Bordertown




Het is nog niet eens een maand geleden dat de Nelson
Mandalahagiografie ‘Goodbye Bafana’ onze zalen passeerde, en hier
zijn ze alweer met het volgende o zo goed bedoelde maar o zo
verkeerd uitgedraaide mensenrechtendrama. De filmindustrie is er
blijkbaar achter gekomen dat het af en toe financieel rendabel is
om een geweten te hebben, met als gevolg een resem projecten die je
nog het best kunt omschrijven als Wereldwinkelcinema: het neemt
zichzelf ongelooflijk serieus, het is ongelooflijk onder de indruk
van z’n eigen politiek correcte agenda, maar om nu te zeggen dat
het ook echt kwaliteit is, zou lichtjes overdreven zijn.
‘Bordertown’ van regisseur Gregory Nava is een mengelmoes van
ernstige thema’s en goedkope thrillereffecten. De makers hebben
duidelijk een enorm groot ei te leggen over de economische en
seksuele uitbuiting van Mexicaanse vrouwen, maar komen als puntje
bij paaltje komt niet verder dan Jennifer Lopez die samen met
Antonio Banderas achtervolgd wordt door een wagen in een leegstaand
warenhuis. Goede bedoelingen te over, maar hey, de weg naar de hel
is geplaveid met goede bedoelingen.

La Lopez speelt Lauren Fredericks, een harde
onderzoeksjournaliste die door haar hoofdredacteur (Martin Sheen
die vastgelijmd zit aan z’n telefoon) naar het grensstadje Juarez
in Mexico wordt gestuurd. Verschillende Amerikaanse multinationals
hebben fabrieken in Juarez, waar arbeidsters voor een hongerloontje
lange shifts draaien om tv’s en computers van de lopende band te
doen rollen. Na hun uren lopen deze vrouwen dan ook nog eens het
risico verkracht en vermoord te worden: in de laatste jaren, weet
Martin Sheen te vertellen, zijn er 375 vrouwen van kant gemaakt, en
dat is enkel wat de plaatselijke autoriteiten willen toegeven. Het
ware aantal ligt waarschijnlijk dichter tegen de 5.000.

Lauren ontmoet in Juarez haar oude vlam en collega Diaz (Antonio
Banderas), die tegenwoordig een plaatselijk krantje leidt. Samen
vinden ze Eva, een zestienjarig meisje dat als bij wonder een
verkrachting en moordpoging overleefde. Lauren en Diaz besluiten
Eva te beschermen opdat ze zou kunnen getuigen tegen haar
belagers.

Het is typisch voor de mentaliteit van dit soort films dat het
verhaal niét over één van de uitgebuite vrouwen gaat, maar wel over
een verwende westerse madam die tot diepe inzichten komt (net zoals
‘Goobye Bafana’ niet over Nelson Mandela ging, maar wel over zijn
blanke bewaker). De filmmakers kunnen het dan wel allemaal goed
bedoelen, maar de slachtoffers van het verhaal voor zichzelf laten
spreken zou schijnbaar overdreven zijn. (Het kàn nochtans anders;
enkele jaren geleden verscheen de mooie film ‘Maria Full of Grace’,
die een Zuid-Amerikaanse drugkoerier volgde. Die film had geen
westerse helden nodig om z’n punt duidelijk te maken.) ‘Bordertown’
wil een lans breken voor meisjes zoals Eva, maar ondertussen wordt
Eva wel gedegradeerd tot nevenpersonage in haar eigen drama, en mag
ze tweede viool spelen naast Jenny from the block.

