De vijfde dag van deze Domino-editie kan bezwaarlijk een memorabele muziekavond genoemd worden. Hoogstens een man of vijftig daagt op voor drie acts die nergens helemaal overtuigen, al komt Priestbird aardig in de buurt.
De laatste zwoele avond van een zonovergoten paasvakantie was ook niet het ideale tijdstip om bands als Triosk of Priestbird op broeierig Brussel los te laten. Tel daarbij op dat er vanavond geen enkele echte publiekstrekker op het programma staat en je snapt waarom de AB uiteindelijk nog snel-snel besloot om de dappere Domino-ganger gratis binnen te laten. Veel baat het niet: headliner Priestbird moet het zelfs nog met minder volk stellen dan de twee voorgangers. De Brusselaars verkiezen duidelijk dat laatste terrasje van het weekend, terwijl Triosk er tijdens zijn set ook alles aan doet om zoveel mogelijk volk weg te jagen.
Nog voor het Australische drietal aan de beurt is, mag hun keyboardspeler Adrian Klumpes zijn debuutplaat Be Still promoten. Klumpes schijnt op plaat een louterende ervaring te zijn, live blijkt dat effect een pak moeilijker te bereiken. Dit is eerder een weirdo die allerlei rare klankjes uit zijn keyboard schudt, maar daarmee geen seconde zijn publiek weet te begeesteren. Natuurlijk, op zich lijkt het Klumpes daar niet echt om te doen, hij vaart zelfs wel bij dit soort vervreemding, terwijl het publiek er niet echt een probleem van maakt. En toegegeven: wat volgt, is erger.
Want met alle moeite van de wereld, we begrijpen niet waarom de Domino-organisatie zo wild loopt van het Australische trio Triosk. Voor alle duidelijkheid: stuk voor stuk zijn dit steengoeie muzikanten, en vooral drummer Laurence Pike laat vanavond straffe dingen zien. Het probleem is dat de drie zelden echt samen spelen, waardoor Triosk een kakofonie biedt van bas, synths en drums, waarvan de bedoeling enkel duidelijk is voor de arty farty wankers op het podium. Waarschijnlijk "snappen we het gewoon niet", maar op enkele minieme opflakkeringen in hun nieuwere songs na, stelt Triosk hoegenaamd niets voor. Maken we ons nu schuldig aan heiligschennis? So be it.
Het New Yorkse Tarantula AD toonde zich in een dispuut met een naamgenoot de loser van dienst, bond in en gaat voortaan door het leven als Priestbird. Het trio komt in de inmiddels nog desolater ogende Club zijn nieuwe album In Your Time voorstellen. Spannende bedoening, want behalve het feit dat ze twee dagen eerder hun drummer kwijtspeelden aan een Nederlands tankstation, werd voorganger Book Of Sand een goed jaar geleden op deze pagina’s nog danig de grond ingeboord. Maar hoewel Priestbird ook vanavond periodes kent dat het stierlijk verveelt, lijkt de band met de nieuwe naam ook een nieuw begin te hebben genomen.
De instrumentale epiek van vroeger is grotendeels vervangen door smerige stonerrock die zich van de meeste pretentie heeft ontdaan. Zo strontirritant als de ingetogen, met voorspelbare celloklanken doorspekte nummers zijn en blijven, zo overweldigend is de band als Danny Bensi zijn cello laat liggen en de interimdrummer op een manische wijze bijstaat, terwijl Saunder Jurriaans op zijn double-neck alle registers opentrekt. Samen spelen ze zo fucking luid dat de bastrillingen ons amper verteerde eten bijna weer naar boven stuwen. Dit Priestbird hoort niet thuis op het kraaknette parket van de AB Club, dit is een band die de funderingen van Vorst Nationaal kan doen daveren. We beginnen in te zien wat Pearl Jam ertoe noopte deze jongens mee op tournee te nemen.
Na een laatste aanval op de geluidsmuur schudt Bensi met "Guest Room" nog een koelbloedig mooi pianonummertje uit zijn mouw. Zomaar. Priestbird kan moeiteloos uitgroeien tot een live-sensatie. Van ons mogen ze, al is het maar omdat we na een muziekavond die er zelden één leek te zijn toch nog tevreden huiswaarts keerden. Dat terrasje is dan maar voor morgen.
