Een voorafgaand mailinterview met Troy Von Balthazar zorgde voor korte, wazige antwoorden, maar oog in oog met goddeau vertelt “Troy” plots honderduit: “Als ik oud ben, kan ik terugkijken op mijn leven en weten dat ik iets puurs heb gemaakt.”
Het interview is ongeveer vijf minuten ver als Von Balthazar een kindertypemachine in de handen gestopt krijgt. Blijkt dat hij op dat plastic speeltje al zijn teksten schrijft en het altijd mee op tour neemt. “En het is echt superlicht!” vertelt hij met pretoogjes. Het typeert Troy Von Balthazar: doodserieus als het over zijn vak gaat, maar dan wel op zijn eigen manier. Hij oogt helder en staat op scherp, redelijk bewonderenswaardig als je zijn hectische tourschema erbij haalt.
Troy Von Balthazar: “Yeah man, ik heb echt al véél gespeeld. Ik denk dat het voor mijn muziek belangrijk is om veel live te spelen. And I love it. Hoe meer shows ik kan spelen, hoe beter, weet je? Gewoon spelen tot ik er dood bij neerval.”
enola: Waarom werd je album niet gereleased in Amerika?
Von Balthazar: “Gewoon omdat mijn label geen connecties had in Amerika. Jammer, want ik had het geweldig gevonden. De muziek en de muziekbusiness zijn twee verschillende werelden, ik begrijp die business niet echt, al draait het eigenlijk gewoon om zaken doen. De zaken kunnen goed gaan en de zaken kunnen slecht gaan en ik zit zo’n beetje daartussen.”
“Maar het beïnvloedt mijn muziek hoegenaamd niet. Prachtige muziek maken terwijl je op een klein label zit, is knap lastig, terwijl rotslechte muziek maken op een groot label echt gemakkelijk kan zijn…zoals je wel kan afleiden uit de massacultuur.”
enola: Waarom heb je na Chokebore besloten solo te gaan?
Von Balthazar: “Als je iets doet dat slecht voelt, moet je er gewoon mee stoppen, zelfs al is het moeilijk. Op het einde begon het met Chokebore echt tegen te steken. De muziek die we maakten, klonk anders dan hoe ik het in mijn hoofd had. Het was gewoon tijd om iets anders te proberen, je moet vooruit gaan.”
“Daarnaast was ik het ook kotsbeu om jarenlang dag in, dag uit in een busje te zitten met dezelfde vijf mensen. Ik wou eens alleen zijn. Daarom dat ik bijna alles op deze plaat helemaal zelf heb gedaan.”
enola: Hoe voelt dat, een album opnemen in je eentje, zonder feedback van andere groepsleden?
Von Balthazar: “Het was intens, heel intens. Op bepaalde momenten ook erg moeilijk, omdat ik inderdaad geen feedback had. Dan maakte ik iets, vroeg ik me af of het goed klonk maar kon ik het aan niemand vragen. Maar op zich was dat net goed voor me, omdat ik zélf moest antwoorden.”
“Ik groeide op zonder vader, dus als ik vragen had, moest ik ze vaak zelf oplossen. Mijn vriendjes konden aan hun vader vragen wat een meisje is, waarop de vader zou kunnen antwoorden: (lange pauze) uh, ‘seks’. Maar ik moest dat allemaal zelf ontdekken, en dat duurde dan ook veel langer. In de studio had ik hetzelfde gevoel, ik moest het zelf leren doen. Dat is ook gelukt: ik heb leren opnemen, producen, drummen en basgitaar spelen. Ik drukte dan op play, rende snel naar de opnamestudio, speelde de drums in en rende dan terug om op stop te drukken. Zo ging het elke dag. Ik wilde ook alleen opnemen omdat ik het geluid wilde behouden van een mens met al zijn fouten en imperfecties.”
enola: Voel je een grotere verantwoordelijkheid, nu je alles alleen doet?
Von Balthazar: “Als ik bijvoorbeeld een slechte show speel, kan ik niemand meer met de vinger wijzen. Vroeger kon ik gewoon tegen de bassist zeggen dat hij zat was en de show had verkloot, nu kan ik dat niet meer, ben ik het die zat is en de show verkloot. Het is moeilijker, maar als het lukt, krijg ik er ook meer voor terug, en het is ook intenser, more rewarding.”
“Eigenlijk heb ik ook niets te verliezen. Ik probeer gewoon iets moois te schrijven voor ik sterf, weet je? Dat is alles.”
enola: Misschien verandert dat wel, nu je meer en meer begint door te breken?
