Wanneer we beginnen te tellen vanaf de eerste wapenfeiten van
‘vernieuwende’ bands als Franz Ferdinand,
Bloc Party en
Kaiser
Chiefs, dan ging op 1 januari jongstleden de vierde jaargang in
van de Britse pop-, rock- en punkrenaissance in. Terwijl heel wat
mensen hopen dat het dit jaar eindelijk eens ophoudt met die
‘nieuwe, beloftevolle bandjes die het aanzien van de muziekwereld
gaan veranderen’, voorspellen anderen dan weer dat dat einde lang
niet in zicht is.
Een band die het volgens de bookmakers gaat schoppen tot een van dé
sensaties van het nieuwe jaar is The Pigeon Detectives. Keien in
het verzinnen van fatsoenlijke groepsnamen zijn de jongens
misschien niet, toch laten de vijf songs die ze op deze ep
presenteren het beste verhopen voor de langspeler die dit jaar zou
moeten verschijnen.
Een originaliteitsprijs zal het kwintet – standplaats Rothwell,
nabij Leeds – allicht niet in de wacht slepen, maar onder het motto
‘It’s only rock-‘n-roll but I like it’ zijn we ook deze
keer bereid dat door de vingers te zien. Ook de
ontstaansgeschiedenis van de groep is er één van dertien in een
dozijn. Zanger Matt Bowman, gitaristen Oliver Main en Ryan, bassist
Dave en drummer Jimi (gemiddelde leeftijd: 22) kennen elkaar van
kindsbeen af en koesteren al tien jaar dezelfde droom: met zijn
vijven opwindende muziek maken en optreden voor stampvolle zalen.
The Pigeon Detectives zien het dus groot, en wie zijn wij om hen
tegen te spreken? Het zou niet de eerste keer zijn dat een Engels
groepje zich een weg naar de top vecht door een groot bakkes op te
zetten.
En waarom zou de groep op dit moment niet overlopen van ambitie en
zelfvertrouwen? Tot nog toe loopt alles immers – zacht uitgedrukt –
van een leien dakje voor Bowman en co. Zo vonden ze van meet af aan
invloedrijke pleitbezorgers in radio dj’s als Steve Lamacq, Zane
Lowe, Jo Whiley en John Kennedy en sprong ook New Musical Express
fluks mee op de kar. Al snel (en steeds vaker) werd de groepsnaam
in interviews ‘gedropt’ door leden van andere, grotere bands, zoals
Kaiser Chiefs, Dirty Pretty Things
en The
Holloways, die The Pigeon Detectives meenamen tijdens hun
respectieve tournees in binnen- en buitenland. En om het helemaal
af te maken mocht de band ook nog eens aantreden op festivals als
Reading, Leeds en London Calling, een meerdaags muziekfestijn in
Amsterdam dat er al jaren in slaagt – en vaak als eerste – jong
Britse geweld te programmeren .
Wanneer het aantal views van een MySpace-pagina als waardemeter mag
beschouwd worden, dan weet u dat de groep ook – in de eerste plaats
– kan rekenen op een grote schare fans. Het is dan ook niet
verwonderlijk dat ‘I’m Not Sorry’, de debuutsingle die zowaar werd
uitgebracht op vinyl, op nauwelijks een paar uur tijd was
uitverkocht. Wie achter het net viste (en geen zin heeft om een
astronomisch bedrag neer te tellen voor een op ebay ‘gewonnen’
veiling) hoeft echter niet te wanhopen. Het nummer staat nu ook op
een eerste, vijf tracks (+ één videoclip) tellende ep, die werd
opgenomen met Steve Harris (U2, Kaiser Chiefs) achter de knoppen en
verschijnt op het fameuze Dance to the Radio-label van Samuel
‘Whiskas’ Nicholls.
‘I Found Out’, de nieuwe single, trekt de kar en vinden wij zo
mogelijk nóg beter dan ‘I’m Not Sorry’, nummer twee op deze plaat.
Meteen wordt ook duidelijk wat de handelsmerken zijn van The Pigeon
Detectives: vlijmscherpe riffs, meezingbare refreinen en
herkenbare, ‘uit het leven gegrepen’ teksten, verpakt in modieuze
indierocksongs. De drie andere nummers, ‘Left Alone’, ‘Wait For Me’
en ‘You Know I Love You’ liggen volledig in dezelfde lijn, zodat
het alsnog gissen is naar welke andere pijlen de speurneuzen op hun
boog hebben.
Het schrijven van songs die meteen aanslaan bij een zo groot
mogelijk publiek is hier duidelijk de prioriteit, niet het
ontwikkelen van een eigen, uniek geluid waardoor u de groep zou
herkennen uit de duizend. Dat hun sound hierdoor verwant is aan die
van ontelbare andere groepen uit (meer dan) veertig jaar
rockgeschiedenis, vinden we dan ook niet zo erg. Je zou zelfs
kunnen zeggen dat The Pigeon Detectives alweer een nieuwe schakel
zijn van een lange ketting complexloze rock-‘n-roll voor het hier
en nu, ter verstrooiing van simpele duiven zoals
ondergetekende.
Laat maar gauw komen dus, die eerste langspeler!
