De opzet van de organisatoren was duidelijk: na Hatebreed en Slipknot op de vorige editie werden ook deze keer weer de hipste bands opgediept om alsnog het jonge grut naar de genreveteranen te lokken. Dat lukte verbazend goed, al waren de omstandigheden — zacht uitgedrukt — niet optimaal: de helse akoestiek reduceerde het minste geluid tot je reinste teringherrie.
Teringherrie is meteen ook de beste omschrijving van wat Thine Eyes Bleed ten gehore bracht: het bleek een volledig overbodig death metalkwintet met meer verwijzingen naar Slayer dan goed voor hen was, de groep had de muzikale relevantie van een woelmuis op brugpensioen.
Lamb Of God, dat om een of andere illustere speling van het lot al als tweede band aan de slag moest, toonde met plezier hoe het dan wél moest. De groep had duidelijk iets goed te maken na de doortocht van vorig jaar en bouwde, met nieuweling Sacrament onder de arm, een meedogenloze set op waar de vaart nooit werd uitgehaald. Voor verplettering was het eigenlijk nog net ietsje te vroeg, al veegde de band daar feestelijk zijn voeten aan: met de pretlichtjes in de ogen vestigde het zich autoritair als Slayers enige echt gerechtigde voorprogramma.
Children Of Bodom is sinds zijn laatste album dan weer uitgegroeid tot een postordergigant ter grootte van Nightwish en Iron Maiden en sleurde een heus legioen vijftienjarigen met zich mee. De Finse pretmetal werd onthaald op een even omvangrijke als vermakelijke puberpit maar had te vaak moeite om zich los te wrikken uit de geluidsdrab.
Dat muzikale relevantie van ondergeschikt belang was, bleek toen Gothenborg-gigant-op-retour In Flames als laatste opwarmer aan het werk mocht. De Zweden, met een zekere Niklas als vervanger van de "voorlopig" op platte rust gezette Jesper Strömblad, schikten zich met een set vol tergend trage en saai slepende meezingers — en met steeds minder schroom — in hun rol van popmetalgoden. De zaal ging collectief plat, al geven wij ondertussen geen halve stuiver meer voor de muzikale toekomst van de band.
De Kings Of Thrash hadden nog geen halve song nodig om In Flames te doen vergeten. Bij Slayer weet je waar je je aan kan verwachten: compromisloos gebeuk waar niet te veel woorden aan verspild worden. In tegenstelling tot hun jammerende generatiegenoten van Metallica draait het bij dit kwartet nog steeds om bruut geweld, en Christ Illusion, hun meest recente album, bewijst dat er na meer dan twee decennia nog geen sleet op de formule zit. Voor de metalhaters waren alle ingrediënten aanwezig: de razende tempo’s, de chaotische gitaarsolo’s van Hanneman en King, het non-stop gedonder van Dave Lombardo en de teksten over oorlog, Satan en allerhande onheil. "Disciple" (het enige nummer uit de Bostaph-periode) kreeg nog af te rekenen met een zwakke sound, maar daarna werd het gestaag beter.
Door een ingenieuze setlist, waarbij oud materiaal werd afgewisseld met nieuwe songs en enkele klassiekers, werd het een metalfeest dat de liefhebbers niet licht zullen vergeten. De gretigheid van de oude dagen is vervangen door een drogere aanpak, het zat lang niet allemaal even strak en Araya liet hele stukken zang soms aan het publiek over, maar de vaandeldragers van de extreme metal stonden er wel. Nieuwe songs als "Jihad", "Eyes Of The Insane" en "Cult" werden enthousiast onthaald en goed bevonden, al lag de nadruk toch op ouder werk, dat voor de beste momenten zorgde. Degenen die er meer dan twintig jaar geleden ook al bij waren kregen met "Die By The Sword" en "Chemical Warfare" een nostalgische trip aangeboden, songs die makkelijk het gevecht met het latere lawaai kunnen aangaan.
De groove van "Mandatory Suicide" zorgde voor een eerste piek halverwege de set, al zal voor velen wat er gebeurde na "Dead Skin Mask" het summum van heavy metal blijven: het trio "Raining Blood", "South Of Heaven" en "Angel Of Death" was een voorspelbare keuze, maar ook eentje die niet kapot te krijgen is. Jong en oud bangde en brulde erop los en bleef uitgeput achter. Slayer anno 2006 speelde kort en op veilig, maar ook goed genoeg om de troonpretendenten op hun plaats te zetten. Om het met de woorden van de uitzinnige veertiger naast ons te zeggen: MEEEEETTAAAAAAALLLLLLLL!
