Nu de herinneringen aan 9/11 nauwelijks nog nazinderen, en de opgestoken middenvinger tegen extremisme of de open hand voor verdraagzaamheid langzaam maar zeker terugzakt in een onverschillig schouderophalen, lijken de helden van die dag(en) opnieuw meer op de narren die ze hoogstwaarschijnlijk zijn. Spottend zeggen ze hun waarheid, maar niemand luistert.
Het blijft natuurlijk een open vraag welke daad van een mens een idioot of een held maakt, al is het misschien relevanter zich af te vragen of er wel een verschil tussen beiden te ontwaren is. Subtle telt alvast een held binnen de rangen: Dax Pierson. De man overleefde ternauwernood een dodelijk busongeval maar bleef wel verlamd achter. Na meer dan een jaar revalideren maakt Pierson opnieuw deel uit van het avant-collectief Subtle, al blijft het bij studiowerk, Pierson is immers nog steeds vanaf de nek verlamd.
Het blijft natuurlijk giswerk in hoeverre dat ongeval, waarin de hele groep betrokken was, een invloed heeft uitgeoefend op de muziek, maar feit is dat For Hero : For Fool een pak indrukwekkender klinkt dan het debuut A New White, dat sterk grossierde in de ondertussen klassiek geworden avanthop. Deze keer wordt immers veel meer voor een veelheid aan stijlen gekozen waarbij Doseone niet de determinerende factor geworden is.
"A Tale Of Apes I & II" start met een electrobeat om onmiddellijk erna als pure "old school" overstag te gaan. Het bevreemdende "Middleclass Island" grijpt daarna terug naar een minimaal ingevulde avanthop maar op de achtergrond blijft bleke jongenselectro een rol spelen. Het nummer wordt opgevolgd door en gecontrasteerd met het avantcountryrockpopnummer "Middleclass Kill" dat strakke drums en elektrische gitaren laat vastlopen in hiphop. Aerosmith meets Run D.M.C., maar dan wel in een parallel universum met geheel eigen regels.
Het nummer vloeit over in het dreigende "Midas Gutz", dat zweert bij dreunende drums en donkere stemmen. "Nomanisisland" heeft een bezwerend ritme dat sterk leunt op drums en gitaren maar een licht psychedelische toets niet afzweert. De inventiviteit en eenvoud van het nummer bewijzen opnieuw hoezeer de ooit zo experimentele hiphop zijn invloed uitgeoefend heeft op het album. "The Mercury Craze" vertoont opnieuw gelijkenissen met het debuut maar heeft ook een maturiteit en openheid die op A New White ontbrak.
Ook "Bed To The Bills" bewijst dat de groep zonder meer gegroeid is. De verschillende geluiden lopen elkaar nergens voor de voeten maar de mix klinkt nog steeds chaotisch genoeg om zich niet zomaar te laten kennen. Het naar de twee oudere "vein"-nummers knipogende "Return Of The Vein" is een van de donkerste nummers die de groep ooit gemaakt heeft, maar weet toch een zekere lichtvoetigheid te bewaren binnen het zelfgeschapen noir-universum, al zullen het in vergelijking veel luchtigere en ongewild parodiërende "Call To Dive" en het veelgelaagde "The Ends" daar ongetwijfeld een rol in gespeeld hebben.
For Hero : For Fool is het tweede deel van een trilogie rond het personage Hour Hero Yess geworden, maar het noodlot gaf ongewild een heel andere invulling aan het hele verhaal. Het geeft aan het album een kracht en meerwaarde die het anders misschien nooit gehaald zou hebben. Na het eerder introverte A New White lacht het openhartige For Hero : For Fool de wereld toe, zelfs al is het met onvoorziene en ongewilde kwetsuren. De held en de idioot zijn verenigd in één persoon; uit tragedies ontstaat soms iets moois.
