Vijf jaar is het al geleden dat de Antwerpse band Flowers For Breakfast verwelkte. Frontlady Tine Reymer verloor in de tussentijd haar broer, kreeg een kindje en bouwde een vrij geslaagde televisiecarrière op. Nu is ze terug met Billie King, dat net een bijzonder straf debuut heeft afgeleverd.
Eigenlijk wilde Reymer al meteen na het definitieve stopzetten van Flowers For Breakfast aan een nieuw project beginnen. Ze sloot zich na elke lange draaidag voor de VRT-serie Sedes&Belli op in haar Oostendse hotelkamer, zette haar laptop aan en … dommelde in. Muziek maken bleek niet te rijmen met een ambitieuze televisiecarrière en de plannen verzeilden naar de achtergrond. Vijf jaar later is het er dan toch van gekomen. Onder meer omdat Sedes&Belli niet zo’n geweldige serie bleek te zijn en al na twee seizoenen werd afgevoerd. Die tegenslag stelde weliswaar niets voor vergeleken met het tragische auto-ongeval dat haar jongere broer Lucas Reymer het leven kostte. Een groep starten was even van geen tel meer, ook al schreef de Antwerpse in die moeilijke periode nog een stapeltje nummers bijeen.
Enkele daarvan zijn nu te vinden op There You Go, My Love. Reymer maakte de plaat met de hulp van Flowers For Breakfast-maatje Tom Pintens en lijfde bassiste Chantal Willie (Zap Mama) en drumster Isolde Lasoen (Daan, Briskey) in. De band die later Billie King gedoopt zou worden was toen nog niet volledig. Nele De Gussem (gitaar) en Sara Gilis (toetsen, accordeon) zouden er pas bijkomen toen het album al zo goed als af was. Op hen kon Reymer niet meer wachten, wat meteen de goesting illustreert waarmee ze aan dit project is begonnen.
De eerste vaststelling: There You Go, My Love klinkt áf. Producer Tom Pintens ("all female", our ass!) heeft het allemaal verrassend strak gehouden, zonder daarbij aan frivoliteit in te boeten. Elke noot zit juist en Reymers stem treedt gepast op de voorgrond. Het gros van het instrumentale werk werd verzorgd door gastmuzikanten; uitspattingen als Lasoens drumsolo die live beter en beter begint te lukken, moeten van dit album dan ook niet verwacht worden. Wat u wel krijgt, zijn twaalf bloedmooie, intieme songs met af en toe een stevige flard elektrische gitaar, maar veelal zachte popdeuntjes die van There You Go, My Love een ideale zondagochtendplaat maken.
Zo nestelt het deuntje van "The Story Of The Bottle And The Brick" zich na het profetische "Sit Back, Relax" meteen stevig in het hoofd van de, al dan niet soezende, luisteraar. De song klampt aan zonder opdringerig te zijn en verwijst een eerste keer naar Reymers persoonlijke tragedie: "When you cry, cry on your own", klinkt het. Dit debuut lijkt grotendeels een geschenk ("There you go, my love" betekent hier zoveel als "alsjeblieft, mijn schat") aan haar overleden broer, die in meerdere songs een hoofdrol opeist. Dat lukt ook moeiteloos, Reymer zingt rechttoe rechtaan, wisselt expliciete verwijzingen naar broer Lucas af met onuitgesproken smart en slaagt zo in haar opzet om die persoonlijke songs voor iedereen toegankelijk te maken. Het beste voorbeeld daarvan is "Slow Down", waarin ze de wereld voorbij ziet razen alsof er helemaal niets is gebeurd, in een song die meer dan een diepe indruk nalaat.
"The Gun" toont Billie King dan weer van een andere kant. Een elektrische gitaar en een stoere Reymer die komaf maakt met een of andere ploert van een vent: dat de volledig uit vrouwen bestaande band met deze song haar livesets opent, kan tellen als statement! Ook hun eerste single hebben de dames zorgvuldig uitgekozen. "Swing Low" wisselt intieme falsetstemmetjes af met stevige drums, is een tekstueel hoogtepunt en vat zo meteen het hele album samen.
Met deze plaat onder de arm en een gestaag groeiende chemistry op het podium is Billie King voldoende gewapend om iets te betekenen in de vaderlandse muziekwereld. De grote belangstelling is dan ook terecht, zelfs al heeft die voorlopig nog alles te maken met de naam van de frontvrouw. Maar Billie King is meer dan alleen Tine Reymer, en dat zullen ze bewijzen ook.
