Laat ons er geen doekjes om winden: The End Of Heartache
van Killswitch Engage sloeg twee jaar geleden in als een bom en
zette de band definitief op de metalkaart. Na meer dan twee jaar op
het succes van de plaat geteerd te hebben, was het echter hoog tijd
voor iets nieuws. Hoe moeilijk is het echter niet voor een band om,
na een millionseller, de verwachtingen van zowel de fans
als de platenmaatschappij in te lossen? De band stond met ‘As
Daylight Dies’ dan ook voor een zware opgave : het zekere voor het
onzekere nemen door een album te maken dat in het verlengde lag van
The End Of
Heartache en zijn werkgever tevreden stellen of gewoon zijn
eigen ding doen en de verkoopcijfers voor zich laten spreken. Het
is dan ook de vraag of een band als Killswitch Engage zo’n enorme
sprong in het diepe zou aandurven…
Killswitch Engage mag zich binnen de metalcore terecht één van de
pioniers noemen, want sinds het verschijnen van The End Of Heartache
is het aantal bands binnen het genre alleen maar gestegen. De
keerzijde daarvan is logischerwijs dat het alsmaar moeilijker wordt
om ook maar een beetje origineel uit de hoek te komen. Dat het
vijftal uit Massachusetts, in tegenstelling tot het gros van zijn
volgelingen, wel degelijk over een eigen sound beschikt, bewijst
het met zijn eerste single ‘My Curse’: het iele openingsriffje, dat
al snel plaats moet ruimen voor steviger betonneerwerk, het
ongelooflijk catchy refrein (hét handelsmerk van de band), de
typische strot van Howard Jones en de occasionele
ADHD-uitspattingen maken al snel duidelijk dat we hier wel degelijk
met Killswitch Engage te maken hebben. Ook opener en titeltrack ‘As
Daylight Dies’ en het daaropvolgende ‘This Is Absolution’ (let op
die ronkende bass) kunnen, door de vakkundige afwisseling van
agressie en melodie, als vintage Killswitch Engage
bestempeld worden. Tijdens het lekker tegendraadse ‘In The Arms Of
Sorrow’ neemt de band een beetje gas terug om er met ‘Unbroken’
weer een stevige lap op te geven.
Laatstgenoemde song leunt, samen met ‘This Is Absolution’ en ‘Still
Beats Your Name’, dicht aan bij het werk van Blood Has Been Shed,
de andere, nog steeds actieve band van Jones en drummer Justin
Foley. Daarmee bewijst de brulboei van dienst meteen ook dat zijn
invloed op de sound van Killswitch Engage met de jaren alleen maar
is toegenomen. Ten tijde van The End Of Heartache
had ik zo mijn twijfels bij Jones’ vocale kwaliteiten, omdat je
hier en daar kon merken dat het materiaal niet volledig op zijn
stemgeluid was afgestemd. Met enige trots kan ik melden dat dat
manco ondertussen volledig werd weggewerkt. Tijdens ‘Eyes Of The
Storm’ en ‘Break The Silence’ knalt de band als vanouds om met
‘Reject Yourself’ zowaar verrassend uit de hoek te komen. In plaats
van voor de obligate fade out of compleet overbodige
hidden track te gaan, perst Foley zowaar nog een
knetterende blastbeat uit zijn trommels, terwijl Dutkiewitz en
Stroetzel een lekker black metal klinkende sound uit hun
laaggestemde gitaren toveren. Dat maakt de nasmaak die As Daylight
Dies bij mij achterlaat er alleen maar aangenamer op…
Killswitch Engage heeft het weer geflikt, want ‘As Daylight Dies’
heeft ons geen seconde teleurgesteld. De plaat is harder,
donkerder, gevarieerder, kortom beter dan The End Of Heartache
en komt daardoor aardig dicht in de buurt van Alive Or Just
Breathing, de beste Killswitch Engage tot op heden. Mijn ticket
voor hunnakende optreden ligt al klaar!
