Dan stond Damon Gough nog eens op een Belgisch podium, was hij rotslecht gezind. Het werd er gelukkig beter op halverwege de set, maar meer dan het woord "degelijk" wist de gemutste niet te ontlokken. En dat is jammer voor iemand die ons met zijn nieuwe plaat het woord "eindejaarslijstje" in het oor fluisterde.
Maar Badly Drawn Boy is vandaag dus met het verkeerde been uit bed gestapt. We mochten het al ondervinden toen we eerder op de dag de man interviewden en even het gemengde onthaal aanraakten dat Born In The U.K. te beurt viel. Zelf blijven we het een uiterst fijne plaat vol huis-, tuin- en keukenromantiek vinden, maar net dat huiselijke kantje stootte veel recensenten tegen de borst. Gough — hij torst zijn wat silly artiestennaam vandaag de dag als een molensteen — wil het allemaal niet weten, want hij heeft zijn hart en ziel in zijn nummers gestoken.
Zo klinken de nummers ook op die nieuwe plaat: oprecht en eerlijk. Maar wanneer het showtime is, blijkt de donderwolk nog niet weggewaaid en Gough gaat vooral op automatische piloot door. Een akoestische versie van "Born In The U.K." gaat over in "Land Of Hope And Glory", de elektrische versie volgt: we zijn vertrokken voor twee uur grasduinen door ’s mans oeuvre, al ligt de nadruk op die laatste plaat die bijna volledig passeert. Gough gooit de setlist ter plekke om, brengt al snel wat favorieten als "Once Around The Block" en "The Shining", het wil allemaal niet echt lukken. Hij heeft geen goesting, en dat merk je.
Tot het plots begint te klikken. Voor "All Possibilities" laat de slechtgemutste piano en gitaar voor wat ze zijn en zoekt hij de hoeken van het podium op. Handjes worden geschud, bolletjes van kinderen op de eerste rij geaaid, en voor het eerst lijkt hij er dan toch wat lol in te hebben. Langzamerhand dan toch goedgemutst? De ballad "Promises" krijgt niettemin een weinig beklijvende, afgehaspelde versie mee.
Opvallend: Gough mag dan niet van slechte kritieken houden, van het erg teleurstellende One Plus One Is One wordt niets gespeeld. "This Is That New Song" figureert wel op de setlist, maar wordt ter plekke geschrapt. Wijs de slechtgetekende niet op zijn tekortkomingen, hij kent ze zelf al wel.
In het verleden stond Badly Drawn Boy bekend voor zijn (al dan niet charmante) chaotische optredens, met veel eindeloos gepiel en gestoei met het publiek, maar daar is Gough van teruggekomen. Er wordt niet oeverloos geleuterd, de foto’s van Goughs kinderen blijven deze keer op zak, gewoon song na song wordt nog afgevuurd. Met vijf platen in de koffer is er dan ook keuze te over. En het publiek krijgt wat het wilt: Gough is er de man niet naar om moeilijk te gaan doen, of de onbegrepen artiest uit te hangen: "Fall In The River", "Pissing In The Wind",… ze worden niet achterwege gelaten. Nuja, wie op zijn Springsteens shows van twee uur wil geven, kan maar beter alles uit de kast halen.
Helaas bleven toch een paar essentiële schuiven dicht om van een sterk optreden te spreken. Gough is vakman genoeg om ook met een rotslecht humeur afdoende werk te leveren, een voldaan gevoel hield het publiek er echter niet aan over. Op een zeldzaam moment na (dat openbarstend "let’s dance!" in "Nothing’s Gonna Change Your Mind" was er zo eentje) sprong de vonk niet over, waardoor Badly Drawn Boys’ eerste passage in vier jaar vooral een zielloze bedoening was. In Noorwegen bleek Gough vorige week in hetzelfde bedje ziek te zijn. "Het is de mannopauze", grapte een fan op een forum. Het zou ons nog niet eens verbazen. Helaas hebben grumpy old men nog altijd niets te zoeken op een podium: het is tijd voor Gough om zich eens goed af te vragen of hij er zo nog wel zin in heeft.
