Vooruit, Gent, 05/06/06
Nagelbijtend zag ik ze binnendruppelen, de voorzienige geesten die
tijdig hun ticket gekocht hadden voor het optreden van The Flaming
Lips. Met hun uitstekende At War
With The Mystics onder de arm kwam het goed gekke combo in de
Gentse Vooruit een exclusief Belgisch concert spelen. De
internationale muziekpers mag de Amerikaanse band dan al drie
albums lang op lyrische lofbetuigingen onthalen, TFL blijven
outsiders. Hun melodieuze popmuziek met meer dan één hoekje af
lijkt te dwars om een heel breed publiek aan te spreken. Niettemin
prijkte aan de inkom een veelzeggend blad waarop ‘sold out’ te
lezen stond. Een duo charlatans probeerde overtollige tickets op de
kop te tikken om ze prompt aan een veelvoud van de prijs door te
verkopen. Na een reeks schietgebedjes en verwensingen aan eigen
adres raakte ik op de valreep nog binnen in de Club Midi.
De set van opwarmer Midlake zat er intussen bijna op,
maar de twee laatste nummers maakten alvast een aangename en
veelbelovende indruk. Te weinig om veel conclusies aan vast te
knopen, maar de band die niet zelden met Grandaddy vergeleken wordt, is er een
die we in de gaten zullen houden.
Frontman Wayne Coyne en zijn Flaming Lips schoten uit de
startblokken met het radiohitje ‘Race for the Prize’. De
overdonderende opening van de set was een aanval op de zintuigen.
De muziek knalde, tientallen metersgrote ballonnen botsten boven de
hoofden van het publiek en het regende confetti. Coyne wandelde het
podium op met twee reusachtige handen boven het hoofd, als wou hij
het publiek groeten. De tekst die op het scherm achter de band werd
geprojecteerd, was moeilijk te lezen – waar eerst gekeken? – maar
‘allow yourself to have an epic experience‘ viel nog net te
ontwaren. Toepasselijker kon niet. Het hele optreden lang
flankeerden een rist kerstmannen de ene kant van het podium,
terwijl groene aliens aan de overkant hun opwachting maakten. Stuk
voor stuk waren het fans, die de band vóór het optreden aan de
inkom geronseld had. Het geluid zat zo vroeg in de set nog niet
goed maar je voelde meteen dat dit een wel heel bijzondere avond
kon worden. Of zag u ooit elders al een als Batman uitgedoste man
achter de knoppen van de PA? Aansluiter ‘Free Radicals’ liet horen
dat de band het nieuwe werk met veel gretigheid brengt.
Coyne is een spraakzame man, die tussen de nummers door uitgebreid
de tijd nam om zijn publiek toe te spreken – hij was vol lof over
de zaal van de Vooruit – en te begeesteren. Of om ze te laten
meezingen, zoals in ‘Yoshimi Battles the Pink Robots Pt. 1’. Via
een camera die gericht was op de microfoon kreeg de hele zaal een
handpop te zien, een nonnetje dat Coyne vergezelde aan de microfoon
en met open- en dichtgaande mond het refrein lipte. Een hele zaal
doen meezingen met een pop, faut le faire. Een potig ‘Yoshimi
Battles the Pink Robots Pt. 2’ volgde. Van het instrumentale
interludium maakte de werkloze zanger dankbaar gebruik om het hele
podium en de eerste linies fans in dikke wolken rook te hullen of
als een schietgrage cowboy met halogeenspots aan de slag te gaan.
In het mooie ‘Vein of Stars’ mijmerde de grijzende frontman over de
plaats van de nietige mens in het onmetelijke heelal. Zoals veel
liedjesteksten van TFL twijfelt het nummer tussen positief
vitalisme en milde melancholie. Een hoogtepunt kwam er met het
sterke ‘The Yeah Yeah Yeah Song’. Coyne liet de voltallige zaal uit
volle borst het yeah yeah yeah-melodietje meebrullen. ‘The
W.A.N.D.’ en ‘She Don’t Use Jelly’ sloten aan en je kon voelen hoe
de band steeds inniger de zaal omarmde.
Coyne kreeg zelfs twee stellen zover om op het podium een
huwelijksaanzoek te doen. Eén in onvervalst Gents: “Das nu al de
tienden keer da’k ’t vraag: wilde mè mij trouwen?” Ongezien en
recht uit het hart. Al even aangrijpend was Coynes hartverwarmend
pleidooi voor ‘being ridiculous‘. “Gek doen en enthousiast
zijn, wordt door sommigen als uncool bestempeld”, zei hij. “But
those fuckers are wrong!“. Een begeesterende boodschap uit het
hart, die op luid gejuich werd onthaald. Met de ontroerende liedjes
‘In the Morning of the Magicians’ en ‘Do You Realize?’ namen The
Lips afscheid van een uitzinnig publiek.
Bisnummers konden niet uitblijven en in de tweede ronde waaide ‘A
Spoonful Weighs a Ton’ uit doorbraakalbum ‘The Soft Bulletin’ door
de zaal. Wie nog hoopte op ‘Waitin’ for a Superman’, kwam bedrogen
uit. Coyne verontschuldigde zich daarentegen voor de idiote
president van zijn land (wie zou dát zijn?) en de band sloot
verrassend af met een decibelrijke cover van Black Sabbath’s ‘War
Pigs’. De gezichten van George Bush, Dick Cheney, Condoleezza Rice
en Colin Powell flitsend veelbetekend op het scherm. Verrukkelijk
concert.
