Af en toe weet een groep de indrukken en invloeden die hem gevormd hebben op zo’n manier om te buigen en te incorporeren dat er iets totaal nieuws ontstaat. De druk die daarna op de schouders komt te liggen, is immens groot en leidt wel eens tot teleurstellende resultaten.
Dat het debuut van Pink Floyd, Piper At The Gates Of Dawn, zonder meer groots is, staat buiten kijf. Dat de groep "het" op een bepaald moment verloren heeft en wanneer precies, is eerder een bron van discussie, maar dat in zijn kielzog niet alleen enkele prachtige nieuwe groepen maar ook enkele pretentieuze ondingen ontstaan zijn, daar zal iedereen het met ons over eens zijn. De erfenis van Pink Floyd en Syd Barrett is hoe dan ook groots te noemen, dat hun namen nu en dan vallen in recensies is dus niet te vermijden.
Ook het Franse Cyann & Ben kan namelijk de Pink Floyd-invloed niet ontkennen. Hoewel de groep vaak onder het atmosferische postrocklabeltje geplaatst wordt, vertoont hij veel meer verwantschap met Mercury Rev zonder bombast en Air zonder electro dan met Mogwai of Explosions In The Sky. Dat in oudere reviews ook de naam Emiliana Torrini valt, is evenwel niet geheel onterecht, gezien Cyanns hijgerige stem, maar om de vergelijking echt te doorstaan, weegt ze vocaal toch te licht.
Cyann & Ben werd opgericht in 2001 en gaf nog geen jaar later in eigen beheer een eerste album uit. Kort daarna werd de groep opgepikt door Gooom Disques, dat het officiële debuut Spring
in 2003 uitbracht. Het debuut kwam onder de aandacht van het Amerikaanse Locust, dat niet alleen dat album opnieuw releaste (in Amerika) maar ook zorgde voor de in 2004 verschenen opvolger Happy Like An Autumn Tree, waarbij menigeen vanwege de geluidsexplosies onmiddellijk — en onterecht — aan postrock dacht. Na een relatieve stilte van twee jaar staat de groep er echter opnieuw met een nieuw album bij alweer een nieuw label (Ever Records).
De groep rond de spilfiguren Cyann (zang) en Ben (zang en gitaar) heeft op zijn recentste plaat weinig veranderd aan het klassieke geluid. En dus start "Words" met zweverige keyboards en tribale drumslagen waarboven de licht dromerige maar ook monotone stemmen van Cyann en Ben zweven, wonderlijk op elkaar ingespeeld. Het zachtere "Sunny Morning" leunt voornamelijk op zang, zachte gitaren en — uiteraard – keyboards. De laat invallende drums doen het nummer uitgeleide.
Ook in de andere nummers blijven vooral de zang en de keyboards de toon en melodie bepalen, waarbij de gitaren en drums een ondergeschikte rol spelen en bijdragen tot een atmosfeer die tussen melancholie en gelatenheid hangt. Het is dan ook moeilijk om de songs van elkaar te onderscheiden, al steekt "Guilty" er met kop en schouders bovenuit door een pastorale sfeer op te roepen die aan Lady & Bird refereert. Het is helaas het enige nummer dat breekt met de haast klassiek geworden formule die op de andere songs gehanteerd wordt.
Groots is dit album niet geworden, daarvoor blijft Cyann & Ben te star vasthouden aan wat in het verleden bewezen heeft te werken. Er had dus veel meer in Sweet Beliefs kunnen zitten als de groep niet zozeer op veilig had gespeeld. Maar wie van de vorige albums hield of zijn muziek bij voorkeur licht psychedelisch en melancholisch geserveerd krijgt, zal in Sweet Beliefs zeker en vast aangenaam vertier vinden, zij het niet meer dan dat.
