Arab Strap is sinds een half jaar (eigenzinnige) singer-songwriterband af en dat zullen we geweten hebben: zeg gedag tegen de akoestische gitaren, de zich traag voortslepende songs en de ongemakkelijke tristesse. Zeg hallo tegen de meezingers, de pop, de grote gitaarversterkers en de fleur van het leven. Een beetje toch.
We slikken even als we de bandversie van Arab Strap het podium op zien wandelen: stiekem hadden we toch gehoopt op de rootsaanpak. We bekennen het met een zekere schroom, want achteraf gezien was dat nergens voor nodig. Openen gebeurt immers meteen overtuigend met enkele van de beste nummers van het recente The Last Romance: zowel "Stink" en "Don’t Ask Me To Dance" herinneren ons eraan waarom we er ook weer zo wild van waren en sleuren ons bij de beide armen het alledaagse leventje van een doordeweekse Schot binnen.
Zoals een volleerde rockband à la U2 dat al eens pleegt te doen, waaieren de gitaren de zaal in, terwijl de oudere en meer sobere nummers in een vettiger sausje gedoopt worden. In- en outro’s worden gesponnen alsof Arab Strap nooit iets anders heeft gedaan en plaats voor intermezzo’s is er evenzeer: hier klopt iets niet, denken we. Maar nee, het zit helemaal snor: het cafébandje Arab Strap is gegroeid en is nu een echte festivalband.
Gevolg is evenwel dat Moffats sappige Schotse accent al eens verdrinkt in de vollere mix, al schijnt de man daar zelf niet al te veel belang aan te hechten. De antiheld van dienst houdt zich immers met belangrijker dingen bezig: op zijn sloffen en met een baard van een week zuipt het voltijdse drankorgel er ostentatief op los, terwijl het gebralgehalte van zijn bindteksten gestadig stijgt.
Het blijft echter allemaal in een sfeertje van good, clean fun baden en de set lijdt er geen enkel moment onder: meer zelfs, het is gezelligheid troef. U hoort ons dus niet klagen: met zowel het beklijvend intrieste "Pyjamas" als het ijzersterk swingende "If There’s No Hope For Us" toont Arab Strap zich als één van de meest complete bands van deze editie. Vroeger was het wel eens anders, maar vandaag glimlachten veel mensen gelukzalig. Meermaals. Zo hoort het, in feite, op een festival.
