Altijd fijn, die flauwe sitcomideëen die na jaren stof
verzamelen toch uit de vergeten televisiekast worden gehaald om er
een nog veel flauwere film van te maken. ‘I Could Never Be Your
Woman’, ongetwijfeld één van de banaalste titels van het jaar,
overstijgt nergens de voorgebakken non-kwaliteiten van een futloze
sitcom. Dat Amy Heckerling (‘Fast Times at Ridgemont High’,
‘Clueless’) hiermee op een comeback durft hopen is erg, maar dat de
ooit zo elegante Michelle Pfeiffer zich verlaagt tot dit soort
kauwgomcinema met vieze nasmaak is pas echt deprimerend. Of hoe een
oudere actrice klasse en stijl inruilt voor een akelig strak
botoxgezicht dat enkel in staat is om hysterische giechel-en
huilbuien te produceren. Michelle Pfeiffer, de nieuwe Goldie Hawn?
Slecht bezig, meid!
Michelle Pfeiffer, bijna vijftig, speelt Rosie, een
veertigjarige producer van een tienerserie, die steeds meer moeite
heeft met het ouder worden. Daarbovenop zit ze opgezadeld met een
nieuwsgierige puberdochter die voor het eerst kriebels in de buik
begint te kweken. Omdat het niet zo lekker meer loopt met haar roze
sitcom, wordt een nieuwe acteur ingehuurd om de serie terug wat
hipper te maken. Dertiger Adam (Paul Rudd) krijgt de rol en de show
wordt in een mum van tijd terug populair. Ook Rosie is
onder de indruk van Adam en krijgt net zoals dochterlief krijgt
bezoek van de vlindertjes. Ondanks de waarschuwingen van Moeder
Aarde (Tracey Ullman probeert tevergeefs scherp uit de hoek te
komen) en een jaloerse secretaresse (Sarah Alexander, de blonde uit
‘Coupling’, hier met een onnatuurlijk Amerikaans accent) wagen de
twee zich aan een relatie. Maar kan de onzekere en neurotische
Rosie wel een relatie aan met een stud die twintig lentes
jonger is dan haarzelf? Hey, met filmmagie kan alles.
Een leuke sitcom haalt eenvoudig herkenbare zaken uit het
dagelijkse leven en gebruikt overdrijving en mooie mensen (of heeft
uw vriendenkring ook een Monica en een Rachel?) om de elementen
grappig, charmant en aantrekkelijk te maken. ‘I Could Never Be Your
Woman’ zit met twee problemen. Eén, het is geen sitcom en twee,
mocht het een sitcom zijn, dan zou het een slechte zijn. Zo eentje
dat het nog geen anderhalf seizoen uithoudt en verdoemd is tot de
namiddagprogrammatie, ergens tussen Oprah en een make-overshow. ‘I
Could Never be Your Woman’ is dat soort afdankertje, dat per
ongeluk in de schoot van Amy Heckerling is terechtgekomen. Ze had
dringend een hitje nodig en recycleerde en bricoleerde dan maar een
tamme, geforceerde en ongrappige romcom uit haar eigen
materiaal.
Net zoals in haar jaren negentig-succes ‘Clueless’ waagt
Heckerling zich aan voorzichtige sociale commentaar en
(knuffel)satire. Lachen met het op plastische chirurgie gefixeerde
Hollywood, de oppervlakkigheid van de televisiecultuur (‘hou het
luchtig, geen racisme, drugs of homo’s in onze serie’, horen we een
geestige Fred Willard als producer zeggen) en het nepgehalte
(kleine gniffel bij dertigjarige acteurs die tieners moeten spelen)
van holle televisieseries. Heckerling denkt dat ze het allemaal
ongelooflijk scherp en spitsvondig doorprikt, maar het komt
allemaal déjà-vu en belegen over. Tien jaar geleden werkte zoiets
nog, toen de Paris Hiltons, Lindsay Lohans en Posh Spice-juffrouwen
nog geen travestie van hun privéleven maakten, maar ondertussen
moet je al veel origineler uit de hoek komen om de high
society en bubblegumcultuur onderuit te halen. ‘Clueless’ had
z’n timing, charme en zelfrelativering mee, ‘I Could Never Be Your
Woman’ loopt tien jaar achter op de feiten en vindt nergens de
juiste toon om z’n doelwit op een leuke en trefzekere manier te
kakken te zetten. Eén leuke inside-gag hebben we gevonden, eentje
met Henry Winkler. Letterlijk saved by the Fonz.
Er moet uiteraard, wat dacht je, een conventioneel
liefdesverhaaltje routineus uit de doeken gedaan worden. De
typische romcomrelatie die enthousiast begint, kleine obstakels
overwint, even groggy zit van een iets groter obstakel om dan in
een spetterende climax toch triomfantelijk de aftiteling te
verwelkomen. Niet alleen is Michelle Pfeiffer hopeloos gênant bezig
(ze gedraagt zich als een irritante bakvis die dringend van bil
moet gaan), haar affaire met Paul Rudd is absoluut nergens
geloofwaardig. Paul Rudd is een verdienstelijke bijrolacteur (zie
‘Anchorman’ en ‘The 40 Year-Old Virgin’), maar zal nooit een
leading man worden omdat hij nu eenmaal over te weinig
charisma en persoonlijkheid beschikt. Hij mag nog zo z’n best doen
om de vlotte, sympathieke pee uit te hangen (zie hem pokkehard
proberen met z’n ‘onnozele’ dansje, Paul toch), hij heeft het
gewoonweg niét. Mooi geprobeerd, maar nu terug naar je plekje
tussen het koor. Eigenlijk slaagt enkel de jonge Saoirse Ronan erin
om een sporadisch geloofwaardige puber neer te zetten. Misschien
omdat ze er effectief één is en Michelle Pfeiffer niet?
Als Jon Lovitz, een komiek die toch wel even grappig is als een
chronische geslachtziekte, al met de beste momenten gaat lopen dan
zit je met een probleem. ‘I Could Never be Your Woman’ is het
perfecte voorbeeld van een komkommertijdvullertje die je het beste
volledig negeert. Op die manier zijn we er over twee weken van
verlost. Er is niks grappigs aan, niks romantisch en de vrouw die
ooit in het ongelooflijk sexy latexpakje van catwoman kroop, staat
voor negentig minuten op hetzelfde niveau te acteren van Hilary
Duff. Triest.
