Nog geen twee jaar geleden was Maxïmo Park — op het eerste gezicht — niets meer dan de nieuwste post-postpunksensatie. Ergens tussen Bloc Party, The Killers en The Rapture in, schreef (mvm) toentertijd. Het debuut van het vijftal uit Newcastle blonk inderdaad uit in die kenmerkende Gang Of Four-riffs, gemengd met wat Noord-Engelse hoogdraverij en een avers orgeltje. Niets nieuws onder de zon; of zo leek het toch bij de eerste kennismaking.
De band bleek echter tot heel wat meer in staat dan klakkeloos eighties-fenomenen kopiëren. "Apply Some Pressure", de debuutsingle, blijft een toonbeeld van hoe catchy hitparadevoer niet noodzakelijk mainstream leuterpop à la Snow Patrol moet betekenen. Bij die ene single bleef het overigens niet. Een heel stel andere tracks bleken ook over voldoende radiopotentieel te beschikken om de band boven ongeïnspireerde postpunkconsorten uit te stuwen. Het heeft de vijf heren uit Newcastle wereldwijde faam, een enthousiaste aanhang en een tweede album bezorgd.
Een van de lacunes van debuut A Certain Trigger was dat er te weinig lijn in zat. Goede singles bij de vleet, maar als geheel miste het album richting en doel. Het inspireerde (mvm) om te pleiten voor de harde hand van een ervaren producer, en die hebben de vijf dan ook gevonden in de gedaante van Gil Norton, bekend van zijn werk met Pixies en Feeder. "Hij hielp ons om het opnemen als een soort nine-to-five-job te zien," zei frontman Paul Smith over de illustere Brit. En voor één keer blijkt een gebrek aan rock ’n roll bevorderlijk voor de sound te zijn. Our Earthly Pleasures is namelijk een stap vooruit: het is een album waar de band op geen foutje te betrappen is.
Huidige single "Our Velocity" trekt de lijn door van het oudere werk. Voor de niet-StuBru-luisteraars, dat betekent een dramatisch uithalende frontman geruggensteund door een opgefokt orgeltje met wat retro-riffs erdoor. Een tweede "Apply Some Pressure", gonst het op de internetfora over dit nummer, maar daarvoor mist het net die lichtelijk anarchistische inslag. Het is evemin de beste track van het album. Die eer is gereserveerd voor "Books From Boxes", een popsong volgens het boekje. De typerende postpunkinslag sluimert hier wat meer op de achtergrond, terwijl Smiths vocalen nadrukkelijk de aandacht opeisen. Charmant, en uitermate Brits: dat is dus Maxïmo Park op zijn best. Ook het wat meer uptempo "Girls Who Play Guitars" — ofte: coole grieten — hoort in dit rijtje thuis.
De wat iele Smith laat ook vaker de spierballen eens rollen. "By The Monument" klinkt bijna als een standaard Amerikaanse rocker en ook "The Unshockable" klinkt heel wat steviger dan wat iedereen gewend is van Maxïmo Park. Op "Nosebleed" wordt dan weer wat gas teruggenomen om daarna weer heerlijk weg te jengelen met "A Fortnight’s Time".
Zoals het een goede recensent betaamt, rest er niets meer dan lovend te zijn over deze plaat. Our Earthly Pleasures is alleszins een stap vooruit en toont dat Smith weet waar hij naartoe wilt met zijn band: vooruit. Dat resulteert in een album dat beter de pas houdt dan het debuut. Verrassen doet Maxïmo Park evenwel niet, waardoor er heel wat aan charme moet worden ingeboet ten opzichte van vroeger. Weinig avontuurlijk is misschien wel een correct predikaat. Weinig avontuurlijk kan bij momenten echter ook behoorlijk saai zijn.
Maxïmo Park speelt op 20 april in de Botanique. Het optreden is volledig uitverkocht.