Delays is de perfecte popgroep, met de perfecte looks en de perfecte songs. En ook met de perfecte optredens. Dat bewezen ze in een veel te kleine Rotonde, voor een veel te klein publiek. Het is een fout die dient rechtgezet te worden tegen Pukkelpop, want deze groep verdient beter. Véél beter.
Het sjabloon is ooit door de vroege Beatles uitgevonden en het was meteen zo juist dat er sindsdien niet veel meer aan is veranderd: een popgroep bestaat uit een viertal leuke jongens die platen maken waarop élk liedje wel een single is. Delays zouden wel gek zijn te knoeien met dat recept: we krijgen een concert van een paar mooi opgeklede kerels die er potentieel hitje na gerateerde nummer één uitknallen.
Het wil immers maar niet lukken met de groep in deze contreien. Debuut Faded Seaside Glamour veroorzaakte nauwelijks rimpelingen, de single "Lost In A Melody" haalde kort daarop toch een degelijke rotatie op Stubru. Helaas liet het begeleidende album op zich wachten. En dus zat niemand nog echt op de groep te wachten op het nieuwe You See Colours dit voorjaar, hoewel het zo ongeveer de ultieme popplaat is.
De Rotonde van de Botanique volstond dus vrijdagavond, en dat is jammer: Delays’ geluid is immers bestemd voor grotere ruimtes. Hier botst het tien rijen ver al tegen de muur, waar het gerust nog veel verder zou kunnen gaan. Maar wat maakt het uit als het opgekomen volk langzamerhand volledig ontdooit.
Met "Lost In A Melody" levert de groep dan ook een strak schot voor de boeg af: de toon, die mix van elektronica en rock, overvleugeld door die onwaarschijnlijke falset van gitarist Gregg Gilbert, is gezet. Het is opvallend hoe Delays vestimentair als door een ringetje gehaald lijken. Zou er een new romantics revival zitten aan te komen? Er is geen nood aan een nieuwe Duran Duran, maar mochten die laatste songs als die van Delays meebrengen, kan één en ander op dat vlak herbekeken worden.
Als betrof het salvo’s uit een machinegeweer, knalt de groep aan een moordend tempo zijn hitgevoelig materiaal het publiek in: "Out Of Nowhere", "Lillian", en dan een uitgebreide greep uit het minder etherische materiaal van Faded Seaside Glamour. "Wanderlust", "Long Time Coming", "Nearer Than Heaven". Vanaf een donderend "Sink Like A Stone" komt ook het publiek langzaam los: een eenzaam danspasje worden er snel twee, het aantal knikkende hoofden vermenigvuldigt.
Gilbert is goed op dreef vanavond. Wat een stem heeft de jongen ook: half falset, half rauwe rasp kan hij werkelijk alles aan. Tel daarbij nog eens de mooie vocale harmonieën met broer Aaron en bassist Colin Fox en er is wat stemmenpracht te horen. En wat vanavond nog maar eens duidelijk wordt, is hoe sterk de melodieën van Delays zijn. Driekwart in een sterk concert zijn de beste nummers nog niet eens gepasseerd en ze werden niet echt gemist. Dit kan alleen maar beter worden en dat wordt het ook, met nieuwe single "Hideaway", het stevige "This Towns Religion", en het geweldig stampende "Valentine".
Eén prijsbeest wordt onbegrijpelijkerwijs op stal gelaten. Ook in de bissen komt het euforische "Given Time" niet aan bod, maar dat wordt gecompenseerd: eerst met het van dat debuut opgeviste "On" (Chemical Brothers unplugged, aldus onze man in 2004) en dan het dansende, schuifelende "You And Me". En Schluss: nauwelijks een uur duurde dit, maar het was wel blitzkrieg-pop.
"You See Colours klinkt zo stevig omdat we het beu waren dat mensen ons vertelden dat we live beter waren", verklaren de heren. Ze zijn mislukt in hun opzet: op de planken stijgen Delays nog steeds boven zichzelf uit. Straks staan ze op Pukkelpop, hopelijk worden er dan eindelijk wat zieltjes bekeerd. Het had al lang een natuurwet moeten zijn dat kwaliteit bovendrijft, zolang het dat niet is, zullen wij enthousiaste recensies blijven schrijven. Geloof ons gewoon, voor één keertje: Delays.
