2006 was wat men noemt een vruchtbaar jaar voor A Brand. Hun tweede plaat Hammerhead oogstte succes en er bestaat geen zomerfestival waar ze niet op te zien waren. Om dit vette jaar te vieren, trakteerde de band een uitverkochte Abbox op een passend feestje.
Helemaal afgeladen is de box niet, er zijn blijkbaar heel wat mensen die hun eindejaarspresentje liever verpatsen aan de deuren van de Ancienne Belgique dan effectief te consumeren. Erg is dat allemaal niet, gitarist Tom Vermeir heeft zijn hoogstpersoonlijke fanclub mee, een allegaartje dat tussen elk nummer door vrolijke deuntjes inzet. Het tekent de sfeer van het optreden. Dit is voor A Brand de laatste gig van het jaar, nog een laatste keertje een lap erop geven voor het tijd is om de kalkoen aan te snijden, allemaal voor een enthousiaste bende fans van het eerste en latere uren.
“Riding Your Ghost” sluit een strak eerste kwartier af. De falsetstemmetjes van Vermeir en Taeldeman komen amper boven de muziek uit, maar dat heeft meer te maken met de geluidsinstallatie die niet op punt staat dan aan een gebrek aan goesting. Uit elke porie blijft energie druipen, ook tijdens de volgende nummers. Taeldeman houdt zijn zinloze bindtekstjes grotendeels voor zichzelf, drummer Frederik Heuvinck dirigeert de ene na de andere song naadloos naar het volgende hoogtepunt. Ondertussen entertaint Vermeir zijn fanclub, steelt bassist Frederik De Lepelere opnieuw talloze tienerhartjes en is Tim Beekaert gewoon zijn übercoole zelf.
Op de reguliere set valt zo goed als niets aan te merken. Als de nummers zo mooi op een rijtje op een dankbaar publiek worden losgelaten, valt pas echt op waar A Brand zijn succes aan te danken heeft. Dit zijn stuk voor stuk hapklare lekkernijtjes, voorgesneden maar niet voorgekauwd. A Brand hoeft niet echt te groeien in een concert, hun songs zijn daarvoor genoeg met redbull overgoten: instant energy is hun deel. Als het ene blikje leeg is, wordt het volgende al geopend.
Zowat alle songs zijn potentiele radiohits, ze hoeven daarvoor niet “Beauty Booty Killerqueen” of “Electric Electric” te heten. Zo blijft “A Perfect Habitat For Foxes” nog steeds een topper. Dit perfect opgebouwde nummer, terend op Beekaerts oh zo heerlijke gitaarlijn, klinkt live net dat tikkeltje ruwer dan in de cd-speler en lijkt er alleen maar beter op te worden. Na een vijftigtal minuten waarin de band voornamelijk uit het Hammerhead-vaatje heeft getapt, is de titelsong van die plaat plots al daar. De gedoodverfde bishit sluit de reguliere set af in stijl en A Brand maakt meteen ook duidelijk dat het zijn superhit niet nodig heeft om een stomend concert levensvatbaar te houden.
Voor de erg uitgebreide bisronde, zeg gerust maar Deel Twee van het optreden, hebben de jongens identieke witte jacks aangetrokken. Veel verschil maakt het niet, we zijn gewoon opnieuw vertrokken voor een blikje aaneengeregen gitaarhits. Debuutplaat 45 RPM passeert nu iets vaker de revue. “Rider” is live nog zoveel lekkerder dan op plaat, “Warrior Soul” klinkt tegelijk zwaar en snedig. “Riding Your Ghost” buiten beschouwing gelaten zijn de songs van 45 RPM op commercieel vlak misschien net dat tikkeltje minder interessant dan die op Hammerhead, maar het blijven wel goede nummers met voldoende body om live overeind te blijven. Van Hammerhead wordt “Mutiny” nog uit de kast gehaald, maar dat verliest op het podium toch wel een stukje van de lummelende charme die het nummer op de plaat uitstraalt.
Genoeg songs om anderhalf uur volledig te vullen heeft A Brand nog net niet. De tweede bisronde wordt schijnbaar uit noodzaak begonnen met “Northpolesilver”, een lege kogelhuls waar zelfs de immer energieke band geen poeier in kan krijgen. “Maze”, een op 45 RPM opgepikt demootje, en “Talk Shit” daarentegen raken de juiste snaren, terloops wordt Willem Vermandere gecovered. Daarna is het boeken toe en tijd voor een pint. De redbulls zijn op voor dit jaar.
