Wie “Sagrath” zegt, denkt er meestal Dimmu Borgir bij. De naam “Lex Icon” is
dan weer onlosmakelijk verbonden met The Kovenant. Tot op vandaag
tenminste, want beide black metaliconen hebben met Chrome Division
de handen in elkaar geslagen en hun eigen project opgestart. De
kans is vrij groot dat dit blijde nieuws bij menig metalliefhebber
zorgt voor een kamerbrede glimlach, een versnelde hartslag, een
traantje van geluk of een lichte vorm van hyperventilatie.
Sta mij dan toch even toe die glimlach met een baseball bat van uw
hoopvolle aangezicht af te meppen. Tijd voor geniale black metal,
dacht u? Ha, daar heb ik mij ook mooi aan laten vangen. Bij het
horen van deze schijf zal opa Lemmy en zijn tot op de dag van
vandaag zwaar gerespecteerde Mötorhead bende – hoewel ik mij nog
steeds afvraag waarom – kwaad hun flessen Jack Daniels leegdrinken
en zich, gewapend met boksijzers en knuppels, richting
platenmaatschappij begeven, om eens ‘een klapke’ te gaan doen met
de bandleden van dit Chrome Division.
Als de frontmannen van twee zeer succesvolle Nuclear Blast bands
niet aan het hoofd stonden van dit project, dan was de kans
bijzonder klein geweest dat ze met Chrome Division bij datzelfde
label een platendeal hadden versierd. Niet dat ‘Doomsday Rock ‘n
Roll’ zo een slechte plaat is, alleen is ze jammer genoeg wel een
beetje overbodig. Alles wat we hier te horen krijgen, is ooit al
eens uitgebracht. Door Mötorhead bijvoorbeeld, of Iron Maiden,
Saxon, Judas Priest, … Allemaal hebben ze ons ooit getrakteerd op
de sound die we hier te horen krijgen. Het eerste nummer, ‘Serial
Killer’, klinkt meteen in de oren als een creatie van Lemmy en de
zijnen. Zowel het gitaarwerk van de duistere kasteelheer (‘dimmu
borgir’ betekent ‘duister kasteel’ – nvdr.) Sagrath als de
schuurpapierstem van Eddie Guz (bekend van The Carburators) doen
meteen een belletje rinkelen. Net als het drumwerk van Tony White,
dat eveneens overtuigend bijdraagt tot het dertien-in-een-dozijn
geluid. Het volgende nummer, ‘Hate’, doet niets anders dan dat
gevoel versterken, net als 99% van de songs op dit album.
‘Trouble with the Law’ is het eerste mid-tempo nummer op de cd en
voelt saai aan. Het enige wat de vorige nummers minimaal
interessant hield, was het up-tempo ritme. Als je dat wegneemt,
blijkt er enkel een vrij slaapverwekkend zoemgeluid over te
blijven. Slechts één nummer op de plaat springt eruit: ‘The Angel
Falls’, dat zich van de rest onderscheidt door het vrij hoog
Lordi/Kiss gehalte.
Tekstueel is alles lekker overdreven ouderwets. De lyrics zijn even
subtiel, diepzinnig en doordacht als het antwoord dat je in
gedachten formuleert wanneer je schoonmoeder vraagt wat je
werkelijk van haar vindt. Dit past uiteraard bij het nogal
potsierlijke imago dat de band hanteert. Wie eventjes de tijd neemt
om de website te
verkennen, weet meteen wat ik bedoel.
Toegegeven: af en toe knalt er wel eens een catchy refrein door de
luidsprekers, vaak voorafgegaan of opgevolgd door het toch wel
knappe soleerwerk van Ricky Black. Spijtig genoeg maken een aantal
luttele seconden licht de 46 minuten durende duisternis bijlange
niet goed.
Chrome Division zal hoogstwaarschijnlijk voor veel lol gezorgd
hebben bij de bandleden zelf en dat zal ook het geval zijn op een
aantal decadente metalfuiven waar de gemiddelde leeftijd ongeveer
60 is, maar daarbuiten zal geen enkele zichzelf respecterende
muziekliefhebber een moer geven om dit schijfje, laat staan er 15
euro van zijn zuur verdiende centjes aan spenderen.
Laat ons dus hopen dat Sagrath snel terugkeert met een ijzersterk
Dimmu Borgir album, al was het maar om te bewijzen dat hij toch nog
in staat is om meer dan alleen maar hersenloze reutemeteut te
verkopen.
