Begin nineties blies Kyuss de oeroude stonerrock nieuw
leven in, en bracht een volledige generatie in vervoering met
slopende riffs en ellenlange, uitgesponnen songs. 5
onwaarschijnlijke succesjaren later werd met ‘… and the Circus
Leaves Town’ de spreekwoordelijke handdoek in de ring gegooid, een
meute volgelingen verweesd achterlatend. In Kyuss’ slipstream
profiteerde naast bijvoorbeeld Monster Magnet ook Fu
Manchu – in een later stadium ook met ex-Kyuss-drummer Brant Bjork
– van het hernieuwde succes. Met ‘We Must Obey’ leveren de
Californiërs alweer hun 10de plaat in 17 jaar af, maar van de
verkoopcijfers van hun grote broers kunnen ze nog steeds enkel
dromen. De nieuwste telg werd ambitieuzer aangevat, met opnames in
de studio waar grootheden als Nine Inch Nails en
Tool al de
grondvesten deden daveren, én met producer Andrew Alekel die eerder
het geniale Queens of The Stone
Age al onder zijn vleugels nam.
Met ‘We Must Obey’ trachten de heren het imago van ‘gruize muis’
van zich af te werpen, met straffere songs én een breder gamma aan
invloeden. Zo is de titeltrack in wezen een punksong die loos gaat
in de verre woestijn waar Fu Manchu zijn thuishaven heeft. Als een
wervelwind stuwt de furieuze riff de onmetelijke zandmassa in ons
hoofd omhoog, om die dan weg te blazen aan de hand van een finale
gil uit de strot van zanger-gitarist Scott Hill.
Met ‘Knew It All Along’ knalt de meest opwindende lap muziek van
het nog prille jaar door de versterker, en voor een keertje ruimt
het brute geweld plaats voor verfijning en klasse. Hill laat,
schijnbaar uit de losse pols, zijn gitaar janken als nooit tevoren.
Liefhebbers van de vroege Fu Manchu mogen zich dan weer verheugen
met het oertraditionele, maar fel gesmaakte ‘Hung Out to Dry’, dat
zich ontpopt tot een soort melodieuze ZZ Top waarbij gierende
gitaren zich wentelen rond de sterke vocalen. Volume op het
maximum, het hoofd wild schuddend, luchtgitaar in de aanslag en
meebrullen maar: ‘One more time/been hung out to dry’.
Yeah.
Zelfs de woestijnbewoner in ons deinsde verschrikt achteruit bij
het horen van de gespierde geluidsmuur die neergepoot wordt in
‘Lesson’ én nog groter was onze verbazing bij het horen van de
heerlijke solo halfweg. Volledig tegen de Kyuss-voorschriften in,
maar eerlijk gezegd: we like it!
Zo scheurt ‘We Must Obey’ zonder rustpunten richting einde,
gedreven door energie, plezier én, daar zijn we nu wel zeker van,
ouderwets talent!
Queens of the Stone Age bracht de energieke stonerrock met de
wereldplaat ‘Songs for the Deaf’ tot ongeziene hoogten, en tot op
heden kwam geen enkele band zelfs maar tot aan de enkels van deze
mijlpaal. Stellen dat ‘We Must Obey’ dezelfde aardverschuiving zal
teweegbrengen is dan ook larie, maar heerlijke tracks als ‘Lesson’,
‘Knew It All Along’ en in een recent verleden ook ‘California
Crossing” vatten de essentie van woeste woestijnrock samen.
Liefhebbers van iets verfijndere muzikale kunsten zullen met Fu
Manchu geen nieuwe oogappel omhelzen, maar wie met het verstand op
nul even de beslommeringen van een harde werkdag wenst te vergeten,
vindt in ‘We Must Obey’ een fijne metgezel.
