Een dertiger zijn is confronterend. Niet alleen voel je de misprijzende blikken van jongeren in je rug priemen; er is ook het verlammende besef dat er wel degelijk een zandloper naast je staat. Tijdverspilling is zowat het laatste dat je nodig hebt, en dan krijg je Shot Down Satellites in je schoot geworpen. Do we feel lucky?
Het Canadese powertrio Wide Mouth Mason uit Saskatchewan (een provincie met steden als Prince Albert en Moose Jaw!) heeft er al een aardige carrière opzitten. Sinds het midden van de jaren negentig brachten ze vijf albums uit, verkochten ze er meer dan 250.000 stuks van, en openden ze voor AC/DC, ZZ Top en The Rolling Stones. Zoals gewoonlijk deden we ons huiswerk en haalden we het oude werk in huis om na te gaan waar het begon, en dat was bij jeugdige, energieke bluesrock. Geen copycats op zoek naar een archaïsch jaren 60-geluid, maar een kloeke variant, gecementeerd met potige, moderne rockinvloeden.
Dan het nieuwe album. Opener "I Love Not Loving You" is herkenbaar door het iele gejengel van zanger/gitarist Shaun Verreault, en … daar houdt de vergelijking op. De groep is opgeschoven richting postgrunge, gebruikt akkoordenreeksen uit de (pop)punk, vlezige gitaarpartijen en vrolijk-melancholische samenzang. M.a.w.: MTV USA, het geluid van berekening, formule en hoererij. Het kan nog erger — iemand de laatste tijd toevallig terechtgekomen bij the world’s favorite music channel en zich danig in het kruis getast gevoeld door de niet te stoppen vloed emobagger en r&b? —, maar er zijn al monniken voor minder overgegaan tot zelfverbranding.
"Unfolding" en "Everybody’s Right" sluiten met hun rauwe slidepartijen nauwer aan bij het oude werk en doen zowaar even denken aan wijlen John Campbell, maar ook daar zit je met die ellendige SoCal-refreintjes. Door de funky ritmesectie roept het zelfs Vlaamse en Nederlandse bandjes als Soapstone en Burma Shave op, die dit meer dan een decennium geleden overtuigender probeerden. Daarna wordt het helemaal duidelijk: het zit allemaal prima in elkaar, de groep is technisch onderbouwd en op mekaar ingespeeld, maar dat zeggen ze ook van Dream Theater.
Als soul en integriteit worden geofferd op het altaar van de grote ambities, dan willen we wel eens op onze achterpootjes gaan staan, en dat was dan ook het geval tijdens een reeks flauwe afkooksels, die ons deden denken aan respectievelijk The Red Hot Chili Peppers ("Really Wrong"), Maroon 5 ("Phantom Limb") en Linkin Park (de zangeffectjes in het titelnummer). Gooi er dan nog eens de obligate ballad ("Rust") bij die ongetwijfeld zwaar succes zal hebben in de betere singles- en parenclubs te lande, en we zitten opgescheept met een regelrechte stinker. De killer-openingsriff van "Wide Eyed" belooft even beterschap, maar zet enkele seconden later Lenny Kravitz-style de beweging richting bimbo-rock verder.
"Rarely has anyone betrayed his talent so completely" schreef Greil Marcus ooit over Rod Stewart. Wide Mouth Mason was nooit zo goed als The Haircut bij The Faces of op z’n eerste soloalbums, al doen ze hier een serieuze gooi naar de Stewart Trofee van 2006. Dat Verreault, een woordkunstenaar die verantwoordelijk is voor geïnspireerde staaltjes als "You’re pushing on me but you can’t make me be what you want me to be anymore / The harder you try to undo what I’m doing will just make it worse than before", ook nog eens singer-songwriterworkshops geeft, maakt de ontnuchtering helemaal compleet.
Shot Down Satellites is een typevoorbeeld van verspild talent, verspilde energie, en vooral, voor de potentiële koper, verspild geld. "MTV Get Off The Air" is na twee decennia relevanter dan ooit. Rockscholen dienen te worden platgebrand. Allemaal. Muziek maken moet worden ontmoedigd. Te veel vrije tijd kan beter benut worden. Hobby’s zijn voor sigarenbandjesklevers, pingpongers en forelvissers.
