Wie The Pipettes aan het werk wilde zien, moest er vroeg bij zijn, want het concert in de Botanique zat er al op voor 21u. Degenen die er waren, zagen een degelijk, maar onopmerkelijk optreden van een act die nog niet kon verrassen op Belgische bodem.
Dansen, daar doen we doorgaans niet aan mee. Meer nog: op James Brown en juffrouw Lisa uit de derde kleuterklas na, is nog niemand erin geslaagd om ons de dansvloer op te jagen. Bij het beluisteren van We Are The Pipettes kriebelde het nochtans regelmatig, want op hun best zadelen de drie Britse Miekes ons immers op met dat lichthoofdige gevoel dat een mens tot vreemde dingen aanzet. Dat was gisteren niet het geval. Hun Pukkelpoppassage bezorgde ons ook al gemengde gevoelens: de samenzang klonk prima en een paar songs waren bijna even onweerstaanbaar als de studioversies, maar het trio werd geruggesteund door een tamme band die door z’n logheid de schwung uit het optreden haalde. Gisteren viel dit minder op, al zal de terugkeer van de toetsenist (afwezig op het festival) daar voor een stuk toe bijgedragen hebben.
Dat de band later op de avond nog acte de présence moest geven op een media-evenement in het Antwerpse zal zeker ook z’n invloed gehad hebben. De nummers werden er immers doorgejaagd aan een verschroeiend tempo: 19 songs op minder dan vijftig minuten, de Ramones zouden goedkeurend knikken. De keerzijde van de medaille was dan weer dat het heel erg opviel dat de meisjes nog belangrijker dingen te doen hadden. Van spontaniteit was er geen sprake (de setlist was exact dezelfde als in de Amsterdamse Paradiso enkele dagen geleden), nummers volgden elkaar (té) gehaast op, de interactie met het publiek bleef beperkt tot uitnodigingen om het op een dansen te zetten, en terwijl de eindnoot van de laatste song nog uitdeinde, dropen de zeven het al af. Zelfs degenen die het hele optreden zagen, kwamen buiten met de "Is dit nu alles?"-blik.
Dat de songs zo snel afgevuurd werden, zorgde er wel voor dat de band nu frisser voor de dag kwam. The Cassettes kan je moeilijk beschouwen als een swingende outfit, maar Gwenno (de Betty "Big Brother" Owczarek-lookalike), Riot Becki (de blonde met het brilletje) en Rose (de donkerharige) compenseerden dit met onnozele danspasjes, gegiechel, en ondeugende knipogen. Om vijftig minuten te vullen dienden ze echt alles uit de kast te halen, met als resultaat dat We Are The Pipettes er, op "A Winter’s Sky" na, volledig doorgejaagd werd, net als zowat alle B-kantjes ("Simon Says", het povere "The Burning Ambition Of Early Diuretics", en "Guess Who Ran Off With The Milkman"), en een eenzame nieuwe, "Baby Don’t Leave Me", die niet overtuigde.
Van de bonkende openingsdrums van "Sex" tot het afsluitende oudje "I Like A Boy In A Uniform (School Uniform)", werden samenzang (van klassieke popsnoep als "Why Did You Stay?", tot hysterisch gekir van "One Night Stand"), retropop en feel good vibes het publiek ingeslingerd, en dat werkte meestal prima. Toch werd eens te meer duidelijk dat een groot deel van de songs live de substantie én sprankeling misten van het handvol hoogtepunten. Vooral het midden van de set kende een inzinking, die gelukkig werd goedgemaakt door een sterk einde, met meezingers "Dirty Mind", "Pull Shapes" en "We Are The Pipettes", drie songs met een niet kapot te krijgen aanstekelijkheid.
Tegen het einde van het concert zat de Orangerie overvol, en The Pipettes zullen vast zieltjes gewonnen hebben, maar van voldoening was er niet echt sprake. De act klopt, maar de tijd zal uitwijzen of de band in staat zal zijn er een volwaardig vervolg aan te breien. En dat zal nodig zijn om vijftig minuten lang te overtuigen. Tot het zover is, gooien we James Browns "Hot Pants" nog maar eens op op "endless repeat". Ugh!
