Vergeet Belle Perez…De zomerplaat van het jaar komt voor een keer immers niet uit Spaans-Limburg. Die eer is weggelegd voor The Jai Alai Savant. Flight Of The Bass Delegate is een onweerstaanbare brok energie, waarop je onmogelijk stil kan blijven zitten. Niet zo veilig dus om in de auto te spelen, al maakt het de ochtendfiles wel meteen een pak vrolijker.
Ralph Darden wil met zijn band een brug slaan tussen verschillende genres, van reggae over dub tot rock. Een exotische cocktail is het alleszins geworden. The Jai Alai Savant klinkt alsof iemand The Police, Madness, Dog Eat Dog, de stem van Keith Caputo (Life Of Agony) en de halve familie Marley op speed door een blender heeft gejaagd. Volstrekt uniek dus, maar ongetwijfeld zal niet iedereen het resultaat lusten.
Wie wel de smaak te pakken krijgt, valt als een blok voor dit sympathieke trio uit Philadelphia. De toon wordt al meteen gezet door de twee singles aan het begin van de plaat. De ballen, attitude, energie en fun die van “Arcane Theories” en “White On White Crime” afstralen, zijn gemeen en gemeend. Akkoord: beide nummers gaan over een superheld die zijn stad moet ontvluchten (een thema waarmee je niet meteen de Nobelprijs voor Literatuur zal winnen) maar, Batman nog aan toe, als hij het zo subliem doet, mogen alle songs van Darden daarover gaan.
De swingende ska van “Scarlett Johansson Why Don’t You Love Me” (een vraag die iedereen zich op een gegeven moment wel eens heeft gesteld) maakt het openingssalvo compleet en eigenlijk heeft The Jai Alai Savant zijn slag dan al thuis gehaald. Zelfs als Darden een zeldzame keer zijn voet van het gaspedaal haalt, zoals in het verrassend mellow “The Low Frequent Sea”, blijft de band met verve overeind.
The Jai Alai Savant combineert moeiteloos de meest uiteenlopende stijlen. De heren springen van pretpunk (“When I Grow Up”) over gloomy eighties pop (“Sugar Free”) naar laid-back ska (“Transmission From The Delegate Part II”). Je zou verwachten dat het album dan erg gevarieerd zou klinken, maar eigenlijk is het resultaat verrassend homogeen. Zwartkijkers zullen zelfs zeggen dat Darden telkens hetzelfde truukje gebruikt, maar wie de hond wil slaan vindt altijd een stok.
Op zo’n sterk album is het moeilijk om er gewoon één hoogtepunt uit te lichten. Net voor het einde neemt “Vengeful Blade Of The Desperate” echter alle twijfels weg. Nog een keer trekt de band alle registers open met retestrakke gitarriffs en Darden die de tekst als bezeten uit zijn strot spuwt.
Flight Of The Bass Delegate is een straf debuutalbum, maar met een paar punten en komma’s hier en daar en iets meer sleutelen aan sommige songs had het nog veel beter gekund. Kijk, dit is dan ook niet voor niets een debuut. We zullen in de toekomst nog veel horen van The Jai Alai Savant. Laat de heren de komende jaren echter eerst maar eens de festivalpodia onveilig maken.