kijk je wel eens naar die televisieserie 24? Die elektronische, aftellende klok met een tikkend geluid komt heel gejaagd over. Dat hebben we gebruikt voor deze track."
enola: Ook "The World Was A Mess But His Hair Was Perfect" lijkt een stevige portie kritiek te zijn op wat er dezer dagen allemaal gebeurt.
Donohoe: "Eigenlijk had iemand uit de mode-industrie ons gevraagd een nummer te schrijven. Het nummer zou dienen om een show te begeleiden. We wilden er iets scherp van maken. Ik denk dat de titel wel voldoende zegt. Eigenlijk gaat het over oorlog, angst, bedreiging, en hoe slecht het moet zijn om je in dergelijke omstandigheden toch te vermaken. Muziek en dansen geven je de kans om alles te vergeten, eventjes helemaal van de wereld te zijn. Veel mensen hebben daar nu behoefte aan. De media bombarderen je constant met de ene onheilstijding na de andere. Zo wordt er dat klimaat van angst gecreëerd, terwijl angst je leven niet mag overheersen."
enola: Veel bands schrikken ervoor terug om in dergelijke rake bewoordingen moeilijke thema’s aan te pakken.
Donohoe: "Je kunt iets intelligent zeggen en eerlijk zijn, zonder pretentieus te klinken."
enola: Wat maakt die andere bands pretentieus?
Donohoe: "Veel groepen lijken een rookgordijn op te trekken door iets poëtisch te schrijven. Later blijkt dat poëtische niets te betekenen. Op je achttiende is het nog normaal om te pretenderen grootse literatuur te schrijven door iets zo ingewikkeld mogelijk te formuleren. Maar eens je die fase voorbij bent, dan besef je wel dat je al die nonsens er best maar uitfiltert om toch een duidelijke boodschap over te houden. Ken je dat nummer "Pioneers" van Bloc Party? Daarin gaat het: "Go stick your bloody head in the jaws of the beast." Sorry maar zo zou ik nooit iets uitdrukken."
enola: Muzikaal zijn er wel de nodige overeenkomsten: onder meer dat urgente postpunkgeluid waarmee Bloc Party, maar ook Franz Ferdinand en Maxïmo Park zijn groot geworden.
Donohoe: "Ik houd niet zo van Maxïmo Park, en ik vind ook niet dat wij veel gemeen hebben met die andere bands, muzikaal toch niet. Misschien zijn we wel toevallig op hetzelfde moment populair geworden, maar daar lijkt het mij toch op te houden."
enola: Dat meen je niet?
Donohoe: "Plots waren The Strokes er, en toen was gitaarmuziek terug oké. Franz Ferdinand heeft hetzelfde gedaan voor dat typische postpunkgeluid veronderstel ik. We hebben in ieder geval ons geluid niet van een andere band gekopieerd. We hebben altijd ons eigen ding gedaan. Toen we Franz Ferdinand voor de eerste keer hoorden, moesten we natuurlijk wel even vloeken. Maar invloeden komen bij ons echt van overal."
enola: Dan klopt het toch. In de bandbiografie worden volgende invloeden genoemd: koormuziek, 24, James Bond, Wereldoorlog I-poëten en de Sugababes. Dat leek me nogal vergezocht. De Sugababes en 24 hebben we ondertussen al gehad.
Donohoe: "Dan zal ik koormuziek eerst maar verklaren. Eigenlijk had daar de Poolse componist György Ligeti moeten staan als inspiratiebron, en niet koormuziek. Ligeti is vooral bekend geworden voor zijn werk met Stanley Kubrick, onder meer in Eyes Wide Shut en 2001: A Space Odyssey. Het klinkt allemaal erg avant-garde hoor. Zo heeft hij een stuk geschreven voor honderd metronomen, wat erg indrukwekkend is om te horen"
"Voor de soundtrack van 2001: A Space Oddyssey heeft hij een nummer geschreven waarin verschillende koren voorkomen. Die koren lijken in conversatie te gaan, wat uiteindelijk een heel beklemmende sfeer oplevert. Een dergelijk effect heb ik proberen te creëren in "Down With The Moonlight". In dat nummer hebben we trouwens ook een stukje uit de James Bond-soundtrack gebruikt. Ik geloof dat we een en ander aan Live and Let Die ontleend hebben."
enola: Dan zijn er nog de Wereldoorlog I-poëten.
