Frankly, wij zijn nooit écht fan geweest van A Beatband,
Moondog Jr., dat irritante groepje dat maar geen naam kon kiezen of
uiteindelijk Zita Swoon. Akkoord, ‘I Paint Pictures On A Wedding
Dress’, ‘Life = A Sexy Sanctuary’ en vooral A Song About A Girls
hadden absoluut hun momenten, maar het geheel klonk vaak toch net
iets te gedwongen. Met ‘Big City’ lijken de erven Barman dat juk
finaal van zich af gesmeten te hebben.
De titel zegt het al, net als Bloc Party en zovele
anderen heeft ook Zita Swoon de grootstad ontdekt. Waar het aan
Carlens’ vader opgedragen titelnummer de hectische rollercoaster
die een moderne cité in al zijn facetten is nog niet helemaal
perfect representeert (maar was dat dan de bedoeling?), dan is dat
met eerste single ‘I Feel Alive In The City’ wél het geval. De wat
naar leermeester Barman neigende stem van Carlens uit zijn liefde
voor – laat ons een kat een kat noemen – Antwerpen en vrouwen in
vier heerlijke minuten die ons doen terugdenken aan het betere werk
van dat andere groepje uit de metropool.
dEUS is
trouwens nooit echt weg. Ook in de dankzij de Afrikaanse zusjes
Gysel en Cubaanse percussionist Serra Garcia erg zomers klinkende
meesterwerkjes ‘Everything Is Not The Same’ en ‘Pretty Girl’ doet
Carlens ons aan zijn stadsgenoot denken, en dat is veel meer dan
een compliment.
En dan moet het gestoef nog beginnen. Met ‘Series Of Dreams’ toont
Zita Swoon dat het Dylan beter covert
dan The Band en Joan Baez samen, op ‘Dare To Love’ onderscheidt
Carlens zich enkel nog van Bono door het feit dat eerstgenoemde
naast wereldverbeteraar wél nog klassemuzikant is en ‘The Night’ is
gewoon veel beter dan het origineel van de diepbetreurde Mark
Sandman. Met alle respect voor diens Morphine, uiteraard.
Naar goede gewoonte en in het verlengde van A Song About A Girls
is er ook op ‘Big City’ plaats voor Franstalige nummers, iets waar
de gezonde liefhebber altijd wat sceptisch tegenover staat – wij
kunnen enkel begripvol instemmen. Waar ‘Je Range’ nog wat aanpassen
is aan de raakpunten met Manau, Starflam en Axelle Red, zijn het
aan Gainsbourg opgedragen ‘Humble’ en vooral ‘L’Opaque Paradis’ wel
voltreffers. Laatsgenoemde is een ode aan het Montparnasse van
Sartre en Hemingway, een gezelschap waarin SKC niet zou
misstaan.
Naar het einde verrast de band nog met ‘Infinite Down’, bedoeld als
geschenk voor Jane Birkin, maar uiteindelijk toch voor eigen
consumptie geschikt bevonden. De song gaat volgens Stef Kamil – en
hij kan het weten – over stukgelopen relaties en is ingetogener,
negatiever en nog vijf procent beter dan al het voorgaande.
Eindigen doen de Sinjoren met ‘Oser Aimer’, op zich niet het meest
verdienstelijke nummer op ‘Big City’, maar wel perfect als
afsluiter, ook een Zamu award waard.
Als Herman Schueremans zijn affiche volstouwt met twintig Belgische
bands, en de prijs van zijn tickets naast die van de eBay’ers
hijst, kunnen we een snik van ontgoocheling niet altijd verbergen.
Net als dEUS en Serge Simonart is Zita Swoon in 2007 evenwel te
groot geworden voor een landje van 300 km², en wachten we hoopvol
op het Zita Swoonpodium, ergens links van de Main Stage. Sommige
recensenten plaatsten Stef Kamil Carlens ter hoogte van Ziggy
Stardust en Bob Dylan. Enige nuance is hier niet misplaatst, maar
als het journaal morgen weer melding maakt van overstromingen in
Bangladesh en doden in Irak, dan zijn we, ergens goed verborgen in
Vlaanderen, helemaal Zen.
En voor we het vergeten nog deze blijde boodschap: bij de
limited edition van ‘Big City’ zit ook nog een bonus-dvd. ‘No Big
City’ is een vijftig minuten durend reisverslag van de band,
compleet met vroege versies van de songs. We zien Zita Swoon in
grootsteden als Oostende, Calvi, Hoboken en andere, in een setting
die meer ‘Het Leven Zoals Het Altijd Zou Moeten Zijn’ is dan een
roadmovie, en die toont waarom dit Belgische groepje, net dít ene
Belgische groepje, soms zo heerlijk on-rock kan zijn.
