It’s All About Love




104 min. / USA-
Zweden-Denemarken/ 2003

Hugh Grant is geen synoniem voor een geslaagde
romantische film en ook Julia Roberts maakt ons allen eerder
misselijk in de buikstreek dan melig. Toch blijkt de afwezigheid
van deze twee traanafzuigsystemen ook weer geen garantie vop een
degelijke bleitfilm. Zelfs met betrouwbare acteurs als
Joaquin Phoenix en Claire Danes wil het al eens mislukken. Thomas
Vinterbergs poging tot sacrale verheerlijking van de liefde maakt
wel een gracieuze pirouette op de ijsbaan, maar komt helaas nooit
écht van de grond.

De titel ‘It’s All About Love’ belooft romantische doetjes als u
en ik (diep in ons hartje willen we toch allemaal graag geveld
worden door een pandemie vlinders) de ultieme climax: een film over
de liefde -dat ding waar zovelen levensvreugde uit halen-, omdat
àlles nu eenmaal om de liefde draait. Als er één onderwerp is
waarbij het toegestaan is om lyrisch te worden, dan is het de
liefde. ‘All About Love’ start niet clichématig en heeft geen
jongen ontmoet meisje, maar oeps er zit een obstakel in de
weg
‘-verloop. We bevinden ons daarentegen in het putje van de
hete zomer van 2021, wanneer het plots begint te sneeuwen en te
vriezen. In Oeganda zweven de mensen dan weer als engelen in de
lucht. De wereld is duidelijk in de war, de seizoenen hebben zich
vergist en veel mensen sterven op straat aan een hartaanval omdat
de liefde uit hun leven is weggesijpeld. Het is dagelijkse kost
geworden dat er onderaan de roltrap een lijk ligt, iedereen stapt
er gewoon overheen. Te midden van deze chaos staan John (Joaquin
Phoenix) en Elena (Claire Danes) op het punt de scheidingspapieren
te ondertekenen. Al snel blijkt dat er iets niet pluis is wanneer
Elena niet aanwezig is op de afspraak. De beroemde ijsschaatsster
gedraagt zich vreemd, John weet zich geen raad, maar twee dingen
zijn zeker: Elena is in gevaar en John voelt de behoefte om haar te
beschermen.

Wat volgt is een raadselachtige trip waarin Elena constant in
gevaar is, want iets of iemand zou haar wel eens om een duistere
reden uit de weg kunnen ruimen. In het begin is die vaagheid
intrigerend, maar op den duur gaat het vervelen: er gebeuren dingen
zonder verklaring (zo’n beetje ‘Mulholland Drive’ de
cola light versie
), je weet dat het de ‘ronde van het gevaar’
is om het met een Meneer Cactus Show-bewoording te zeggen, omdat
dat nu eenmaal zo aan de kijker opgelegd wordt, maar een
verheldering komt er niet en er is al helemaal geen spanning te
voelen. En daar zijn meerdere redenen voor.

Gaten in een plot, daar heb ik doorgaans weinig problemen mee –
een filmmaker moet niet alles uitleggen. Maar alleen is het
scenario hier zo dun dat de plotlijn na een halfuurtje toch maar op
één zinnetje neerkomt en gaat vervelen: twee mensen willen bij
elkaar zijn, maar ze zijn in gevaar. Ze vluchten weg van het kwade
en kunnen nooit meer terugkeren. De liefde is het enige wat hen nog
rest en onder die liefdesthematiek zijn véél te zware gewichten
gehangen. Ik denk dat het de bedoeling was dat de situatie in de
wereld parallel loopt met de stormachtige gevoelens tussen de twee.
De mensen houden niet meer van elkaar. Wij moeten geloven dat de
liefde tussen die twee wél nog standhoudt en dat zij het grote
voorbeeld zijn voor de rest van de bevolking. Om te beginnen is hun
liefde niet bijster overtuigend. We zien Claire Danes en Joaquin
Phoenix met elkaar kussen en vrijen en ze spelen samen in de sneeuw
-altijd een teken van grote liefdesvreugde-, maar de warmte straalt
niet tot bij de kijker. Wat bedoeld is als een ode aan de liefde,
in een wereld waar alles koud en gemaakt is, struikelt over zijn
eigen bedoelingen, met een romance die redelijk koel wordt
gebracht. Ik zeg niet dat we ‘The Island’-toestanden
(run, Ewan, run) te zien krijgen, maar het is allesbehalve
meeslepend. Het einde is dan weer zo bewust geforceerd om niet op
het clichématige af melig te zijn, dat het op zichzelf weer een
soort meligheid in zich draagt, zonder het gewenste traaneffect te
bekomen. En dat maakt het nog zieliger dan gewone romantische
komediemeligheid.

