In Frankrijk is ze tegenwoordig une grande dame, geen wonder dus dat het op Les Nuits Botanique is dat An Pierlé haar nieuwste album komt voorstellen. En dat gebeurt in stijl met een grote bezetting.
Als voorprogramma mag Final Fantasy aantreden en dat is een beetje een ongelukkig combinatie. Niet dat Owen Pallett geen talent heeft, maar de jonge violist lokt duidelijk een ander publiek dan la Pierlé. Met begeleiding van een drummer breidt Pallett songs met geloopte laagjes viool die hij over elkaar weeft. Gedachten aan Patrick Wolf zijn nooit veraf, maar Final Fantasy mist de ideeënrijkdom en de songs van die jonge Engelsman om echt te beklijven.
An Pierlé komt haar nieuw An Pierlé & White Velvet voorstellen, een rasecht groepsalbum dat de setlist vanavond dan ook zal domineren. Niettemin begint Pierlé met een soloversie van debuutsingle "Mud Stories". Daarna blijkt dat White Velvet — haar groep onder leiding van partner Koen Gisen — vanavond behoorlijk uitgebreid is: vijf strijkers en een drietal backing vocalistes maken het plaatje compleet.
Wie in An Pierlé nog altijd dat meisje-met-de-piano ziet dat in de Rockrallyfinale van 1996 furore maakte, moet vanavond even dat beeld bijstellen. Op haar platen komt het niet altijd goed tot uiting, maar Pierlé beheerst meer hoeken van de muzikale wereld: krijgt "How Does It Feel?" een apocalyptische finale, direct daarna gaat het de vrolijke kant op met "Mexico". "Helium Sunset" met Pierlé zoals gewoonlijk op accordeon krijgt een machtige en duistere uitvoering, als een onverwacht zomeronweer dat de hemel in één vlaag doet betrekken.
De uiterst meezingbare rocksong "Sing Song Sally" doet beseffen dat deze muziek ook al bestond voor Dresden Dolls op het voorplan kwamen, Pierlé hanteert hoogstens een andere vorm van dramatiek, met meer pathetische gebaartjes en minder rockpose. Alhoewel: tijdens een heftig "Not The End" beklimt ze stoer de piano. Het kan ook anders: "I Love You" baadt in een jazzy nachtclubsfeertje op zijn Hooverphonics. En nog zo’n mooie sleper mag de set afsluiten: "Closing Time", met Gisen op warme tweede stem en de strijkers in een glansrol.
Wat wel gebleven is sinds die doorbraak tien jaar geleden, is dat giechelige trekje. Pierlé tatert niet meer honderduit als tijdens vroege concerten, haar drietalige bindteksten blijven een — soms charmant, soms irritant — gibberend rommeltje. Het is het enige dat nog een beetje herinnert aan vroeger. An Pierlé zet vanavond een show neer die afwisselend genoeg is om niet te gaan vervelen, en bewijst met onder andere bisnummer "As Sudden Tears Fall" ook over meer dan één degelijke song te beschikken.
Het publiek lust er pap van en dan pas blijkt hoe hard het Franstalig België is dat de Gentse aan haar boezem heeft gedrukt. Een krachtige cover van Jacques Dutroncs "Il ets cinq heures, Paris s’éveille" is waar die op zaten te wachten en dat krijgen ze ook als ultieme bis. Pierlé verrast nog één keer met een opzwepende rockversie van het gekende chanson.
Pierlé & White Velvet live is het beste dat de zangeres-pianiste al heeft laten zien. Op haar platen mankeert vaak het angeltje om songs als "Helium Sunset" tot haar recht te laten komen, in de Cirque Royale laat ze zien geen katje te zijn om zonder handschoenen aan te pakken en een veelheid van stijlen aan te kunnen. An Pierlé & White Velvet is alvast een stap in de goeie richting, dit optreden bewees dat het van hier naar nog beter moet kunnen.
