Een hele plaat schrapte Damon ’Badly Drawn Boy’ Gough na One Plus One Is One. Het puike Born In The U.K dat wél het daglicht mocht aanschouwen maakte gelukkig veel goed met zijn breed opgezette huiselijke drama’s. Toch is de aartstwijfelaar al niet meer tevreden met het werkstuk. "Ik doe mijn best om niet negatief te zijn hoor, maar…"
enola: In de biografie die bij de plaat steekt, zeg je over Born In The U.K. dat je "wilde vatten wat Brits zijn betekent."
Gough: "Ik ben niet echt speciaal trots dat ik Engels ben. Het kan me niet schelen. Met Born In The U.K. wil ik meer de vraag stellen waarom identiteit ertoe doet. Waarom heb je een bepaalde identiteit? Omwille van de plaats waar je geboren bent, de omgeving waarin je opgroeide? Het is meer een onderzoek naar wat mij heeft gemaakt: als er een God is, is dit wat hij in gedachten had of miste ik het punt en is er iets wat ik beter had/zou kunnen doen? Iedereen heeft talenten in zich. Ik vond muziek bijna per ongeluk zelfs, het was niet wat ik zocht. Het gaat dus over geluk en stom toeval, dingen zoals de plaats waar je ter wereld komt."
enola: Maar dat was niet het eerste plan. Wat ging er mis in de periode voor je aan Born In The U.K. begon?
Gough: "Ik heb er allang dik spijt van dat ik dat verteld heb want ik ben er moe van aan het worden om er elke keer over te moeten praten. Dat brengt de pijn en negativiteit van die periode terug en zo’n big deal is het niet, al was het dat wel op dat moment. Ik maakte een plaat die ik niet heb uitgebracht omdat ze niet juist aanvoelde. Het zijn negen maanden van mijn leven die ik verspild heb. Zo voelt het in ieder geval aan, al mag je dat zo niet bekijken want daar gaat een mens aan kapot. Ik kan de vraag waarom ook nog altijd niet beantwoorden. Ik weet het niet: het was geen slechte plaat, de songs waren best goed, maar het voelde gewoon niet aan als het juiste om te zeggen op dat moment. Deze plaat is één groot leerproces geweest voor me. Ik heb alles in twijfel gesteld. Zelfs de naam Badly Drawn Boy kan ik niet meer uitstaan eigenlijk. Ik zou ze willen laten vallen maar dat is niet evident: het is het merk hé."
enola: Hoe begon je dan opnieuw?
"Door die ene plaat te dumpen werd ik heel productief. Drie maanden lang schreef ik aan de lopende band nummers waaruit Born In The U.K. dus voortkwam, dat eigenlijk ook maar gewoon EEN album is. Ik ben allang klaar ermee en heb zin om aan een volgend album te beginnen. Die onrust is er wel."
"Ach, ik veronderstel dat het toch belangrijk is om dat verloren album te vermelden: als dat was uitgekomen had ik de tijd niet gehad om die nieuwe songs te schrijven en zouden ze niet bestaan. Misschien moest het wel zo gaan dus. Nu ik op tour ben, schrijf ik niet meer en elke dag vraag ik me af of er zo songs verloren gaan, die nu nooit geschreven zullen worden. Elke dag dat ik niet schrijf, gaat er iets verloren denk ik."
enola: Had je het gevoel dat je na het slechte onthaal van One Plus One Is One de lat hoger moest leggen dan je deed met dat geschrapte album?
Gough: "Ik had in elk geval het gevoel dat de tijd rijp was voor een grootser statement. Maar wat mijn persoonlijke smaak betreft, vind ik One Plus One Is One mijn beste plaat, al was het zeker niet commercieel. Born In The U.K. moest commerciëler klinken. Mensen beoordelen platen aan de hand van verkoopscijfers, maar dat zegt me niets. Het enige dat me iets doet is te weten dat ik een goede plaat heb gemaakt en mensen ervan houden. Maar je moet natuurlijk wel verkopen, anders is het nogal zinloos. Maar verkoop op zich zegt me niet veel: als platen gratis waren en mensen die van mij eerder zouden meenemen dan een rotslechte plaat, zou dat voor mij evenveel betekenen.
enola: Born In The U.K. is een veel compacter album dan je vorige. Was dat een ideaal dat je voor ogen had: een korte plaat met veel singlekandidaten erop en geen vullers?
