Een dik jaar geleden werd Alex Smoke zowat doodgeknuffeld door de muziekpers. Zijn debuut Incommunicado was één van de revelaties van 2005. Amper een jaar later komt hij al op de proppen met ’de moeilijke tweede’.
De ziekte van minimal is dat op de meeste albums enkele straffe tracks omringd worden door veertig minuten eentonig gepingel dat dan moet doorgaan voor underground. Dat is niet het geval op de schijfjes van Alex Smoke. Zijn producties zijn sowieso te veelzijdig om in het minimalhokje te proppen en zijn sound is tijdlozer en universeler dan het hippe geluid uit Keulen en Berlijn.
Wie ’s mans werk kent, zal niet verwonderd zijn dat deze snuiter een muzikaal diploma op zak heeft. ’Nummer’ of ’track’ klinkt eigenlijk te vulgair voor de producties van Smoke. Wij durven hier te gewagen van vernuftige composities, en in een enkel geval zelfs van een symfonie.
Paradolia gaat van start met "Paradolia Intro"; een minuut lang uit de mist opdoemende mysterieuze synths. Een vrij typische ’technoalbum-intro’ inderdaad, maar toch: hoogstaande elektronica. "Persona" breekt de nevel met een clevere electrodrum en bouwt dan op geniale wijze op naar hypnotiserende deep tech-house… of zoiets. "A Moment To Myself" komt traag op gang maar omarmt je uiteindelijk met laagjes van heen en weer twinkelende melodietjes, zoemende synths en verfijnd geknisper.
De eerste grote uitschieter is "Never Want To See You Again". Iemand moet Smoke serieus verdriet hebben gedaan. Aan wie de boodschap is gericht, weten we niet, maar zolang het dit soort melancholische pareltjes oplevert, hopen wij stiekem dat Smoke vaker een blauwtje loopt.
Op "Make My Day" wordt iets onbeschrijfelijks gedaan met vrouwelijke vocalen in de verte. Luister vooral zelf eens. "Prima Materia" is, u raadt het nooit, prima materiaal. De grote Luc Janssen noemde het enkele maanden geleden al de meest ambitieuze track op Paradolia. Gelijk heeft hij. Dit is, even slikken, symfonische techno — cello en viool op beats, jawel. Smoke laat zich echter niet verleiden tot een bombastische hutsepot van klassiek en dance. Dit is subtiel doch intens en, we wikken en wegen onze woorden, tamelijk verbluffend en zelfs een beetje revolutionair.
Paradolia blijft over de hele lijn een opvallend hoog niveau aanhouden. "Snider", "We Like It Insipid", "Left Drift" en wat daartussen ligt, zijn stuk voor stuk sterke staaltjes van vakmanschap.
U zit te wachten op een kritische noot? Wel, we kunnen beginnen mekkeren dat Paradolia in de lijn van zijn voorganger ligt. Enkel tijdens "Prima Materia" vertrok onze linkerwenkbrauw zich lichtjes. Maar even verfrissend als Incommunicado kon Paradolia moeilijk worden. We zijn er dan ook niet rouwig om dat Smoke geen grote avonturistische uitstapjes maakt. Halsstarrig op zoek gaan naar originaliteit had wellicht een mindere plaat opgeleverd. Of hij er een derde keer mee wegkomt, valt te betwijfelen, maar dat zijn zorgen voor de toekomst.
Paradolia is een waardig vervolg op Incommunicado. Smoke heeft het producen in de vingers. Middelmaat is niet aan hem besteed, de kwaliteit blijft een dikke zeventig minuten op peil. Petje af dus voor dit eigenzinnige talent.
