Populariteit en geestestoestand, het is me wat. Enkele weken na een
geslaagde Daniel
Johnston-passage was de volgende gekwelde geest al aan de
beurt. Hoewel, door de jaren heen slaagde Brian Wilson er op de een
of andere manier toch maar in zijn podiumvrees en psychische
stoornissen te overwinnen. Zijn Smile-afwerking mag
dan wel niet het meesterwerk zijn waarvoor velen het proberen te
slijten, Wilson blijft het brein achter ‘Pet Sounds’, The Beach
Boys en het hemels zomerse ‘Good Vibrations’, en dat is op zijn
minst een vermelding waard in de muziekgeschiedenis.
Dat Wilson niet meer de viriele knaap is die zijn Beach Boys-platen
doen vermoeden, zal voor weinigen een verrassing zijn. Hij mag dan
wel weer half gezond verklaard zijn, zijn turbulente leven heeft
hem danig getekend en dat is op het podium duidelijk te zien.
Wilson zat het hele optreden, op ‘Barbara Ann’ en een stukje
‘Surfin’ USA’ na, op één of andere ronddraaiende kruk voor zijn
piano. Dat is op zich niet zo vreemd, ware het niet dat hij (en ik
heb het niet getimed maar veel meer zal het niet geweest zijn)
slechts 15 seconden op het ding gespeeld heeft. Als je dan nog weet
dat minstens 5 van die 15 seconden enkel dienden om zijn toonaard
te zoeken hoeft het niet meer gezegd dat de muzikale inbreng van
Wilsons kant redelijk nihil was. Het was, op de 10 seconden durende
piano-intro van ‘Marcella’ na, wachten tot halverwege de bisnummers
(met ‘Barbara Ann’) om Wilson eens wat muziek te zien spelen en tot
ieders verbazing was het niet de piano die daar al een dik uur stof
stond te vergaren die de eer kreeg zijn bijdrage te doen, maar een
custom ‘Smile’-basgitaar die de roadies rond een handenopstekende
Wilson kwamen gespen. Gelukkig voor het publiek en het collectieve
trommelvlies bleef de bassist in de achtergrond (zijn naam
ontsnapte me, schaam op mij) rustig verder meespelen.
Ook Wilsons stem ontsnapte de tand des tijds niet, en ik moet
eerlijk toegeven dat ‘Caroline’ en ‘Love and Mercy’ ronduit vals
waren. Waarschijnlijk is Wilson zich daar heel goed van bewust;
tijdens de andere nummers was zijn stem dan ook heel knap omringd
door de maar liefst 10 andere aanwezige stemmen op het podium. Met
als uitschieter Beach Boys live-gitarist Jeffrey Foskett. Foskett
was trouwens niet de enige Beach Boy op het podium, ook Billy
Hinsche, die gedurende de jaren ’70, ’80 en ’90 meespeelde op de
Beach Boys-optredens, was van de partij. Hij had ook de eer aan te
kondigen dat Wilson twee dagen eerder grootoom geworden was van een
kleine Dean Carl Wilson (kleinzoon van Wilsons broer en mede Beach
Boys-oprichter Carl Dean Wilson zaliger). En dat was niet het enige
feestje bij de Wilsons in de AB. Brian Wilson zelve mocht namelijk
65 kaarsjes uitblazen en kreeg dan ook heel toepasselijk een lekker
ogende taart uit het publiek. Net na ‘Get Around’ legde Fosket het
concert zelfs even stil om het publiek ‘Happy Birthday’ te laten
zingen ter ere van de jarige Wilson.
Maar goed, terug bij de les. Ondanks Wilsons abominabele
zangprestaties en zijn geringe muzikale inbreng was dit concert
verre van een ontgoocheling. Wilsons 10-koppige band zette een
nagenoeg perfecte set neer met een hele resem Beach Boys-hits.
‘Catch a Wave’, ‘Break Away’, ‘Little Surfer’, ‘Do You Wanna
Dance’, eerste hoogtepunt ‘Get Around’, ‘Sloop John B’, ‘California
Girls’, ‘Good Vibrations’, ‘Fun Fun Fun’ en ‘Surfin’ USA’, allen
passeerden ze de revue in Wilsons anderhalf uur durende
hitoverzicht. Zelden heb ik tijdens een optreden zoveel gelukkige
mensen gezien en ondanks de vele plastieken heupen die zich
ongetwijfeld in het publiek bevonden, was het publiek niet stil te
krijgen.
Uitschieters waren het akelig op de plaatversie lijkende ‘Get
Around’ en persoonlijke all-time favoriet ‘Good Vibrations’, dat
tegen mijn verwachtingen in niet met de ‘Smile’-teksten werd
gezongen, maar met de tekst zoals die destijds op de Beach
Boys-single verscheen. De bridge werd dan weer wel in de
Smile-versie gebracht, compleet met “Wambenaa”-koortjes. Minpunten
waren er afgezien Wilsons sterk gereduceerde zangcapaciteiten niet,
of ik zou al moeten beginnen mierenneuken over een toevallige
dwarsfluit die even te hard ging of de enkele noten die een
gitaarsolo tekort kwam om perfect genoemd te worden. Maar dat doe
ik liever niet.
Hoewel Brian Wilson zelf eigenlijk maar matig tot weinig in het
stuk voorkwam, kan ik met een voldane blik terugkijken op zijn
passage in de AB. Wilson live was een feel-good popoptreden zoals
er wel meer zouden mogen zijn. Zonnige popliedjes zoals ze nu
jammer genoeg niet meer gemaakt worden, live gebracht door een
bijna gepensioneerde band die de zorgeloze jaren ’70 in California
nog echt hebben meegemaakt en dat na al die jaren nog altijd op een
publiek kunnen overbrengen. Meer heeft een mens niet nodig om op
een warme woensdag in juni met een lach op het gezicht naar huis te
gaan.
