"Niemand komt voor ons kijken", vertrouwde bassist Matt Maust ons toe. Hij keek wat angstig uit de ogen. Onterecht, zo bleek later op de avond. Met een aanstekelijke set wisten ze het publiek volledig op hun hand te krijgen, met twee vingers in de neus en een stel catchy melodieën in de achterzak.
Cold War Kids is dan ook een volstrekt uniek Amerikaans bandje. Althans, dat trachten webloggers allerhande je met geweld in te lepelen. Ongelijk hebben ze, uniek is de rammelende rock van dit viertal allerminst. Niet dat dat een probleem is. Met een aantrekkelijke mix van ketelherrie, Bob Dylan en de Rolling Stones zag het gezelschap uit Long Beach zich op de vooravond van 2007 gebombardeerd tot de "next big thing".
Maar voor het zover is, moet er eerst druk aan de weg getimmerd worden. En dat betekent touren tot je erbij neervalt. Drummer Matt Aviero voegt de daad bij het woord tijdens het interview en dommelt in. "Ziekjes", klinkt het. De overige drie beginnen druk te palaveren over hoe cool Clint Eastwood wel niet is. Nooit gedacht dat een revolverheld een inspiratiebron kon zijn voor een band die grossiert in maatschappijkritische teksten.
Nate (frontman): "Maatschappijkritische teksten? Die schrijven we niet opzettelijk hoor. Onze nummers zijn verzonnen verhaaltjes, gebaseerd op iets dat we gehoord, gelezen of gezien hebben. Toegegeven: de menselijke factor — om het zo even te noemen — zal altijd wel een rol spelen. Maar we proberen geen blauwdruk te leveren van dé Amerikaanse manier van leven."
enola: Onderscheidt die menselijke factor de Cold War Kids van heel wat hersenloze bands die niet verder komen dan de obligate seks-, drugs- en rock-’n-roll-clichés?
Nate: "Onze poging om een statement te maken zal je niet zo heel vaak meer terugvinden bij een heleboel hedendaagse bandjes. Dat mis ik wel een beetje. Toen ik nog volop in mijn puberteit zat, ging ik vaak naar punk- en hardcoreshows. Daar ging het uiteindelijk niet om de muziek maar meer om de urgentie, de aanzet iets te veranderen. Het gebrek aan die gestrekte middelvinger is misschien wel typerend voor het huidige Amerika. Er is veel leegte en weinig inhoud. Als een nummer geen boodschap heeft, dan smijten we het vrijwel altijd weg. Dan is het nutteloos."
enola: "All mixed up in the wash / hot water bleeding our colors", je maakt me niet wijs dat "Hang Me Up To Dry" ergens over gaat.
Nate: "De manier van zingen is daar van tel. Het is een half soulnummer: een simpele song waarin het ritme centraal staat. Het was ons uitstapje richting Aretha Franklin. Maar je hebt gelijk, onze andere teksten zijn een stuk concreter."
enola: Ook de bandnaam is tamelijk politiek.
Matt (bassist): "Ik heb vroeger nog door Europa gereisd. Tijdens bezoeken aan Polen en Tsjechoslovakije kreeg ik een fascinatie voor de oorlog die eigenlijk nooit heeft plaatsgevonden: de Koude Oorlog. De VSA en de USSR hebben immers nooit rechtstreeks met de wapens tegenover elkaar gestaan. Zo kwam de bandnaam in me op. Maar je moet die naam heus niet linken aan een of ander oorlogscommando hoor. Met Cold War Kids doelen we simpelweg op het feit dat we alle vier geboren zijn onder het presidentschap van Reagan (1981-1989): de reaganbaby’s. Dat was ten tijde van de Koude Oorlog. Mijn vader zou zo in de World War II Kids kunnen spelen."
enola: Zowel jullie naam als jullie muziek ademt nostalgie.
Matt: "Er is niets mis met nostalgie. Niet enkel met het schrijven van teksten maar ook met bijvoorbeeld fotograferen of boetseren, probeer je een wereld te recreëren die eigenlijk de jouwe niet is. Het is niet meer dan een poging een wereld die je nooit gekend hebt om te zetten in iets dat van jezelf is. Groepen als Dr. Dog of Elvis Perkins doen hetzelfde."
Nate: "Ook Two Gallants, met wie we nog getourd hebben, halen heel die erfenis op een uitermate effectieve en luide manier door de mangel. Al die bands hebben gewoon de pech dertig jaar te laat geboren te zijn. Uiteindelijk verschilt hun muziek immers niet al te veel van hun invloeden."
enola: En dan gaat iedereen roepen: "been there, done that"?
Matt: "Dat is het grote gevaar, ja. Er is heel wat muziek die geklasseerd kan worden onder "been there, done that". Die uitspraak hoor je echter enkel wanneer iemand het beu raakt. Als het al eens is gedaan, dan moet je het gewoon opnieuw doen, op je eigen manier. Er is niets mis met de stukjes eens te herverdelen. Zo komen we terug bij die nostalgische toets: we luisteren naar een heleboel oud materiaal. Daar halen we onze inspiratie. Hoewel, ook architectuur kan je fantasie op hol doen slaan. (vreemde blikken van band en interviewer) Ik kan hier beter zeggen dat Fugazi een invloed is zeker?"
enola: Volgens de bandbiografie zijn het toch vooral The Beta Band, Billie Holiday, Bob Dylan en The Velvet Underground die inspireren. Dat getuigt van ambitie.
