Bristol heeft een muziekscene die kwantitatief nog niet tot de
enkels reikt van die van Londen, Manchester, Liverpool, Leeds of
Sheffield. Opvallen en origineel uit de hoek komen is dus de
boodschap wanneer je afkomstig bent uit deze havenstad en als
beginnende act moet opboksen tegen de concurrentie uit de grote
rockepicentra. Het is dan ook geen toeval dat de stad de afgelopen
decennia een pak op zijn minst interessante en vaak zelfs
grensverleggende artiesten voortbracht zoals The Pop Group, The
Cortinas, Rig, Pig & Panic, Third Eye Foundation, Gravenhurst
en de triphopscene met Portishead, Tricky en Massive Attack. Het
opvallendste aan Robin Allender, de man die onlangs zijn solodebuut
‘The Bird and the Word’ losliet op de wereld, is dan ook dat hij
een ambachtelijke singer-songwriter van het zuiverste water
is.
De platenkast van zijn vader en van zijn oudere broer zijn naar
eigen zeggen bepalend geweest voor de muzikale smaak van de jonge
Allender. Op de Spaanse gitaar van zijn broer probeert hij op
12-jarige leeftijd het oeuvre van Nirvana onder de knie te krijgen,
maar al snel schakelt hij over op verfijnder werk zoals The Beatles
(vooral ‘Blackbird’ was naar verluidt bepalend voor de ontwikkeling
van zijn speelstijl), Jim O’Rourke, Bill Frisell en Nick Drake.
Nadat hij een tijdje deel uitmaakt van Koyaanisqatsi richt hij
samen met vrienden en stadsgenoten Simon Grant en Dave Collingwood
de band Azalea City Penis Club op. Van tomeloze ambitie of een
opvallende bedrijvigheid kan deze door artpunk, prog en krautrock
geïnspireerde groep niet beschuldigd worden. Ze doen het veeleer
voor het speelplezier en niet om de wereld te veroveren, want
pogingen daartoe worden door drummer Collingwood al ondernomen met
Gravenhurst.
In plaats van met zijn vingers te zitten draaien, begint Allender
te componeren ‘voor eigen rekening’. In 2004 neemt hij een demo op
en het jaar daarop begint hij als The Inconsolable op te treden in
Bristol, Oxford en Londen en weet hij zelfs – via een vriend – een
optreden te versieren in Roemenië, in het voormalige, protserige
paleis van Ceausescu, wijlen het genie van de Karpaten. Om zichzelf
een ontmoedigende zoektocht naar een platenmaatschappij te
besparen, stampt hij zijn eigen Dreamboat-label uit de grond, want
in de zomer van 2006 begint hij samen met Grant te werken aan wat
zijn eerste echte soloplaat moet worden. Na ‘Drone 1’ (van The
Rollercoaster Project) en ‘The Coffin Years’ (de eerste en enige,
uitsluitend te downloaden plaat van Azalea City Penis Club) is ‘The
Bird and the Word’ de derde Dreamboat-release dit jaar.
Zoals we al aanstipten in onze inleiding is Robin Allender solo een
‘klassieke’ songsmid, in de traditie van Elliott Smith, Nick Drake
en Jim O’Rourke. Vooral die eerste twee namen doen misschien het
vermoeden rijzen dat Allender een tokkelende treurwilg is, die na
een handvol platen zelf zijn overgang naar de eeuwige jachtvelden
gaat bewerkstelligen. De vergelijking is echter veeleer
’technisch’, en heeft voor het merendeel betrekking op de manier
van spelen en de stem van Allender dan op de teneur van zijn songs.
Er is ook een onmiskenbare link met de Engelse
folk(pop)revivalisten uit de jaren ’70, en wanneer we abstractie
maken van het technische aspect, dan vinden we dat ‘The Bird and
the Word’ bij momenten zelfs wat weg heeft van ‘Lazy, Soft &
Slow’, de soloplaat van Guy Chadwick uit ’98 (zo mogelijk nog
gruwelijker onderschat dan het oeuvre van zijn band The House of
Love.)
‘The Bird and the Word’ is vooral een warme plaat, met een pak
schitterende pareltjes waarin een hoofdrol is weggelegd voor de
(bij momenten) zoete stem van Allender en het knappe samenspel van
akoestische en elektrische gitaar. De arrangementen zijn eerder
kaal, de songs zijn letterlijk uitgekleed tot op het bot en beperkt
tot de zuivere essentie. Deze less is more aanpak loont, al lijkt
de variatie naar het einde van de plaat toe een beetje zoek. Dat
mag evenwel niet opwegen tegen de vele sterktes van deze plaat, en
dat zijn behalve de glasheldere productie natuurlijk de vele mooie
liedjes zoals opener ‘The Bower’, ‘The School Field’, ‘Winter’,
‘The Memory Trap’, ‘Stag and Hounds’ en afsluiter ‘We, Emmanuel
Light, Love Ocean’.
Wie zat te wachten op een avontuurlijke, epische plaat vol songs
met zevenendertig laagjes, openklappende luikjes en
tempowisselingen zal dit misschien maar niks vinden, wie uit is op
een dosis onversneden, hartverwarmende schoonheid is er maar één
adres:
http://www.myspace.com/robinallender