Gough: Het was niet iets wat ik voor ogen had, maar ik had gewoon genoeg goeie songs om daaruit een goed geheel te kiezen. Er zijn vijf of zes songs afgevallen die misschien zelfs mijn favorieten waren, maar ik vond deze gewoon het beste bij elkaar passen. Mensen verwachten van een plaat ook dat hij compact is en afgerond, dan accepteren ze de plaat gemakkelijker. Al heeft het niet erg geholpen, want de plaat verkoopt niet echt geweldig. Ik doe mijn best om er niet negatief over te zijn hoor, maar…"
enola: Je liet al vallen dat je wil zien hoeveel nummer één hits je nog kunt halen in de tijd die je rest. Ben je ontgoocheld dat het niet echt lukt met deze plaat?
Gough: "Ik had gehoopt dat Born In The U.K. me zou doen doorbreken naar een hoger niveau, maar dat is dus niet gebeurd. Ik dacht dat ik wel kans maakte aangezien EMI in de plaat geloofde. Misschien moet ik maar ophouden met groot denken, gewoon goede muziek blijven maken; misschien is dat de goede benadering: accepteren dat geen hitartiest ben, maar gewoon een muzikant die platen blijft maken en zo respect krijgt zoals Bill Callahan van Smog en Guided By Voices, artiesten van wie ik zelf platen heb."
"Als ik iets geleerd heb van Born In The U.K. dan is het dat als ik nog een plaat maak, ik er de tijd voor ga nemen die ik nodig heb om de beste plaat te maken die ik in me heb. Zelfs al vraagt dat twee of drie jaar. Ik vind Born In The U.K. goed hoor, en zeker live werken de nieuwe songs beter dan alles dat ik voordien deed. Dat is het meest positieve dat ik eruit haal."
"Door die verloren plaat was deze toch wat haastwerk. Eind juni moest ze af zijn, want anders ging ze dit jaar niet uitkomen. En ik wilde niet wachten tot 2007. Dan was ik gek geworden en had ik waarschijnlijk ook deze plaat laten vallen om een nieuwe te beginnen schrijven. Dus ik heb het gevoel dat ik een klein beetje compromissen heb moeten sluiten."
"Ik heb niet het gevoel dat ik vooruit ben gegaan als songschrijver. Het is nog steeds elke keer ik met mijn gitaar in mijn handen en proberen te vatten wat er in mijn hoofd omgaat. Ik heb niet het gevoel dat ik er nu meer van weet of begrijp, al heb ik wel meer ervaring nu: ik kan mijn ideeën sneller omsmeden tot een song, maar ik heb er nog steeds geen benul van wat ik precies doe. Soms voel ik me zelfs geen songschrijver, zelfs al heb ik duizend songs geschreven."
enola: Doet het je iets als recensenten kritiek hebben op het huiselijk karakter van je laatste platen?
Gough: (lastig) "Whatever. Ik denk niet na over mijn songs. Wat ik schrijf is wat er op dat moment spontaan uit me komt. Ik hou er zelf niet eens van, so they can fuck off. Ik heb er sowieso genoeg van. Ik zou liever niet praten over dit soort zaken, want ik kan er niet goed mee omgaan. Ik ben klaar om met muziek te stoppen als ik niet de waardering krijg die ik verdien. Ik kan zo alles opgeven als het moet, want het is het niet waard om jezelf al die onzin aan te doen."
"Sorry voor mijn reactie, ik ben slechtgezind opgestaan. Ik vecht elke dag om een leven in de muziek te kunnen aanhouden en ik sta vaak paf van de reacties op wat ik doe. Ik verwacht niet dat mensen houden van wat ik doe, maar ik heb niets fout gedaan. De muziek die ik maak is intelligent, en ik heb niet het gevoel dat ik de erkenning krijg die ik verdien. Dat maakt me kwaad, want die mensen weten niet eens wie ik ben. Het is riskant muziek uit te brengen, want het is iets persoonlijks. Daarom neem ik die kritiek ook persoonlijk op."
enola: Gaf je daarom zo weinig interviews toen One Plus One Is One uitkwam? Omdat het zo’n persoonlijk album was?
Gough: "Dat was geen bewuste keuze. Eigenlijk weet ik niet goed wat er toen gebeurd is. Ik heb altijd geweten dat XL (zijn vorige platenfirma, mvs) de plaat niet erg ging promoten: toen ze de definitieve opnames hoorden, zeiden ze me dat ze geen singles hoorden en er dus geen werk in gingen steken. Het was mijn laatste plaat voor hen, dus ik vertrok. Heel die plaat ging over die verhouding die afliep en de negatieve gevoelens die er mee gepaard gingen. Ik had gewoon even een break nodig ook waarschijnlijk, ik was al vier albums lang op dreef, het was even goed geweest."
