Juicht, België, juicht, want de prijs voor de goofiest film
van het jaar kunnen we ook alweer uitreiken. ‘Snakes on a Plane’
van regisseur David R. Ellis (eerder al verantwoordelijk voor de
genietbare b-film nonsens ‘Cellular’) is verreweg het onnozelste dat u
te zien zult krijgen tot Rob Van Eyck nog eens beslist om achter
een camera te kruipen. Het goeie nieuws is echter dat dat in dit
geval ook de bedoeling was. Alles aan deze film is een grap: het
idee kwam tot stand nadat enkele benevelde Hollywood-types op een
feestje probeerden om zo dom mogelijke concepten te bedenken. Eens
het verhaal op de één of andere bizarre manier ook effectief het
groene licht kreeg, besloot Samuel L. Jackson om mee te spelen
zonder zelfs het script te lezen, alleen omdat hij de titel zo cool
vond. Lang voor de film uitkwam, ontstond er op het internet een
ware ‘Snakes on a Plane’-hype, met fans die via messageboards
voorstellen deden voor scènes en one-liners. Gevolg: Ellis vroeg om
enkele extra filmdagen en blikte een paar nieuwe scènes in om aan
hun wensen te voldoen. ‘Snakes on a Plane’ lijkt eerder een uit de
hand gelopen studentengrap dan een film, en het is bij mijn weten
in ieder geval de eerste prent die tot stand kwam met
publieksparticipatie. De vraag of het ook een goeie film is, is
bijna irrelevant geworden: ‘Snakes on a Plane’ is precies wat de
regisseur ervan wilde maken en wat de fans ervan willen zien, niet
meer en niet minder. Kun je een slechte film die ook slecht bedoeld
was, nog wel slecht noemen? Geestig is het zeker, en ik denk dat
dat het enige is dat ertoe doet in dit geval.
Wanneer Sean Jones (Nathan Philips) er getuige van is hoe een
openbaar aanklager brutaal wordt vermoord door gangster Eddie Kim,
wordt hij door de FBI in bescherming genomen. Agent Neville Flynn
(Samuel L. Jackson) moet Sean vergezellen op zijn vlucht van Hawaï
naar Los Angeles, maar Kim is natuurlijk vastbesloten om Sean een
kopje kleiner te maken voor hij tegen hem kan getuigen. Daarvoor
kiest hij een niet bijster efficiënte methode: hij laat 450 extreem
agressieve gifslangen los op Sean en Flynns vliegtuig. De beestjes
bijten wild in het rond, liefst dan nog in het soort lichaamsdelen
waar je écht liever geen slang hebt zitten, en het is aan badass
motherfucker Flynn om zijn getuige en de andere passagiers in
leven te houden.
Het is ongelooflijk belangrijk om te weten wat ‘Snakes on a Plane’
eigenlijk voor een beestje is voordat u gaat kijken. Wie
hiernaartoe gaat met de verwachting iets te zien dat ook maar in de
verste verte iets met de werkelijkheid te maken heeft, zal
teleurgesteld en vooral verbouwereerd de zaal uitkomen. Dit is een
crappy b-film, die van begin tot eind over de top is, schaamteloos
incasseert op gore effecten en volstrekt gratuit seksscènes en
bovenal gericht lijkt op een publiek met een alcoholpromille van
0,8 of hoger. Enkele voorbeelden van wat u kunt verwachten? Wanneer
een koppeltje zich snel terugtrekt op de wc voor een vluggertje,
wordt de vrouw rechtstreeks in haar tepel gebeten. Bij een
plassende man richt één van de serpenten zich op een nog gevoeliger
lichaamsdeel. Een andere slang springt uit een kotszakje regelrecht
in een oog van een ongelukkige passagier en op een bepaald moment
zien we zelfs hoe een reuzenslang langzaam maar zeker, methodisch,
een volwassen man begint op te eten. De kaken van het dier spannen
zich over het hoofd van de man als een badmuts voordat David Ellis
wegcut.
Zo bespottelijk is deze film, en zo bespottelijk was hij ook
bedoeld. Alles is hier over de top, àlles is hier zo onnozel als de
pest. ‘Snakes on a Plane’ is een komedie, en elke dode die er valt
is een punchline. De prent drijft zijn zelfparodie zodanig
ver dat het quasi onmogelijk is om er echte kritiek tegen te
richten – telkens als je er iets negatiefs over zegt, kunnen de
makers met een brede glimlach antwoorden: “Jaja, we weten het wel,
daarom hebben we het ook net gedààn.” De special effects zijn
behoorlijk cheesy, met CGI slangen die zelden of nooit echt
realistisch overkomen, maar dat is er dan ook om gedaan. De
personages zijn van de eerste tot de laatste karikaturen (de
etterachtige zakenman, het domme blondje, de rapper met smetvrees
enzovoort), maar hey, dat weten de regisseur en de scenaristen ook
wel, d’uh. En het hele concept is natuurlijk een lachertje, maar
dat was dan ook het uitgangsput. ‘Snakes on a Plane’ wentelt zich
in al die dingen die in een andere film gebreken zouden zijn, is er
zelfs trots op. En op die manier wordt het een goeie film, voor wat
het is.
Een punt van kritiek dat je wél enigszins geloofwaardig kunt
aanhalen, is het feit dat het verhaal redelijk traag op gang komt.
Het duurt meer dan een half uur vooraleer we de slangen eindelijk
te zien krijgen, maar daar is het ons tenslotte wel om te doen. De
film heeft teveel tijd nodig om aan het gedeelte raken waarvan we
weten dat het er aan zit te komen. Bovendien is het soms wel héél
duidelijk welke scènes achteraf werden opgenomen op aanraden van de
internetfans. Jacksons beroemdste one-liner in de hele prent is
“I’ve had it with these motherfucking snakes on this
motherfucking plane!’, maar dat stukje werd zeer onhandig in de
rest van de film gevoegd. In feite heeft het niets te maken met wat
er gaande is en past dat zinnetje zelfs niet bij Jacksons
personage, maar daar is het dan, op publieke aanvraag. De montage
laat hier fameus te wensen over. Ik had ook wat moeite met het
personage “Three G’s”, de rapper die samen met zijn twee bodyguards
op reis is. Net zoals alle andere passagiers, worden ook zij
uitgespeeld voor de lach, ze zijn karikaturen. Maar hoewel dat
karikaturale bij die andere personages wél werkte, werkt het bij
hen enkel op de zenuwen. Ze kressen, wauwelen en tateren
onophoudelijk, tot je ze alledrie een slang in hun strot
wenst.
Maar goed, dan begin ik ‘Snakes on a Plane’ al te recenseren alsof
het een echte film betrof, en dat is dus niet het geval. Dit is
anderhalf uur zelfbewust slechte cinema – zo slecht dat het weer
goed wordt, eigenlijk. Dit wordt gegarandeerd een cultfilm in
studentenkamers overal ten lande. Hij is soms ongelooflijk grappig,
hij is dikwijls goor en hij maakt er een punt van om altijd
smakeloos en gratuit te zijn. Wat moet een mens nog meer hebben?
