Vergeet wat je geleerd hebt in je kindertijd. Boze heksen en kwaadaardige tovenaars wonen niet in onherbergzame kastelen of donkere wouden, en ze opereren evenmin onder een deken van duisternis. Roald Dahl wist het al: ze zijn overal.
Onder een drukkende hitte worden liefdesspreuken afgekocht en uitgesproken, met alle tragische gevolgen vandien. Liefde laat zich niet gewillig knechten. Toch laten deze dienaars van de duisternis en de wanhopige zielen die zich tot hen richten zich hierdoor niet afschrikken: geldgewin en wanhoop zijn slechte raadgevers.
Met The Spell geeft The Black Heart Procession opnieuw een inkijk in de harten en zielen van de mensheid en welke verlangens zich daar roeren. Na drie semi-titelloze albums, respectievelijk One, Two en Three gedoopt, werd met Amore Del Tropico in 2002 een kleine stijlbreuk ingezet door meer schwung in de trage, slepende songs toe te laten. Met The Spell keert de groep echter terug naar de beginperiode, al vallen toch enkele echo’s van Amore Del tropico te horen.
De logheid en zwaarmoedigheid die de eerste drie albums onderdompelden in een allesverslindend gevoel van melancholie wordt hier en daar getemperd door sluiks een speelse melodie (o.a. in "The Fix") binnen te smokkelen. Maar "Tangled" laat er dan weinig twijfel over bestaan: Pall Jenkins heeft zijn demonen nog steeds niet bezworen. De drukkende sound van The Black Heart Procession druppelt opnieuw uit de boxen.
Ook "The Letter" kerft met zijn botte mes tot op het bot, een herkenbare pianomelodie verdooft slechts plaatselijk. Gelukkig geven "GPS" en "Not Just Words" tegengif door de luisteraar ademruimte te geven vooraleer deze zou stikken in het droefgeestige "Return To Burn", dat met koude vlammen aan de ziel likt. "The Spell" geeft dan weer een vals gevoel van veiligheid, de gitaren lonken, maar de zoete klanken bevatten een langzaam werkend gif. "The Waiter #5" kijkt van een afstand geamuseerd toe, de woorden verlaten traag zijn mond, gesmoord door een koude wind.
Toch is er een kleine verandering te horen in songs als "Places" en "The Fix", die in tegenstelling tot het klassieke "You Bring Me Back" niet de bedoeling hebben de luisteraar onder te dompelen in droefgeestigheid, en pas los te laten zodra deze zich gewonnen geeft. Het lijkt wel alsof Pall Jenkins en Tobias Nathaniel — de spil van The Black Heart Procession — nu pas het evenwicht gevonden hebben dat ze op de vorige platen nog te veel zochten.
The Spell is een plaat geworden die het op zwoele zomeravonden uitstekend doet, wanneer men — een whisky in de ene en een sigaar in de andere hand — de puinhoop van de dag overdenkt, in het volle besef dat dra een volgende aanbreken zal. Maar voor een korte stonde deert het niet dat mensen klootzakken zijn, en dat morgenochtend opnieuw beslissingen genomen zullen worden die telbare levens kunnen verwoesten.