Von Balthazar: “Ik weet niet of dat wel gaat gebeuren. En trouwens, none of this equals anything else anyway. De man die in een of ander kantoor schoenen of zo verkoopt, verdient meer dan ik. Zijn waarde in deze wereld is groter dan eender wat ik doe, omdat hij meer geld heeft. Op die manier wordt waarde geschat in deze wereld, terwijl ik maar gewoon wat liedjes schrijf. Ik heb vaak het gevoel dat dat eigenlijk niets betekent.”
enola: Maar muziek is toch cultuur? Wat zouden mensen doen zonder muziek en films en kunst?
Von Balthazar: “Geen idee, waarschijnlijk zouden ze in de Verenigde Staten leven, eating a fucking hamburger. (lacht) Ik begrijp wat je bedoelt, maar zolang ik geen rockster ben die miljoenen albums verkoopt, beteken ik eigenlijk niet veel. Ik schrijf honderden songs, maar dat is niet tastbaar. Ik verkoop enkele albums, maar veel krijg je daar niet voor terug, behalve de wetenschap dat ik misschien iets moois heb gemaakt. Maar voor mij is dat genoeg, hoor. Als ik oud ben, kan ik terugkijken op mijn leven en weten dat ik iets puurs heb gemaakt.”
enola: Je zegt dat wel vaker, dat je muziek puur moet zijn. Maar wat bedoel je daarmee? Wat maakt een song puur of niet puur?
Von Balthazar: “Ik zeg niet dat mijn muziek meer puur is dan eender welke andere, hoor. Het komt gewoon van een pure plaats, binnenin me, een plekje dat niets te maken heeft met ‘willen’ of ‘nodig hebben’. Het is niet voor geld geschreven, noch om een andere reden. Het is gewoon geschreven om geschreven te worden, en om mooi proberen te zijn.”
enola: Je muziek is inderdaad wel heel persoonlijk. Stoort je dat niet, mensen zo’n kijk gunnen in je diepste wezen?
Von Balthazar: “Niet echt, ik denk niet dat veel mensen mijn teksten lezen, anyway. Dat is best grappig, eigenlijk. Ik maak behoorlijk veel triestige, fucked up lyrics, maar als ik fans tegenkom, verwachten ze altijd dat ik heel happy ben en altijd wil fuiven. Dan vraag ik me af of ze ook maar iets van mijn teksten gelezen hebben. Ik pas niet in het clichébeeld dat mensen hebben van muzikanten, ik ben geen Mick Jagger of Keith Richards.”
enola: Misschien denken fans wel dat je zo’n fuifbeest bent om de wilde, losgeslagen manier waarop je je gedraagt op het podium.
Von Balthazar: “Je hebt gelijk, dat is waarschijnlijk de reden. Shit, nu moet ik mijn hele show veranderen! Ach nee, als ik live speel krijg ik gewoon een enorme opstoot van energie, vloeit de energie door mijn lijf en doe ik gewoon wat in me opkomt. Ik kan daar niet mee ophouden, net zomin als ik kan stoppen met vreemde lyrics te schrijven. Ik kan alleen maar eerlijk zijn en de waarheid zeggen.”
enola: Je teksten lijken een beetje dubbelzinnig bij momenten. In “Perfect” bijvoorbeeld combineer je een onheilstijding met een prachtige, liefdevolle anekdote.
Von Balthazar: “Well that’s the whole thing! Wat ik doe is zo pietluttig, maar er zijn nog altijd die kleine wondermooie momenten in het leven die je kunt opmerken zonder geld en eten en roem of commercie. Dat wil ik nooit vergeten, anders raak je snel depressief denk ik.”