De dialogen zijn banaal, vaag en de twee hoofdacteurs Danes en
Phoenix kunnen maar niet beslissen of ze met een Pools accent
zullen praten of niet: Phoenix doet het niet, Danes doet het als ze
er zin in heeft. Een geweldige bijrol is weggelegd voor Sean Penn,
die zijn vliegangst probeert te overwinnen door constant te blijven
vliegen en vanuit de lucht fantaseert hij over hoe het met zijn
broer John gaat. Geen idee wat zijn rol in de film is. De
bevreemdende sfeerelementen (er liggen her en der lijken op straat,
de klonen) zijn leuke toevoegingen, maar er wordt veel te weinig
mee gedaan, wat het te veel kunst om de kunst maakt en waardoor het
weinig meer wordt dan een goed idee met een slechte uitwerking.

‘It’s All About Love’ is een zwaarbeladen, kitscherige
spektakelfilm met veel uiterlijk vertoon. Geen kater die zou
verwachten dat deze film door Thomas Vinterberg is gemaakt. Sinds
‘Festen’ is Vinterberg namelijk gehyped als de verpersoonlijking
van de dogmabeweging. Hij zette in 1995 samen met Lars Von Trier
zijn krabbel onder de ‘Eed van Zuiverheid’, de tien gouden regels
van de dogmafilm: een film met echte belichting, hand-held camera,
geen nasynchronisatie enz.. kortom, een film zonder illusies, een
‘echte’ film. Vinterberg is bekend als de man van Dogme # 1,
‘Festen’, maar was ook de eerste die op zijn stappen terugkwam.
Iedereen keek vol verwachting uit naar zijn volgende, en na vijf
jaar zwoegen op het scenario haalde hij trots zijn liefdesbaby
boven: ‘It’s All About Love’, een post-apocalyptisch sciencefiction
liefdesverhaal met internationale sterren. Zowaar een
anti-dogmafilm of toch eentje waarvan de dogmapolitie zijn
zwaailichten doppler zou laten weergallen in de straten en die veel
boetes voor schending van de zuiveringsmaatregels zou opleveren.
Met ‘Love’ maakte Vinterberg een zeer gedurfde wending en het had
ook een mooie carrièrezet kunnen zijn, maar daarvoor voldeed de
film niet aan de strakgespannen verwachtingen. Weinig enthousiasme
in de zalen, onder de critici én onder de lakens.

Darren Aronofsky maakte onlangs een vergelijkbare move.
Eveneens een vijftal jaar na zijn bewierookte meesterwerk ‘Requiem for a Dream’
waagde hij zich op glad ijs met een duidelijk zeer persoonlijk,
gedurfd en eigenzinnig project, ‘The Fountain’, zijn
poëtische verfilming van het begrip liefde. Ook daar zijn/waren de
reacties erg uiteenlopend. ‘Love’ is ook zo’n goedbedoelde poging
om de liefde te verheerlijken, (zij het dan nog iets minder
geslaagd) en met ambities die het resultaat overstijgen. Je voelt
dat er hard aan gewerkt is, dat het vol goede bedoelingen zit, maar
zijn liefdespotpourri komt vreemd genoeg iets te kil, verwarrend en
droog over. Het is misschien iets té persoonlijk; het is als een
gedicht schrijven waar alleen jij iets aan hebt. Voor jezelf is
alles duidelijk, maar voor iemand anders is het geschreven in een
codetaal die zonder gebruiksaanwijzing onleesbaar is.

Het uitgangspunt was redelijk goed, maar het lege scenario maakt
dat het gewoon nooit echt van de grond komt. Het is allemaal niet
in evenwicht: de muziek en de beeldvoering zijn te groots voor een
verhaal zo dun en vaag dat zelfs tante Sidonia er zich niet
helemaal achter kan verschuilen. Een vreemde en volledig verkeerde
manier om zoiets moois als de liefde te willen eren.

3
Met:
Claire Danes, Sean Penn, Joaquin Phoenix, Douglas Henshall, Alun Armstrong,
Regie:
Thomas Vinterberg
Scenario:
Thomas Vinterberg en Mogens Rukov

verwant

Napoleon

Toen Jacques-Louis David in 1797 het aanstormende talent Napoleon...

Beau is Afraid

In 2018 kende Ari Aster na een reeks kortfilms...

C’mon C’mon

‘You mean a film about how film can only...

Licorice Pizza

Wanneer Paul Thomas Anderson, de regisseur van There Will...

Drunk (Druk)

Deze recensie verscheen eerder helemaal aan het eind van...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in