De Britse experimentele electropopformatie Ladytron gaat
ondertussen al een achttal jaar mee. Al snel stonden enkele grote
namen bij hen in de rij om hun werk te laten remixen en werd een
aanhang gevonden in het alternatieve circuit, maar toch slaagden ze
er naast het bescheiden radiohitje ‘Seventeen’ voorlopig niet in
door te groeien. Anno 2007 moet deze barrière eindelijk doorbroken
worden. Hun derde album ‘Witching Hour’ is twee jaar na de
oorspronkelijke Britse release aan een internationale heruitgave
toe en een slot als voorprogramma van Nine Inch Nails moet
hen helpen deze plaat te promoten.
Wat Ladytron al sinds de beginjaren op het podium boven de
concurrentie laat uitstijgen, is hun afkeer van live sampling. Op
dit derde album is deze podiumsound mee de studio ingedoken, wat
het materiaal beter doorbloed laat klinken. Op ‘High Rise’ neemt de
electronica niet langer het voortouw en wordt dankzij de verhoogde
aanwezigheid van gitaren en drums een volwaardige rocktrack
gecreëerd. Bij deze nummers zijn verwijzingen legio, maar toch kan
er een heel eigen draai aan het materiaal gegeven worden. ‘AMTV’
doet ons denken aan een dansbaarder gemaakt Garbage, ‘Sugar’
voorziet Melissa
Auf der Maur van een wave-sluier en ‘The Last One Standing’
klinkt als de Spice Girls on acid. Voor de liefhebbers is
er natuurlijk ook nog genoeg electronica voorzien, waaronder de
single ‘Destroy Everything You Touch’, een sappige beat overgoten
met de glazige vocals van Helen Marnie. Bij dit materiaal horen we
vaak een invloed van perkygoth: ‘International Dateline’ zou ons
zelfs nog laten geloven dat Switchblade Symphony uit de dood is
opgestaan.
Deze hints voorzien ‘Witching Hour’ van een obscuur kantje, dat bij
momenten meer geprononceerd naar voren komt. De minimalistische
begeleiding, mechanische vocals en bijna levensloze kreten geven
‘Soft Power’ een minder toegankelijke, maar daardoor ook
fascinerender klank. Doorheen het verdere verloop lijkt antivries
door de aderen van deze song te lopen waardoor de toon langzaamaan
opgewarmd wordt voor de vredevolle interlude ‘CMYK’. Even
bevreemdend is het spacy ‘Fighting In Built Up Areas’ dat
opgetrokken is uit de Bulgaarse gezangen van Mira Aroyo. Voor
hetzelfde geld leest zij hier de lokale vertaling van Celie
Dehaenes kookboek voor, er blijft een beklemmend effect
aanwezig.
Het merendeel van de songs is hier dan ook beter uitgedacht dan op
de voorgaande langspelers. De klassieke tearjerker over het
relationele einde wordt bijvoorbeeld opnieuw geïnterpreteerd in
‘Beauty*2’, dat Marnie vanuit de verte haar beklag laat doen op een
klinische melodie, waardoor het lijkt alsof de geliefde steeds
verder in het achterhoofd wegzakt. De stem komt er dan ook pas
ongefilterd door wanneer het tweede liefdesobject uit de titel in
het vizier komt en “Hey can I go with you when the running is
over” als openingszin gelanceerd wordt. Romantische zielen
zullen zich niet met ons akkoord willen verklaren, maar de ijzige
toon laat al veronderstellen dat na deze vluchtige ervaring
Beauty*3 al snel opgezocht zal worden. Deze fijne twists in
traditionele formules maken van dit materiaal boeiend luistervoer.
Op slechts twee momenten wringt ‘Witching Hour’: met een te weinig
melodisch arrangement slaagt ‘Weekend’ er niet in een kleurloos
grondplan interessant te laten overkomen en ook bij
‘Whitelightgenerator’ komen de verschillende ingrediënten maar niet
tot één geheel.
Twee jaar geleden ontving men ‘Witching Hour’ in de thuishaven al
als een keerpunt in Ladytrons oeuvre en bij deze internationale
heruitgave kunnen we ons hier alleen nog maar eens bij aansluiten.
De groep heeft enkele grote stappen in de goede richting gezet en
komt zo tot een eigen geluid dat naar meer smaakt. De wachttijd
wordt goedgemaakt met een bonusdisc, die enkele remixen en extra
nummers bijeensprokkelt. Van de aanvullende songs is vooral de
amusante Bulgaarse dance-song ‘Nothing To Hide’ het beluisteren
waard, de overige tracks zijn eerder instrumentale werkstukjes die
doorheen de opnamesessies niet tot volwaardige songs uitgegroeid
zijn. Bij de remixes grijpt James Iha op ‘Weekend’ in en kan het
reduceren tot de pretentieloze poptrack die verloren ging in de
oorspronkelijk versie. Ebons Strong Weakness Mix vertaalt ‘Soft
Power’ perfect naar het uitgaansmilieu, een doel dat de Club Mix
van ‘High Rise’ niet kan waarmaken door met één fragment uit het
origineel een ongeïnspireerde monotone sequentie te fabriceren.
Voor de tweede schijf alleen met je deze editie dus niet in huis
halen, maar als extraatje zijn er wel nog enkele zoethouders te
vinden.
http://www.myspace.com/ladytron