Donohoe: "Op school bestudeerden we Rupert Brooke, een dichter die in de loopgraven zat. Hij heeft daar The Soldier geschreven, een prachtig sonnet. Net zoals Brooke hebben wij dan een nummer proberen te schrijven vanuit het standpunt van een soldaat. Eigenlijk gaat het meer over de dreiging van een conflict, dan over het conflict zelf."
enola: Sorry hoor, maar Poolse avantgarde, een Engelse dichter…
Donohoe: "Ik weet dat het wat contradictorisch klinkt met mijn uitleg van niet pretentieus proberen te zijn. Hier betekent het immers wel iets. Pretentieus is poëtisch zonder dat het een boodschap heeft, en hier is het omgekeerde het geval. Tot zover mijn rechtvaardiging."
enola: Aan invloeden inderdaad geen gebrek.
Donohoe: "Je pikt het gewoon onbewust op. Ik ga niet door het repertoire van de Sugababes grasduinen op zoek naar een leuke melodie. Vroeger surfde ik wel eens rond op MySpace, maar ik ben niet zo’n fan van het fenomeen. Hele dagen op het internet zoeken en naar slechte demo’s luisteren, is niet zo mijn ding. Muziek behoort als een goed restaurant te zijn. Als je er lekker kan eten, dan gaan mensen het aan elkaar doorvertellen. De beste bands drijven niet via MySpace of marketingcampagnes, maar via mond-tot-mondreclame boven."
enola: Of via de pers, die niet bepaald enthousiast was over de tweede plaat, ook al zou die complexer en volwassener klinken.
Donohoe: "NME heeft een monopolie in Groot-Brittanië. Het is fantastisch als ze aan je kant staan, zoals bij het eerste album. Klinkt je muziek niet zo adolescent meer, dan kan je het vergeten."
enola: Is het niet frustrerend de grond ingeboord te worden?
Donohoe: "Je kunt er niet veel aandoen, behalve de redacteur bedreigen. Wat me eraan doet denken: ik moet NME dringend eens bellen."
enola: Exclusief optreden voor gsm-provider T-Mobile heeft jullie reputatie ook niet bepaald goed gedaan.
Donohoe: "Kijk, zulke optredens zijn noodzakelijk om je hypotheek te betalen. We worden ervan beschuldigd sell-outs te zijn. Mochten we een reclamedeuntje voor T-Mobile geschreven hebben en dat op ons album geplaatst hebben, dan zouden we pas onze muziek verloochenen."
"Uiteindelijk moeten wij ook maar onze boterham verdienen, net als iemand die voor het kantoor van T-Mobile werkt. Een wereldje waarin iedereen veganistisch is en niemand zich moet bezighouden met winstmarges is fantastisch, maar ook volstrekt onmogelijk. Uiteindelijk moet iedereen ook gewoon werken voor zijn geld. Zeker als je een normale baan hebt gehad voor een band, dan beschouw je de band ook meer als een baan en ga je niet redeneren in termen van: ik ben dé artiest. Voor Kentucky Fried Chicken zou ik nooit spelen als veganist. Maar goed, T-Mobile kan nog door de beugel."
enola: Nog een knieval naar de commercie is een nummer over Tom Cruise. Nog geen contact gehad met zijn advocaten?
Donohoe: Dat wordt behandeld in een lopende rechtszaak. Ik mag er niets over zeggen.
enola: Serieus?
Donohoe: (lacht) "Deze keer niet."
