Relapse, 2007
Toen ik hoorde dat de postduif van enola onderweg was met de nieuwe
cd van Rwake, vloekte ik inwendig. Niet uit tegenzin, integendeel:
ik had hem zelf net besteld via eBay. De reden voor die aankoop
was het nummer ‘Leviticus’, dat ik voor het eerst te horen kreeg op
de Myspace pagina van deze bende vervaarlijk uitziende sludgeheads
uit Arkansaw. Het is het soort nummer waar elke sludgefan
van droomt: vuile, testosterongedreven mokerslagen in een bedje van
melodisch samenspel van sterk vervormde gitaren, afgelijnd met een
ijzersterke bas- en drumstructuur. Ik was natuurlijk meteen
benieuwd om meer te horen van deze voor mij nog onbekende band,
vooral om te horen of ze het niveau van ‘Leviticus’ een volledige
plaat lang zouden kunnen volhouden.
Rwake heette vroeger Wake en de toevoeging van die vreemd
geplaatste R past goed bij hun geluid: hun gitaarriedels kunnen nog
zo melodisch klinken als een barokke opera, onder alles wat deze
band produceert, sluimert er een vuile, venijnige melancholie. Zo
opent ‘Voices of Omens’ met een solostuk op een mandoline – een
mandoline begot! – en toch is de toon van de hele plaat meteen
gezet. ‘The Finality’ maakt meteen komaf met het ijle, droevige
stemmetje van de intro, en opent de plaat met een melancholische
drone. Helaas haalt ‘The Finality’ niet meteen het niveau van
‘Leviticus’. Het is geen slecht nummer, maar het geheel is veel te
rommelig: de schreeuwerige samples zijn veel te luid over alles
heen gemixt en ondanks een killer openingsriff wordt het
algauw wat saai. Ook ‘Crooked Rivers’ duurt minstens drie minuten
te lang, al begint de song dan nog met een zalige sample (“Like
water seeks the path of least resistance / so you get crooked
rivers, and crooked men”).
Pas na murw geslagen te zijn door deze openingsnummers hoor ik
eindelijk de klanken die ik wilde horen: ‘Fire and Flight’ bestaat
uit dreigend kalme, fragmentarische akkoorden met scherpe kantjes,
afgewisseld met scheurende bassriffs, gevolgd door een brug of een
break die zo perfect wordt opgebouwd dat hij wel uren zou kunnen
doorgaan zonder te vervelen. Ook het mixwerk klinkt eindelijk zoals
het hoort: de samples zitten net dat tikkeltje verder in de mix, de
vocals vormen nog steeds een geheel met de muziek maar zijn nu veel
verstaanbaarder. Die vocals hoor je hier dan ook voor het eerst in
volle glorie: een wisselwerking tussen de variërende mannelijke
grunts en de vrouwelijke scream, die een bijna organische eenheid
beginnen te vormen in het refrein. Helaas zijn de lyrics zelf niet
altijd even geslaagd (met “666 echoes through the waves”
als laagtepunt) maar het mastodontische orkest van bass, moog en
gitaren dat ze begeleidt doet je dat snel vergeten.
Dit succesrecept wordt, zoals gezegd, tot perfectie gebracht in
‘Leviticus’, dat ook over betere lyrics beschikt. Daarna doet ‘Of
Grievous Abominations’ zo mogelijk zelfs nog beter. Het is hun
dapperste nummer: met barokke gitaarmelodiën (waaronder zelfs
Iron
Maiden-achtige solo’s) en een trage, half-akoestische outro met
een vervormde stem die aan Beëlzebub doet denken, komen ze soms
dicht in de buurt van de foute metalclichés, maar ze zondigen
nooit.
Na deze meganummers kan er eigenlijk al niets meer misgaan, maar
net dan barst ‘Voices of Omens’ volledig los: “Inverted Overtures”
is eigenlijk de climax van de hele plaat. De gitaarfreak in mij
hoorde alvast eindeloze solo’s en meerdelige gitaarstukken met een
geluid dat je doet twijfelen of het wel mogelijk is een gitaar zo
te doen klinken zonder haar in de fik te steken. ‘Lure of Light’
komt een beetje bedeesd en overbodig over na deze orgie, en had
misschien beter tot zijn recht gekomen in het begin van de
plaat.
Rwake is zonder twijfel een band die het sludge genre nog mee zal
helpen bepalen. Wie enkel met dit genre bekend is via Mastodon, zal
misschien wel enige gelijkenissen horen, maar Rwake is zeker geen
Mastodon-kloon. In feite zou je zelfs kunnen zeggen dat Rwake veel
dieper in het sludge genre staat, aangezien ze veel minder
terugvallen op tech en math metal technieken en vooral op het vlak
van geluid veel meer experimenteren. Helaas offeren ze daarbij af
en toe consistentie en eenheid op, wat dan natuurlijk resulteert in
mindere nummers zoals ‘The Finality’. Maar zelfs al hadden er echte
stinkers op deze ‘Voices of Omens’ gestaan, ik zou hem nog de hemel
in prijzen, want het geluid van Rwake is zo uitgewerkt, zo rauw en
zo overdonderend goed, dat je deze cd (hun vierde reeds) niet mag
laten liggen.
<object width=”425″ height=”350″><param name=”movie”
value=”http://www.youtube.com/v/BnsjYTw9j6s”></param><param
name=”wmode” value=”transparent”></param><embed
src=”http://www.youtube.com/v/BnsjYTw9j6s”
type=”application/x-shockwave-flash” wmode=”transparent”
width=”425″ height=”350″></embed></object>