De politieke agenda van de film – die ongetwijfeld rechtvaardig
is en nobel en al wat je wil – wordt verder in het gedrang gebracht
door de dertien-in-een-dozijn thriller waarin hij verpakt wordt.
Elk cliché van het genre is aanwezig, inclusief het jeugdtrauma van
de heldin (sepia flash backs, yeah!), de minnaar van
vroeger, het gevecht om journalistieke integriteit (“Mijn verhaal
is de waarheid, het moét gedrukt worden!”), een bij de haren
gesleurde seksscène en enkele actiescènes die routinematig worden
afgeraffeld omdat ze er nu eenmaal bijhoren. Toppunt van
ongeloofwaardigheid: Lopez gebruikt zichzelf als lokaas voor een
stel verkrachters en moordenaars, enkel gewapend met een paar
stenen in haar handtas. Sure, er zijn vrouwen die dat
zouden doen, waarom niet? De filmmakers vinden zelfs de tijd voor
een schaamteloze plug van de zanger Juanes, die zijn
zomerhitje ‘Camisa Negra’ mag komen zingen. Niet dat hij verder
iets in de prent te zoeken heeft, hoor, maar het zal zijn
bankrekening vast geen kwaad hebben gedaan.

‘Bordertown’ wil heel graag een statement maken over
een belangrijk onderwerp, maar struikelt continu over zijn eigen
onnozele thrillerverhaal. Dat gebrek aan overtuigingskracht sleurt
ook de rest van de thematiek de dieperik in: er is hier gewoon
niets waar we in kunnen gelóven. Nog het minst van al in Jennifer
Lopez zelf, die hier moet proberen om een straffe journaliste te
spelen, maar er ten alle tijden blijft uitzien alsof ze
rechtstreeks van bij de make-up artist komt.
Misschien binnenkort een film over Madame Curie met Paris Hilton in
de hoofdrol?

Komt daar nog bij dat Gregory Nava om niet nader te verklaren
redenen kiest voor een high definition fotografie die
eigenlijk niets ter zake doet, maar wel voor een storend goedkope
look zorgt tijdens de nachtscènes. Het zal wel weer de
bedoeling zijn geweest om via die digitale fotografie een extra
intimiteit te creëren met de personages, maar het eindresultaat is
soms simpelweg lelijk. Tijdens de dagscènes is de visuele stijl wél
oké, omdat het onderscheid met traditionele 35 mm-fotografie dan
nauwelijks te merken is.

Voeg daar nog aan toe dat Nava er niet voor gemaakt is om actie
te regisseren (die autoachtervolging is een lachertje) en dat het
scenario naar het einde toe behoorlijk prekerig wordt (Martin Sheen
steekt een monoloog af over het schielijk overlijden van de
onderzoeksjournalistiek), en je hebt ‘Bordertown’. Een film die
brandt van de ambitie om hier en nu ogenblikkelijk héél belangrijke
dingen te vertellen, maar die blijft steken in z’n eigen
conventionaliteit. Meer en meer krijg ik de indruk dat al die (al
dan niet Amerikaanse) filmmakers die zonodig verhalen willen
vertellen over wereldproblemen chronisch kampen met een tekort aan
lef. Ze willen betekenisvol en diepgravend zijn, maar toch ook
toegankelijk. Ze willen harde conclusies trekken, maar ook
entertainment bieden. Ze willen een mokerslag toedienen, maar toch
licht verteerbaar zijn. Dat conflict tussen nobele intenties en de
wens om commercieel te blijven valt nauwelijks op te lossen, tenzij
dan op één manier: kweek eens wat cojones en heb het lef
om een film te maken die écht over je onderwerp gaat. Zoals het is,
is ‘Bordertown’ richtingloos, stuurloos en zinloos.

2
Met:
Jennifer Lopez, Antonio Banderas, Maya Zapata, Martin Sheen, Sonia Braga
Regie:
Gregory Nava
Duur:
115 min.
2007
USA
Scenario:
Gregory Nava

verwant

Indiana Jones And The Dial Of Destiny

Toen George Lucas en Steven Spielberg in 1981 met...

Marry Me

Ergens in de loop van de jaren negentig, ontpopte...

The Laundromat

Hoewel Steven Soderbergh de afgelopen jaren al een paar...

Hustlers

Het fel gehypete Hustlers is – zoals de film...

Dolor Y Gloria

Na zijn uitdagende, thrashy films in de jaren '80...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in