Nate: "Beschouw die namen alstublieft niet als vergelijkingen. Dat zijn stuk voor stuk fantastische performers bij wie we geeneens tot aan de enkels komen. We vermelden ze enkel omdat ze enorm veel voor ons betekenen. We hadden evengoed kunnen schrijven dat Jeff Smith heel belangrijk voor onze sound is geweest. Maar wat had je daaraan gehad? Geen mens die ooit Jeff Smith gehoord heeft. Ik ken hem ook niet hoor (lacht)."
enola: Jullie waren een hype in de blogwereld.
Matt: "Dat lees je dan achteraf in de tijdschriften. Enkele maanden geleden, toen de hype blijkbaar op zijn hoogtepunt was, hadden we daar echt geen flauw idee van. Dat we nu niet meer al te populair zijn, is niet verwonderlijk. We zijn niet meer het snoepje van de dag en we hebben getekend voor een platenmaatschappij."
Nate: "Je kan afgeven op al die blogs, maar ze zijn wel nuttig voor ons geweest. Zo krijg je een voet tussen de deur. En uiteraard worden zo veel mensen vertrouwd gemaakt met je muziek. Je werkt erg hard en plots vergroot de aandacht rond je band enorm. Normaliter moet dat een soort ladder zijn die je beklimt, moet zoiets gradueel gebeuren. We hebben een paar sporten overgeslagen."
enola: En dan beschouwt Rolling Stone je over je hoogtepunt nog voor de release van het debuut. Net zoals Tapes ’n Tapes, Clap Your Hands Say Yeah en Arctic Monkeys hun beste tijd wel gehad hebben,volgens het tijdschrift. Nate: "Dat was best wel gemeen ja."
enola: Zeker als je bedenkt dat Rolling Stone je cd vrij summier heeft samengevat als: "gorgeous, bravo kids".
Jonnie (gitarist): "Tijdschriften als Rolling Stone kunnen werken als een tabloid. Ze bouwen iets op uit het niets. En dan denkt de lezer: wat is er met die groep van Jeff Smith aan de hand, waarom krijgt die plots zo veel aandacht? En dan voelt een magazine blijkbaar de noodzaak om een soort tegenbeweging in gang te zetten zodat enige beschuldigingen van favoritisme uit den boze zijn."
Matt: "Dergelijke stukken maken je wat minder gevoelig voor media in het algemeen. Het is geen persoonlijke aanval, het is hoe de media werken. Nieuwe boeken of films zijn eveneens het slachtoffer van zulke kunstgrepen."
enola: Al die aandacht heeft er wel voor gezorgd dat je hebt kunnen tekenen bij een platenmaatschappij. Na een paar e.p.’s heb je een debuut opgenomen. Hoe verschillen die e.p.’s van het debuut?
Jonnie: "Het plan was om de tracks van de verschillende e.p.’s aan te vullen met wat nieuw materiaal en zo ons debuut samen te stellen. Jammer genoeg is er veel van dat oude materiaal verloren gegaan door een computerprobleem. Dan hebben we maar besloten die ontbrekende oude nummers opnieuw op te nemen en daar meteen wat nieuw materiaal bij te voegen. Je hoort het verschil wel tussen de e.p.’s en het debuut. Tijdens de opnames voor het debuut hebben we geprobeerd er een live-ervaring van te maken: dat organische geluid van hoe je iets speelt."
enola: Is dat organische belangrijk voor jullie? Het zou meteen Nates — in de Amerikaanse pers — nogal omstreden "I hate Joe Satriani"-uitspraak duiden.
Nate: (lacht) "Vreemd. Waar komt dat vandaan?"
Matt: "Dat had van mij kunnen komen."
Nate: "Maar het komt van mij."
Matt: "Ik wou dat het van mij kwam." (hilariteit)
Nate: "Joe Satriani is een uitermate getalenteerd gitarist met een ongelooflijk slechte smaak."
Matt: "Ik denk dat wij echt exact het tegenovergestelde doen van Satriani. Een magazine kopte ooit dat de slechtste gitaarsolo van de afgelopen vijftig jaar in "We Used To Vacation" zit. Dat hebben we maar als een compliment beschouwd. We klinken écht, niet berekend of onnatuurlijk."
Jonnie: "Fuck, nu hebben we weer in een interview verteld dat we de slechtste gitaarsolo ooit hebben."
Nate: "Satriani is technisch erg getalenteerd; zo getalenteerd dat het wat droog wordt."
Nate: "Nu heb je een mooie titel voor je artikel: "Cold War Kids hate Satriani". Laat Satriani maar niets weten. Hij zou ons van het kastje naar de muur spelen."
Cold War Kids spelen op 7 februari het voorprogramma van Clap Your Hands Say Yeah in de AB.