“ Ik herinner me, lang geleden, dat ik er een enorm lange, intense en zware tour erop had zitten. Ik kwam thuis en realiseerde me plots dat ik gewoon géén geld meer had. Dan ben ik een tijdje bij vrienden gebleven, maar dat kan je ook niet altijd blijven doen natuurlijk. Toen ging ik terug naar huis, waar ik nog een blik bonen had en een beetje rijst. Dat was echt alles wat ik nog in huis had. Dat was een heel eng gevoel. Ik had jarenlang al mijn energie en liefde in mijn muziek gestoken en uiteindelijk telde het voor niets. Gelukkig ben ik toen…wat is er toen weer gebeurd? Ah ja, ik ben aan een job geraakt. Maar ik wilde dat de muziek werkte, weet je? Ik had harder gewerkt dan eender welke schoenenverkoper. Het was erg beangstigend, een harde realiteit. Ach, misschien maak ik gewoon geen populaire kunst, dat kan ook.” (lacht)
“Het was erg moeilijk, jezelf en je eigen mislukkingen onder ogen zien, maar mijn idee was om er gewoon op te blijven “staren” tot het minder lastig zou worden. Dat heb ik een behoorlijk lange tijd gedaan en het was fucking depressing, maar het werkte wel. Net als wanneer je voor de vijfde keer een horrorfilm kijkt die ook niet meer zo eng is als de allereerste keer. Zo kwam ik tot de behoorlijk suffe conclusie dat het er allemaal niet zo toe doet. Het zou fijn zijn, ja, om succesvol te zijn, zowel in de buitenwereld als persoonlijk. Maar zelfs als alleen ik het goed vind, is het nog een succes.”
enola: Die onheilstijding keert terug in “Cover Us”, dat je opent met ‘Before it’s all over’…
Von Balthazar: “Before it’s all over is everything that exists. Alles bestaat voor het allemaal voorbij is. Alles is voor we sterven. Zo probeer ik mezelf te overtuigen om gelukkig te zijn. Soms werkt het. Maar ik voel me toch nog altijd een beetje fucking fucked up. Op al mijn shows zie ik prachtige vrouwen met hun vriendjes en ze zien er altijd zo gelukkig uit, zo samen, met een normaal leven. En ik ben dan zo’n half gebroken vogel, een pseudo-monster op het podium. Dat raakt me elke keer.
“Wat ik schrijf houdt niet altijd evenveel steek. Gewoonlijk zijn het verschillende beelden die ik samengooi. Het zijn zelden afgeronde verhaaltjes of zo. Het is een beetje als schilderen. Ik zie telkens een beeld waar ik op verder borduur.”
enola: Vind je het een compliment als ik zeg dat de zin “I block the sunlight out” me doet denken aan Shakespeare?
Von Balthazar: “Alles dat aan iets anders doet denken is geen compliment. (schrikt) But that’s cool! Ik zal het als een compliment aanvaarden, want zo bedoelde je het wel denk ik. Maar alle stukjes in mijn muziek die klinken als iemand anders, knip ik eruit. Als je op de plaat iets hoort dat je aan iemand anders doet denken, heb ik een fout gemaakt.”
enola: Je hebt een tijdje bij Leonard Cohen gelogeerd. Heeft hij je dan niet op een bepaalde manier beïnvloed? Niet in je muziek zelf, maar misschien in je ideeën over muziek?
Von Balthazar: “Ja, niet echt muzikaal maar…Cohen was echt geweldig. Hij is al zeventig, echt een oude man, maar we gingen eens uit eten toen hij plots een pen uit zijn zak nam en enkele zinnen lyrics of poëzie begon op te schrijven. En ik vond dat zo mooi! Wat een mooie man, om dat nog te kunnen, en de terreur van de alledaagse wereld je dat niet te laten ontnemen. Ik hoop dat ik dat ook nog vast zal kunnen houden en het een deel van mijn leven te maken als mijn leven al vrijwel voorbij is. And not give up.”
enola: Dat doe je voorlopig niet, je hebt je volgende twee platen al volledig geschreven. Laat je de woorden uit je pen vloeien, of ben je eerder het type dat anderhalve week aan twee zinnen sleutelt?
Von Balthazar: “Soms is het moeilijk, maar dat is het wel waard. Het voelt goed, zelfs al is het lastig, het moet niet gemakkelijk gaan. Het moet gewoon intens zijn. Het is waar ik het meeste van hou in de wereld, ook als het moeilijk gaat.”
“Mijn grootste probleem is dat ik niets kan onthouden. Een tijdje geleden stond ik op met de perfecte titel voor een song waaraan ik aan het werken was. Ik had die titel een uur lang vast in mijn hoofd, echt prachtig, maar ik dacht: ‘ach, laat ik wat thee drinken, ik onthoud het wel.’ En toen ik die titel uiteindelijk toch wilde opschrijven, liep ik van de tafel naar mijn potlood, en onderweg werd ik bang dat ik het zou vergeten. Tegen de tijd dat ik mijn potlood vast had, was het gewoon weg. Voor eeuwig. De volgende drie dagen ben ik de hele tijd aan die titel aan het denken geweest, maar noppes. Fucking gone.”
